Iedereen maakt fouten, maar slechts weinigen kunnen sorry zeggen

Fouten maken is menselijk. Het kan ook een goede kans zijn om te groeien op een bescheiden manier en om je te realiseren dat leven een constant leerproces is. Maar het is ook slim om elke fout, elke verwaarlozing en belediging te vergezellen met een ‘vergeef me’. Een deugd die velen van ons meer zouden moeten toepassen in de praktijk.

Dat interne mechanisme van zelfevaluatie waardoor we realiseren dat we ergens niet juist hebben gehandeld, wordt gedomineerd door een welbekende entiteit genaamd ‘ego’. Er bestaat zelfs geen grotere belemmering dan iemand die, in plaats van empathie te voelen voor de gekwetste persoon, puur en alleen gefocust is op de subtiele, maar vuige noodzaak om de dimensie van zijn ego te beschermen.

We maken allemaal fouten, maar slechts weinigen van ons brengen ook de deugd om om vergeving te vragen in de praktijk. Daarom beschouw ik een persoon nobel wanneer hij volwassen genoeg is om ‘Ik zat fout’ te zeggen en moedig genoeg is om mij recht in mijn ogen aan te kijken en om vergiffenis te vragen.

Als je er dieper over nadenkt, zul je je realiseren dat we het woord ‘sorry’ bijna op dagelijkse basis gebruiken. Wanneer we per ongeluk tegen iemand aanlopen, wanneer we een vriend onderbreken en door hem heen praten in een gesprek. Er zijn echter slechts weinig mensen die, na het maken van een fout in een gevoelig en diepgaand aspect van hun leven, in staat zijn om de sprong te wagen. Weinigen kunnen het over hun hart verkrijgen om te zeggen ‘Het spijt me, ik heb er een zooitje van gemaakt. Alsjeblieft, vergeef me’.

Waarom is dit eigenlijk zo moeilijk voor ons? We nodigen je uit om te reflecteren op dit thema.

Fouten maken, een menselijke factor

Ieder van ons is uitermate feilbaar. Verre van fouten te zien als iets negatiefs, zouden we onze fouten moeten waarderen in al hun transcendentie en details, om er zo een lering uit te trekken. Want het maken van fouten is niets meer dan een directe uitnodiging voor verbetering.

Nu weten we ook dat er fouten en fouten zijn. Het kan voorkomen dat we fouten maken die, zoals James Joyce ooit zei, “niets meer zijn dan de poorten naar zelfontdekking”. De wetenschap zelf zit bovendien vol van deze ongelooflijke ‘toevalstreffers’. De momenten waarop bekende wetenschappers per ongeluk op een innovatieve bevinding stuiten na het maken van een gunstige fout.

Deze menselijke factor verwerft zijn meer complexe tegenhanger wanneer het maken van een fout een synoniem voor belediging wordt, of voor persoonlijke vernedering van anderen. Deze situaties worden verder versterkt wanneer de persoon de belediging herhaalt, in plaats van te laten merken dat hij zich ervan bewust is dat hij beledigend was . Misschien uit trots of door een diepe, emotionele onvolwassenheid.

Een maatschappij die fouten afstraft

We leven in een maatschappij die eigenlijk zelden verontschuldigt. En wanneer we het dan wel doen, laten we soms ook die onvolwassenheid zien waar we het eerder over hadden. Er zijn zelfs mensen die om vergiffenis vragen via WhatsApp. Of mensen die hun verontschuldigen publiceren op sociale netwerken zodat iedereen het kan lezen en de persoon in kwestie geen andere keuze heeft dan erin mee te gaan.

We leven ook in een sociale omgeving waarin aan kinderen geleerd wordt dat fouten maken iets slechts is. Binnen het huidige onderwijssysteem is het falen van een student iets strafbaars. Het is iets dat gecorrigeerd moet worden, maar niet zonder strenge regels toe te passen. Hierdoor leert het kind al op zeer jonge leeftijd een vurig verdedigingsmechanisme aan om zijn fouten te camoufleren. Om te voorkomen dat zijn fouten door anderen gezien worden en zo zijn eigen zelfvertrouwen te beschermen.

Dit is het moment waarop er een vicieuze cirkel ontstaat. Als ik mijn fouten niet kan of wil inzien, dan hoef ik me niet te verontschuldigen. Langzaamaan gaat de kwaliteit van verontschuldigen verloren. In plaats daarvan kiezen we ervoor om onze handelingen te verbergen, dit vanwege ons gigantische ego. We laten hierdoor allemaal geweldige mogelijkheden om te leren en onszelf te verbeteren aan ons voorbij gaan. Dit komt doordat, vanaf zo’n jonge leeftijd, we onze fouten en vergissingen hebben behandeld als iets negatiefs en met sancties omgeven.

De deugd om sorry te kunnen zeggen nadat je een fout hebt gemaakt

Authentieke vergiffenis, het type dat nabijheid heelt en produceert, is niet gelimiteerd aan een simpele handeling van altruïsme. Vergiffenis is, boven alles, een attitude en de heldere beslissing om moedig te zijn. Het houdt in je de schade die is aangericht erkent, om zo de persoon tegenover je te laten merken dat je je bewust bent van wat je hebt veroorzaakt.

We moeten ook zorgen dat we helder blijven over het feit dat niet elke ‘het spijt me’ telt. Niet elke persoon die om vergiffenis vraagt zal vergeven worden. Desalniettemin moet je het doen en goed ook. Om de gezonde deugd van het weten hoe je te verontschuldigen na een fout in de praktijk te brengen, kunnen we lering halen uit een onderzoek dat werd uitgevoerd door de Universiteit van Ohio.

Dit zijn de beste stappen die je kunt ondernemen om je te verontschuldigen en om vergiffenis te vragen:

• Heb geen vooroordelen. Onze maatschappij associeert sorry zeggen met zwakte. Dus is het nu tijd om dit innerlijke vooroordeel los te laten. Tijd om in te zien dat er niemand moediger is dan hij die zichzelf kan onderdompelen in bescheidenheid en verontschuldiging.
• Visueel contact en assertiviteit helpt je om niet te vervallen in valse rechtvaardigingen. Het is belangrijk om de persoon die je onrecht hebt aangedaan recht in de ogen te kijken, om duidelijk te laten zien dat je weet dat je fout zat.
• Je eigen verantwoordelijkheid nemen voor alles dat er gebeurd is.
• Berouw moet, om geloofwaardig te zijn, altijd gepaard gaan met de duidelijke wil om de schade te repareren.
• Vergiffenis moet worden gegeven zonder drama en met de juiste empathie.

  

Mensen zeggen vaak dat hij die zich als eerste verontschuldigt het moedigst is en hij die vergiffenis schenkt het meest bescheiden. Maar in werkelijkheid ligt onze kracht in het leren van al deze stappen. Deze helpen ons elke dag om onze persoonlijke tegenstrijdigheden te overwinnen, waarin ons ego nooit goed past.

Omdat er niets is waar je zoveel van leert dan van het maken van fouten. En er is niets zo waardevol als weten hoe je om vergiffenis kunt vragen.