Iedereen stelt een oprecht 'hoe gaat het met je?' op prijs
Een ‘hoe gaat het met je?’ samen met een oprechte glimlach en een gastvrije uitstraling is therapeutisch. Soms is het precies wat je nodig hebt.
Soms zijn deze vijf woorden genoeg om je veilig te laten voelen en verbonden met een andere persoon. Om je welkom te laten voelen. Om te weten dat alles in orde zal komen.
Evolutionaire psychologie, vreemd als het lijkt, heeft veel te zeggen over het onderwerp. Het idee is dat mensen sociale intelligentie hebben ontwikkeld door de zorg en bescherming van leden van hun groep te bevorderen. Daarom werd een groepslid dat niet meewerkte of de groep niet steunde, afgewezen.
“Het diepste principe van het menselijk karakter is de wens om erkend en gewaardeerd te worden.”
-William James
Archeologisch en etnografisch bewijs toont ook aan dat vreedzame samenwerking en altruïsme normaal waren in de beginjaren van de landbouw. Dit is waarschijnlijk wat de mensen hielp vooruit te komen.
In feite zijn er aanwijzingen dat de Neanderthalers goed voor hun oudsten zorgden. Ze hadden respect voor hen zonder daar iets tegenover te stellen, en voerden later begrafenisceremonies uit met duidelijke emotionele en religieuze symboliek.
Dit alles toont duidelijk aan dat de zorg en liefde voor anderen deel uitmaakt van hetgeen onze soort maakt tot wat het is. Elk soort gedrag dat gericht is op het bieden van verlichting, ondersteuning of aandacht heeft een positieve invloed op ons lichamelijk en geestelijk welzijn.
Het helpt ons om te overleven en op een zinvolle manier met elkaar in contact te komen.
Daarom kan, een oprecht ‘hoe gaat het met je?’ of het nu persoonlijk is, via de telefoon of in een berichtje, zo veel meer betekenen dan we ooit dachten.
Ik ben er om je te helpen: ik ben hier voor jou, en ik zal er niets voor terug vragen
David Graeber is een bekende antropoloog die bekend staat om zijn sociale activisme. Een van zijn theorieën richt zich op de manier waarop geld en de economie ons oergevoel van altruïsme volledig vernietigen.
Hij zegt dat het ons ‘gen’ voor het bevorderen van cohesie heeft vernietigd, ons gen voor het voeden van deze essentiële unie tussen menselijke groepen, die ons in staat stelt om in harmonie te overleven.
Ter ondersteuning van zijn idee noemt Graeber de Inuit die op Groenland leven, of de Irokezen. Hij legt uit dat er in deze gemeenschappen altijd een oprechte zorg voor elkaar bestond.
En eigenlijk bestond het idee om een gunst terug te betalen niet. Zoals de Inuit zeggen: ‘In ons land zijn we menselijk en zorgen we voor elkaar.’ Als iemand schoenen nodig heeft, hoeft hij er alleen maar om te vragen. Als een jager een slechte dag heeft gehad, zullen zijn buren hun voedsel met hem delen.
Zowel in het verleden als (in sommige plaatsen) in het heden zijn er groepen mensen die hun interacties baseren op altruïsme en zorg voor anderen.
Er is een oprecht verlangen om de bubbel van het ego te breken en de ander als deel van zichzelf te waarderen. Het klinkt zeker als iets wat we in onze zogenaamde ‘geavanceerde’ samenlevingen in de praktijk moeten brengen.
Een ‘hoe gaat het met je?’ die verder gaat dan beleefdheid
Het is waar, we horen allemaal dagelijks ‘hoe gaat het met je?’. Meestal zeggen mensen het en wachten ze niet eens op een antwoord.
Het is gewoon een manier om de dialoog aan te gaan of iemand te begroeten. We verwachten geen eerlijkheid, want het is gewoon een plichtmatig onderdeel van onze cultuur.
“Alleen degene die in staat is om te zorgen voor wat anderen toebehoort, mag zijn eigen bezit hebben.”
-George Gurdjieff
In deze ‘containercultuur’, zoals Eduardo Galeano zou zeggen, lijkt het erop dat we het principe van de mensheid, dat de Inuit en Irokezen zich nog steeds herinneren, glad vergeten zijn. Meer dan alleen schoenen, meer dan een avondmaaltijd of warme kleding, hebben mensen ondersteuning, begrip, aandacht nodig.
We hebben oprechte woorden nodig en mensen die zich echt met ons bezighouden. We willen dat er stilte is na een ‘hoe gaat het met je?’, zodat we tijd hebben om te antwoorden en aan de andere kant de oren te openen.
Voordat we afronden, moeten we één ding duidelijk maken. We hoeven geen moeilijke tijden mee te maken om de therapeutische werking van een ‘hoe gaat het met je?’ te voelen.
Die eenvoudige zin heeft de kracht om ons gelukkig te maken en ons verbonden te voelen. Laten we deze zin meer betekenis en authenticiteit geven.
Laten we elkaar niet verwaarlozen. Niet alleen uit beleefdheid, maar laten we de kunst van begrip, erkenning en wederkerigheid leren. Laten we elke dag een authentiek ‘hoe gaat het me je?’ geven.
