Het verhaal achter Beethovens "Ode aan de vreugde"
Er zijn bijna twee eeuwen verstreken en Beethovens “Ode aan de Vreugde” blijft een symbool van hoop, vrede en broederschap. Het is een meesterlijke muzikale viering die iedereen die ernaar luistert vrijwel onmiddellijk doordrenkt maakt met een stortvloed van positieve emoties. In feite lijkt het leven altijd mooi als dit stuk speelt.
Voor de maker was het echter meer een ode aan woede en verlossing. In een tijd waarin klanken voor hem niet meer bestonden en hij zich verwoest voelde door de ergste vloek voor een musicus, was het componeren van deze hymne een ode aan inspanning en artistieke overleving.
Hij slaagde erin een prachtig werk te componeren. Op de dag van de première was hij zich er niet eens van bewust hoe opgetogen het publiek was. Ook hoorde hij niet hoe ze hem toejuichten en applaudisseerden. In feite kon hij niets horen.
Het was een van de musici die hem op de hoogte moest brengen van de reactie van het publiek, waarop hij stopte om hen te bedanken. Hij was nog aan het eind van het tweede deel en had nog een flink deel van het werk voor de boeg.
“Ode aan de vreugde” was een gedicht geschreven door Friedrich Schiller in 1785, met als oorspronkelijke titel An die Freude (“Aan de vreugde” in het Duits) en waarop Beethoven zijn werk baseerde.
Hoe Ode aan de Vreugde werd bedacht
Toen hij nog een tiener was, raakte Ludwig van Beethoven in de ban van het transcendentale idealisme en de grondslagen van de Verlichting. Het was zelfs gebruikelijk om hem te zien bij de colleges die Immanuel Kant gaf aan de universiteit van Bonn. Het was ook hier dat hij iets ontdekte dat onmiddellijk met hem resoneerde: de poëzie van Friedrich Schiller.
Beethoven was net iets ouder dan 15 jaar toen hij gegrepen werd door “Ode aan de Vreugde,” een gedicht dat de essentie van de Verlichtingsbeweging vertegenwoordigde.
Schiller wilde waarden als vrijheid, rechtvaardigheid en menselijk geluk (Engelse link) benadrukken . Hij vond dat het welzijn en het geluk van de burger centraal moesten staan in de politiek, alleen dan waren vrede en sociale harmonie mogelijk.
Dit gedicht was volgens de auteur een kus voor iedereen. Beethoven wilde de lippen zijn die stem zouden geven aan dat gedicht, de muziek die die nobele doelen universeel zou overbrengen…
Oh vrienden, niet deze klanken!
Laten we in plaats daarvan aanzetten tot aangenamere
en vreugdevollere klanken!Vreugde!
Vreugde!Oh Vreugde, mooie vonk van Goddelijkheid [of: van goden], Dochter van Elysium, Wij treden binnen, dronken van vuur, Hemelse, uw heiligdom!
Uw magie bindt weer Wat gewoonte strikt verdeeld; Alle mensen worden broeders, Waar uw zachte vleugel verblijft.-gedicht door Beethoven herschreven voor zijn muziekstuk “Ode aan de vreugde”-
Toen de duisternis over Europa en Beethoven viel
De droom van de Verlichting en haar belofte van geluk bleef weinig meer dan een fata morgana. Een paar decennia later kwam Frankrijk onder het Terreurbewind (Franse Revolutie) en rolden er meer dan tienduizend hoofden. Friedrich Schiller stierf en beschouwde zijn “Ode aan de Vreugde” als een absolute mislukking. Een absurde entelechy, waarvoor hij zich gezien de omstandigheden schaamde.
Inderdaad was zijn idealistische fantasie in botsing gekomen met de harde werkelijkheid. Zelfs zaken zoals kunst, schrijven en poëzie hadden niet de kracht om de geest van de altijd zo op geweld beluste mensen te veranderen.
De revolutionaire tijden die Europa doormaakte waren zo donker dat zelfs de muziek van de jonge Beethoven niet langer fris en licht was. Het kreeg meer turbulente akkoorden.
Hij was iets ouder dan 30 jaar toen hij het Heiligenstadt Testament schreef , waarin hij zijn wanhoop aan zijn broers uitlegde. Hij werd vroeg doof, iets wat zo ondenkbaar en hartverscheurend was voor een musicus dat hij zelfs overwoog zichzelf van het leven te beroven. Dat deed hij echter niet.
Beethoven was altijd van mening dat hij iets revolutionairs en unieks moest brengen in de muziekwereld. Vanaf dat moment, en geconfronteerd met een progressief en onherstelbaar gehoorverlies (Engelse link) , richtte hij zich obsessief en koortsachtig op het componeren. Schillers “Ode aan de Vreugde” echode weer in zijn gedachten.
Symfonie nr. 9 is ook Beethovens laatste voltooide symfonie en verschilt volledig van de acht die eraan voorafgingen.
“Ode aan de Vreugde” en Beethovens verlangen om de mensheid te verlichten
Tegen de tijd dat Beethoven “Ode aan de Vreugde” schreef, had hij zijn gehoor reeds verloren. Hij kampte met isolement, ziekte, een gebroken hart door meerdere verloren liefdes, depressie en daarnaast zelfmoordgedachten. De schepping en zijn obsessie om een muziekstuk te maken van Schillers gedicht werd zijn houvast. Hetgeen hem in staat stelde uit de duisternis te komen.
Beethoven hoopte dat zijn “Ode aan de Vreugde” de mensheid zou verlichten en de waarden van hoop, vrijheid en vrede onder alle volkeren zou doen herleven. Zijn muziek moest zover doorklinken dat het de hemel en de harten van alle mensen zou bereiken. Zijn symfonie fungeerde echter ook als een innerlijk baken voor hemzelf.
Er wordt gezegd dat hij bij een gelegenheid, 27 jaar nadat hij in de ban was geraakt van Schillers gedicht, de tijd uit het oog verloor. Hij begon in gedachten verzonken en nauwelijks gekleed rond te lopen. In feite gooiden de autoriteiten hem op een gegeven moment in de gevangenis. Dit omdat ze dachten dat hij een demente zwerver was.
Het was de burgemeester die hem ophaalde, zich verontschuldigde en hem vervolgens in een koets terugbracht naar zijn huis. Thuis aangekomen gonsde Beethovens geest van de ideeën.
Zijn inspiratie was zo gulzig, elektrisch en gloeiend, dat hij erin slaagde het werk af te maken. Dit deed hij. Inderdaad, vanuit zijn eigen duisternis wist hij de wereld met hoop te verlichten met zijn nu al onvergetelijke “Ode aan de vreugde.”
Uitgelichte afbeelding met dank aan: Ernando Febrian / Shutterstock.com
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Bonds, Mark Evan, “Symphony: II. The 19th century”, The New Grove Dictionary of Music and Musicians, Second Edition (London: Macmillan, 2001), 29 vols
- Patricia Morrisroe “The Behind-the-Scenes Assist That Made Beethoven’s Ninth Happen ” New York Times December 8, 2020
- Wegner, Sascha (2018). Symphonien aus dem Geiste der Vokalmusik : Zur Finalgestaltung in der Symphonik im 18. und frühen 19. Jahrhundert. Stuttgart: J. B. Metzler.
