Het leven wordt niet gemeten door het aantal keer dat je ademhaalt...
Er zijn altijd van die momenten waarbij je je bevroren voelt. Die momenten waarop je jezelf en je woorden moet beheersen. Je blijft verbijsterd en verbaasd achter. Dit zijn de momenten waarop je leeft, intensief, de momenten die je de adem doen stokken.
Dit zijn de momenten die je leven veranderen. Je kunt je ogen dicht doen en je weet dat je iets hebt om voor te leven. Je hebt zelfs het idee gehad dat je jezelf moet knijpen omdat het allemaal zo onecht lijkt.
Wat je hebt bereikt, datgene wat alles uiteindelijk de moeite waard maakte, is geen droom. Sommige mensen noemen het geluk, anderen noemen het standvastigheid. Maar je zal altijd die momenten herinneren waarop je sprakeloos was, want dit zijn de momenten waarop de trein van het leven van richting is veranderd.
Het leven bestaat uit momenten
Het komt door deze momenten dat je begint met je leven te overdenken en na te gaan of je wel bewust leeft of aan de andere kant, of je jezelf niet vastbindt. Het perron van je trein heeft je niets meer te bieden; je zit niet gewoon op de dood te wachten. Stap in de trein.
Ontspan en maak fouten. Probeer niet perfect te zijn. Probeer dingen niet te serieus te nemen. Neem wat risico, probeer meer te reizen. Beklim bergen, zwem in rivieren. Trek erop uit en ga de plaatsen bezoeken die je nog nooit hebt gezien. Leef meer, maak je minder zorgen.
De trein van het leven
“Laten we leven op zo’n manier dat, als ons moment van vertrek komt, de lege plek die we achterlaten gevuld wordt met mooie herinneringen voor degenen die verder reizen met de trein des levens.”
Het leven is als een treinreis. Met zijn veranderingen van aard en richting, zijn ongelukjes, zijn plezierige verrassingen en zijn diepe verdriet…
Op het moment dat we zijn geboren gaan we in die trein zitten samen met onze ouders en we geloven dat zij altijd met ons samen zullen reizen… Maar zij zullen uitstappen voordat wij dat doen en we zullen de reis voortzetten zonder hen. Plotseling zijn we zonder hun gezelschap en zonder hun onvervangbare liefde.
Desondanks zullen er veel andere mensen die speciaal en belangrijk worden in ons leven bij ons in de trein stappen, op elk willekeurig station. Onze broers en zussen, onze vrienden en op een bepaald moment de liefde van ons leven…
Sommige mensen nemen de trein voor een korte rit. Anderen blijven zitten om door de bergen en dalen te rijden. En degenen die het beste in staat zijn om mensen in nood te helpen, zullen worden onthuld.
De meeste mensen laten een lege plek achter als ze uitstappen, een plek die permanent is, een permanente leegte… Anderen reizen zo vluchtig mee dat we ze nauwelijks opmerken, totdat ze zijn opgestaan.
“Het leven is een toneelstuk waarvoor geen repetitie nodig is. Dus zing, lach, dans, huil en leef intensief voordat het doek valt en het stuk afgelopen is zonder applaus.”
-Charlie Chaplin-
Het is interessant om te zien hoe sommige van deze passagiers, zelfs onze geliefden, hun plaatsen vinden en er lekker voor gaan zitten in verschillende wagons. Tijdens de hele reis verblijven ze apart, zonder enige vorm van communicatie.
In de realiteit is het enige wat ons ervan weerhoudt om hen te leren kennen, onze eigen goede wil. Aan de andere kant is het soms te laat en zal iemand anders na verloop van tijd hun plaats innemen.
De reis gaat verder
We proberen een goede relatie te hebben met iedereen in onze trein en we zoeken in iedereen naar het beste dat deze persoon te bieden hebben. Op een bepaald moment tijdens te reis zullen ze aarzelen en zullen we moeten proberen ze begrijpen, maar ons herinneren dat we zelf ook vaak aarzelen en zelf ook graag begrepen willen worden.
Het grootste mysterie voor iedereen is dat we nooit weten wanneer, op welk station en op welke tijd we uit de trein moeten stappen. En dit weten we ook niet van onze vrienden, van onze familie of de persoon die naast ons zit.
Soms denk ik aan het moment waarop ik mijn eindbestemming zal bereiken. Zal ik me nostalgisch voelen, angstig of gelukkig? Het zal pijn doen om afscheid te nemen van de vrienden die ik heb gemaakt en het zal me verdriet doen om mijn kinderen achter te laten, maar ik houd me vast aan de hoop dat ik ze op een bepaald moment weer zal zien, met meer bagage dan toen ze begonnen.
Wat me gelukkig maakt, is denken dat ik een positieve bijdrage heb geleverd om ze te laten groeien en dat ze tot op het laatste station in de trein zullen blijven zitten.
Dus, vrienden, laten we onze treinreis bijzonder maken. Laten we het de moeite waard maken.
FIJNE REIS!
–Afbeeldingen van Cata en Aida Donoso–
