Hoe je je ex kunt loslaten, volgens Walter Riso
Het nieuwste boek van Walter Riso is getiteld Now That I’ve Said Goodbye, How Do I Forget You (Nu ik vaarwel heb gezegd, hoe vergeet ik je)?
Deze psycholoog heeft over veel onderwerpen geschreven, maar nog niet over relatiebreuken. Zelf vindt hij dat gebrek merkwaardig, aangezien hij in zijn praktijk veel te maken heeft met mensen die precies die problemen hebben: het einde van een relatie en de omgang met hun ex.
Het is waar dat tegenwoordig veel romantische relaties kortstondig zijn. Maar het is ook zo dat er genoeg mensen zijn die precies de tegenovergestelde situatie ervaren. Ze blijven lange tijd vastzitten in emotionele banden die al zijn verbroken.
Soms raken ze zelfs zo geobsedeerd dat ze zich maanden of zelfs jaren zorgen maken over wat hun ex wel of niet zou kunnen doen. Of ze zoeken naar hen met elk excuus dat ze kunnen bedenken, en accepteren nooit hun eenzaamheid.
“De beste manier om een gebroken hart te herstellen is met de tijd…”
Walter Riso merkt op dat hij een patiënt had die zwoer dat ze over haar ex heen was gekomen. Elke nacht sliep ze echter met een teddybeer die hij haar cadeau had gegeven. Met dit eenvoudige gebaar verlengde ze de pijn van de breuk en sloot ze elk pad af om verder te gaan met haar liefdesleven.
Hoop is het probleem, zegt Walter Riso
De reden waarom zoveel mensen het zo moeilijk hebben om te vergeten, is volgens Walter Riso “hoop.” Hoop hebben is in eerste instantie iets positiefs, omdat het ons ertoe aanzet te handelen en door te zetten. Maar in het geval van romantische relatiebreuken, zou deze grote deugd je ergste vijand kunnen worden.
Zolang er hoop is, is het onmogelijk om de banden met die persoon te verbreken, of met de herinnering aan een persoon die er al niet meer is.
De pijn die gepaard gaat met een verlies kan emotionele percepties verstoren, en dat is wanneer mensen feiten beginnen te interpreteren op basis van hun eigen verlangens in plaats van op hun werkelijke betekenis. Hoop draagt ertoe bij dat deze verkeerde percepties geldig en overgewaardeerd blijven.
Het punt is dat de hoop zichzelf kan handhaven, ook al is de ex duidelijk niet meer geïnteresseerd. Diep van binnen is er een weigering om het verlies te accepteren. Dus, omdat het niet wordt toegegeven, lijkt hoop te dienen als een rookgordijn zodat we de realiteit niet onder ogen hoeven te zien.
Walter Riso introduceert het concept ’emotionele vergetelheid’ om het te onderscheiden van cognitieve vergetelheid. Emotionele vergetelheid treedt op wanneer de herinnering aan iemand of een situatie niet langer intense gevoelens oproept. Aan de andere kant is cognitieve vergetelheid de onmogelijkheid om te onthouden hoe feiten of gebeurtenissen plaatsvonden.
Als iemand het definitief wil uitmaken met zijn ex, moet er emotionele vergetelheid plaatsvinden. Hoe kan dit worden bereikt? Volgens Walter Riso kun je dat het beste doen door de gedachtegangen te doorbreken die ons aan deze tijd in het verleden houden.
Als er iets is dat je aan deze persoon doet denken, verbreek dan de banden ermee. Doe je dit niet, dan ontstaat er een conglomeraat van gedachten en gekoppelde gevoelens. Op hun beurt zullen ze je altijd naar hetzelfde punt leiden: het onvermogen om te vergeten.
Voor Walter Riso is waardigheid een uiting van zelfrespect. Na een relatiebreuk is het behoud van je waardigheid een cruciale factor om de situatie te boven te komen. In bedelen vallen, onszelf vernederen en onze ex continu stalken, vergroot niet alleen het gevoel van waardeloosheid. Het is ook totaal ineffectief.
Als de andere persoon al over ons heen is, maar we blijven aandringen, wat er gaat gebeuren, zal eerder vroeger dan later gebeuren dat we vervelend voor hen worden. Niemand kan iemand waarderen die zichzelf niet waardeert.
Het is moeilijk om iemand te respecteren die niet in staat is zichzelf te respecteren. Je kunt de meest discrete manieren kiezen die je kunt bedenken om je ex te achtervolgen, maar ze zullen er altijd achter komen. En na verloop van tijd zullen ze proberen steeds meer bij je weg te komen.
Op die manier loop je achter hen aan in de overtuiging dat elke stap je dichter bij hen zal brengen. Als de waarheid is dat het enige wat deze achterblijvende stappen zullen doen, is je nog meer verloren laten voelen op de dag dat deze luchtspiegeling eindelijk verdwijnt.
Riso zegt dat het proces naar vergetelheid een volgorde volgt: zelfbeheersing, berusting en het creëren van nieuwe doelen en verwachtingen. Wanneer het je lukt om een einde te maken aan de obsessie, het verlies te accepteren en je te concentreren op het vinden van nieuwe motivaties, dan zal je leven veranderen.
Hetzelfde geldt voor je gevoelens. Na het overwinnen van deze moeilijke beproeving, in plaats van het lijden van “posttraumatische stress,” is wat je gaat bereiken, “posttraumatische groei.” Op dit punt zal de inspanning absoluut de moeite waard zijn geweest.
