Hoe kun je het beste omgaan met een ongehoorzaam kind?
Weten hoe je met een ongehoorzaam kind moet omgaan, kan een van de moeilijkste aspecten van het ouderschap zijn. Bovendien kan de relatie tussen ouder en kind extreem vijandig worden als er niet snel en effectief wordt ingegrepen.
Kinderen vertonen verschillende soorten ongehoorzaam gedrag. Ze variëren van het negeren van commando’s, zoals weigeren om in een restaurant te gaan zitten, tot het niet volgen van regels, zoals weigeren hun tanden te poetsen. Om deze problemen op te lossen, hebben veel ouders de neiging om herhaaldelijk dezelfde commando’s te geven, te schreeuwen of het kind te straffen.
Ongehoorzaam gedrag maakt echter deel uit van de evolutionaire ontwikkeling van een kind. In feite zijn ze kenmerkend voor de vroege jaren en hebben ze de neiging om na verloop van tijd te verdwijnen.
Achenbach en Edelbrock (1981) voerden een onderzoek uit en ontdekten dat 50 procent van de ouders van kinderen tussen de vijf en zes jaar klaagde over ongehoorzaamheid. Aan de andere kant had slechts 20 procent van de ouders van 16-jarigen soortgelijke problemen.
Hoe gedraagt een ongehoorzaam kind zich?
Forehand en McMahon suggereren dat ongehoorzaamheid optreedt in de volgende gevallen:
- Ouders geven het kind een bevel, een instructie of een verzoek. Het kind reageert echter niet binnen de voorgeschreven tijd. Dit is meestal rond de 20 seconden.
- De ouder vraagt het kind om te stoppen met wat het doet of om een ongewenste handeling niet te beginnen. Toch stopt het kind niet binnen de vooraf bepaalde tijd.
- Het kind doet niet wat het moet doen. Bijvoorbeeld tandenpoetsen of aankleden.
- Het kind vertoont gedrag dat impliciet of expliciet verboden is.
Bepaalde factoren dragen echter meestal bij aan het in stand houden van ongehoorzaam gedrag, waaronder:
- Dwingend gedrag. Het kind schreeuwt bijvoorbeeld om de ouders iets te vragen en de ouder schreeuwt tegen het kind om het gedrag te laten veranderen. Ouders handhaven dit gedrag door zowel positieve als negatieve bekrachtiging.
- Het gehoorzaamheidsgedrag van het kind dat gecontroleerd wordt door de ouderlijke straf is onstabiel.
- Een progressieve toename in intensiteit en frequentie van dwanggedrag.
- Het kind leert door de agressieve reacties van zijn ouders te modelleren.
- Het gebrek aan bekwaamheid van de ouders verhoogt de intra- en extra-familiale stress.
- Een risico dat het kind ernstiger gedrag ontwikkelt, zoals stelen.
Wat maakt een kind ongehoorzaam?
Om gedragsstoornissen die samenhangen met gehoorzaamheid te verklaren, leggen we de nadruk op instrumentele leerfactoren, evenals op gezinssocialisatieprocessen.
Patterson heeft een van de meest gebruikte modellen ontwikkeld voor het begrijpen van de ontwikkeling en instandhouding van ongehoorzaamheidsgedrag bij kinderen. In feite ontwikkelde hij de dwangtheorie.
Dwangtheorie
Dit zijn de belangrijkste punten:
- Bij de geboorte hebben mensen een reeks rudimentaire, instinctieve en dwingende gedragingen die van adaptief belang zijn. Bijvoorbeeld huilen.
- Deze gedragingen geven snel vorm aan ouderlijk zorggedrag ten opzichte van het kind. Bijvoorbeeld voeding.
- Naarmate het kind zich ontwikkelt, veranderen deze rudimentaire dwanghandelingen in meer verfijnde gedragingen. Bijvoorbeeld sociale vaardigheden en verbale communicatie.
- Als ouders verbale verzoeken negeren (soms als gevolg van ouderlijke socialisatiefouten) en aandacht besteden aan rudimentair dwangmatig controlegedrag, wordt het eerste gedrag weggehaald. Dat laatste blijft echter.
Hoe om te gaan met een ongehoorzaam kind?
De behandeling van ongehoorzaam gedrag is gebaseerd op operante conditionering. Ouders leren deze technieken toe te passen in therapiesessies. Operante conditionering omvat verschillende processen zoals bijvoorbeeld een time-out. Positieve bekrachtiging is een belangrijk aspect van de behandeling. De redenen zijn als volgt:
- Van alle operante conditioneringstechnieken is bekrachtiging de enige die gericht is op de verbetering van gedrag. Andere technieken zijn gericht op het verminderen van gedrag.
- Ouders gebruiken bekrachtigingstechnieken vaak niet goed.
De doelen van de behandeling
De behandeling is gebaseerd op het werk van een therapeut met de ouders. Er is inderdaad minimaal contact met het kind. Het doel is om de slechte interacties die de ouder-kindrelatie bepalen te veranderen in meer geschikte. De ouders passen ze vervolgens toe met het kind in hun natuurlijke omgeving.
Daartoe instrueert de therapeut ouders in de leerprincipes die ten grondslag liggen aan de te gebruiken technieken. Instructie, modellering, rollenspel en gedragsrepetitie worden gebruikt om ouders te helpen relevante vaardigheden en technieken te begrijpen. In feite oefenen ze deze meestal in een sessie voordat ze ze met het kind in hun natuurlijke omgeving toepassen.
Wat wordt ouders geleerd over ongehoorzaamheid?
Een van de doelen is om ouders uit te rusten met ouderlijke vaardigheden. De procedure is als volgt:
- De therapeut legt de procedure en het doel van elke vaardigheid uit.
- De therapeut legt de vaardigheid uit door middel van een rollenspel of video.
- De ouder oefent de vaardigheid om als therapeut op te treden tegen het kind.
- Het kind wordt erbij betrokken en krijgt te horen waar de techniek over gaat. Ze oefenen het in de kliniek. Deze praktijk lijkt de kans te verkleinen dat het kind er niet aan mee wil werken.
- De ouders oefenen alleen met het kind. Vervolgens corrigeert de therapeut ze indien nodig.
- De ouders oefenen in de kliniek zonder tussenkomst van de therapeut.
- De therapeut wijst de ouders taken toe met betrekking tot de betreffende vaardigheid. Daarnaast geeft de therapeut hen schriftelijk materiaal.
Differentiële aandacht
Ouders moeten leren aandacht te schenken aan de verschillende soorten gedrag. Omdat ouders in veel gevallen de neiging hebben om ongepast gedrag te versterken. Dit doen ze door er aandacht aan te besteden. In feite denken ze dat ze door dit te doen het gedrag daadwerkelijk verminderen.
Ouders moeten echter aandacht besteden aan het gedrag dat ze willen herhalen, en het gedrag dat ze willen verminderen juist negeren. Dit doorbreekt de vicieuze cirkel en de dwang tussen ouders en kind. Ouders kunnen dit leren door:
- Leren aandacht te besteden aan het juiste gedrag met fysieke en verbale beloningen.
- Leren om ongepast gedrag te verbeteren.
- Dagelijks minimaal vijf minuten thuis oefenen in natuurlijke situaties. Het doel is om later het gedrag van het kind uit te breiden naar andere situaties.
Commando’s en gehoorzaam gedrag
Een doel van de ouderbehandelingsprogramma’s voor ongehoorzaamheid bij kinderen is om te leren commando’s te geven. Ze moeten altijd zijn:
- Duidelijk en specifiek.
- Begrijpelijk voor kinderen.
- Zo kort mogelijk.
- Niet in tegenspraak met andere commando’s.
- Eén voor één gegeven en voldoende gespreid.
- Niet gepaard gaand met fysiek contact. Dit komt omdat fysiek contact er vaak voor zorgt dat de commando’s niet worden uitgevoerd.
Weten hoe je commando’s moet geven is uiterst belangrijk. Dit is de gebruikelijke procedure:
- Geef het commando aan het kind.
- Geef het kind een redelijke tijd het uit te voeren, meestal ongeveer 20 seconden.
- Als het kind binnen de gewenste tijd voldoet, bekrachtig ze dan.
- Als het kind niet gehoorzaamt, waarschuwt de ouder dat als ze niet gehoorzamen, er een negatief gevolg zal zijn. Bijvoorbeeld een time-out.
- Als het kind uiteindelijk gehoorzaamt, bekrachtigt de ouder hen. Zo niet, dan leggen ze het negatieve gevolg op.
- Als de ouders de negatieve consequentie hebben toegepast, gaan ze terug naar de oorspronkelijke situatie. Met andere woorden, het kind komt niet meer weg met het negeren van het commando.
Als ouders eenmaal weten hoe ze dit thuis moeten doen, kunnen ze het ook in andere contexten gaan gebruiken. Het uiteindelijke doel is dat ze leren vaste regels vast te stellen die het kind volgt, zonder dat ze er voortdurend aan herinnerd hoeven te worden.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Kazdin, A.E. (1993). Treatment of conduct disorder. Progress and directions in psychoterapy research. Development and Psychopathology, 5, 277-310.
- Vitaro, F., Brendgen, M., Larose, S. y Tremblay, R. E. (2005). Kindergarten disruptive behaviors, protective factors, and educational achievement by early adulthood. Journal of Educational Psychology, 97(4), 617-629.
