Het sterkste materiaal dat bestaat is de veerkrachtige ziel
Het sterkste materiaal dat bestaat is niet grafeen of diamant, het is de veerkrachtige ziel en dat hart dat de scherpste wonden van tegenslag met gouden draad heeft verzegeld. Dit concept is geenszins het perfecte ingrediënt voor geluk. Het is een levenshouding, het is hoop die ons uitnodigt om vooruit te komen.
Het is duidelijk dat we in een veerkrachtige tijd leven die invloed heeft op onze ziel. De omstandigheden dwingen ons daartoe, maar als er iets is dat we allemaal weten, is het dat dit niet altijd met dezelfde effectiviteit wordt bereikt.
Niet iedereen overwint een omstandigheid van stress of persoonlijke problemen op dezelfde manier. Ieder van ons sleept onze eigen ankers mee, onze oceanen van onrecht, onze vernederende zeeën, en we weten niet altijd hoe we eruit moeten komen.
“Het heeft geen zin om terug te kijken op wat er al is gebeurd en wat niet meer bestaat”
Om dit het geval te laten zijn, komen verschillende factoren uit onze eigen cultuur tussenbeide. We leven in een samenleving die gewend is labels te geven: je bent intelligent, je bent onhandig, je bent een maniak, je bent een mislukkeling, die ene is zwak en die daar is sterk.
Deze obsessie om elke eigenschap tot het uiterste te drijven en er een permanent etiket op te plakken, dompelt ons vaak in een staat van absolute hopeloosheid, waarin we niet meer geloven in ons eigen potentieel, waarbij we onszelf isoleren in onze privéhoekjes, in ons vleselijke lijden, tranen en neerslachtigheid..
Soms is het niet genoeg dat men ons verteld dat we allemaal een veerkrachtige ziel kunnen hebben, omdat veerkracht, en dat is belangrijk, nauwelijks ontstaat bij eenzaamheid.
We hebben ook iemands vertrouwen nodig, de nabijheid van een empathische en faciliterende omgeving waarin we opnieuw kunnen ontkiemen: sterker, vrijer, mooier, waardiger…
Waarom sommigen van ons een veerkrachtige ziel hebben en anderen niet
De sleutel die sommigen van ons veerkrachtiger maakt dan anderen, ligt in het vermogen van onze hersenen om stressvolle situaties te weerstaan. Er is dus sprake van een biologische factor, en wel een factor die de neurowetenschap heeft bestudeerd.
In feite begrijpen we door werken (Engelse link) zoals die gepubliceerd in het tijdschrift Nature iets meer over dit fascinerende maar tegelijkertijd zeer complexe proces dat het veerkrachtige brein of ziel vormt.
Dit zouden de belangrijkste mechanismen zijn die onze grotere of kleinere veerkracht bepalen.
De opvoeding
Het hebben van zorg die wordt gekenmerkt door voortdurende genegenheid en ouderschap gebaseerd op een gehechtheid die zorgt en begeleidt, bevordert de optimale rijping van het centrale zenuwstelsel van het kind.
Opgroeien in een traumatische omgeving of een omgeving waar geen genegenheid is, veroorzaakt echter fysiologische en biochemische reacties. Die maken ons minder resistent tegen stressvolle situaties.
De genetische factor
Ook de genetische factor is in veel gevallen bepalend. Angst of het vermogen om tegenslagen te overwinnen laat een emotionele afdruk achter, een afdruk op onze genen die kan worden doorgegeven aan andere generaties.
De neurotransmitters
Een ander aspect dat is waargenomen, is dat mensen die grote moeite hebben met het omgaan met stress of die te maken hebben met trauma, een lage activiteit hebben in neurotransmitters zoals endorfine of oxytocine.
Hun beperkte interactie met het limbisch systeem of de prefrontale cortex laat deze mensen in een staat van voortdurende hulpeloosheid, emotionele chaos en een grotere neiging tot angst of depressie achter.
Zoals we kunnen zien, kunnen deze drie factoren ons kwetsbaarder maken. Daardoor gaan we onszelf als zwakker beschouwen en de wereld als een bedreigend scenario. Laten we echter vermijden dit geloof te omarmen. Ons potentieel is er, net als het schip dat wacht om uit de diepte te worden opgetild. Zoals de vogel die op twee poten liep omdat hij was vergeten dat hij vleugels had om te vliegen.
De veerkrachtige ziel weet dat het nutteloos is om tegen de wereld te vechten
Velen van ons zijn ons hele leven boos op de wereld. We nemen het onze familie kwalijk vanwege die kindertijd die werd bewoond door afwezigheid en de leegte van gebrek.
Ook haten we degenen die ons pijn durfden te doen, degenen die ons in de steek hebben gelaten, degenen die tegen ons zeiden: ‘Ik hou niet meer van je’ of degenen die tegen je zeiden: ‘Ik hou van je’ en het was een leugen. We haten deze complexe, competitieve realiteit en soms, en in de meest extreme gevallen, haten we zelfs het leven zelf.
“Als we een situatie niet kunnen veranderen, hebben we de uitdaging om onszelf te veranderen”
We richten onze blik en onze energie naar buiten. Net zoals iemand keer op keer tegen een bokszak slaat, totdat we uitgeput zijn, uitgeput, zonder kracht. Geloof het of niet, veerkracht is geen gouden pantser waarmee je moediger kunt zijn om al die externe demonen te laten verdwijnen.
Omdat het nutteloos is een omhulsel van ondoordringbaar materiaal aan te trekken als we niet eerst aandacht schenken aan de gewonden die zich daarin bevinden.
Tot slot
Het sterkste pantser is het eigen hart, de eigen geest, die we moeten bekleden met veerkracht, zelfacceptatie, eigenwaarde en hernieuwde hoop.
In feite, en ook al is het moeilijk voor ons om het toe te geven, zijn er veldslagen die we beter als verloren kunnen beschouwen. Dit omdat het verleden in de lade laten liggen waar de oude kalenders worden bewaard, ons in staat stelt in het heden te leven, het betekent dat we in het heden kunnen leven. illusies ontspruiten in de kloven van onze wonden.
Beetje bij beetje en dag na dag zullen uit die illusies nieuwe projecten, nieuwe mensen en nieuwe winden voortkomen, die een glimlach teweegbrengen, die onkruid uit het verleden verwijderen.
Eindelijk zal de tijd komen dat we het kunnen doen. Dat we terug zullen kijken op het verleden zonder de angst en woede van weleer te voelen. Er zal rust komen omdat we onszelf eindelijk hebben toegestaan wat we zo verdienen: gelukkig zijn.