Het belang van poëzie
Er is onlangs iets verrassends gebeurd. Een dichter heeft het Spaanse equivalent van de Got Talent-televisiewedstrijd gewonnen. César Brandon, 24 jaar oud, is erin geslaagd om het publiek te fascineren met niets meer dan zijn woorden. Geen franjes. Gewoon poëzie. Alleen, op een groot podium, voor honderden mensen, wist hij de harten van iedereen in de zaal te bereiken. Niet door middel van zang of gebaren, alleen maar door het reciteren van zijn poëzie.
Het leven van César is niet gemakkelijk geweest, noch was het vrij van obstakels. Hij werd geboren in Equatoriaal Guinea en emigreerde zeven jaar geleden naar Spanje. Als het schrijven van poëzie iets is wat niet iedereen kan doen, stel je dan eens voor hoe moeilijk het is om het te doen in een taal die niet je moedertaal is. Hoewel het duidelijk is dat het hem aan vaardigheid niet ontbreekt, weten we dat succes zonder inspanning, hard werken, hoop en doorzettingsvermogen meestal niet mogelijk is.
Poëzie vanuit het niets
César maakte zichzelf bekend met een gedicht met de titel De poëzie van Nul. Daarin vertelt hij het verhaal van hoe Nul, Eén vindt en hoe ze samen heel gelukkig zijn. Dat wil zeggen, totdat Nul uiteindelijk Eén voor Min één verlaat. Een metafoor van getallen over ware liefde. Een liefde die niet altijd blijft bestaan.
Met veel humor en op vlotte wijze vertelt César over de avonturen en tegenslagen van twee getallen. Maar het is allesbehalve een absurd en leeg gedicht. De poëzie, met al haar metaforen, geeft ons altijd genoeg om over na te denken. Het laat ons verschillende interpretaties zien, mogelijk ver verwijderd van waar de dichter over nadacht, maar zeer relevant voor ons. We vinden een voorbeeld hiervan aan het einde van het gedicht. “Hij begon te tellen, tot een getal waar hij bang voor was, het oneindige misschien, of misschien het getal twee.” Hoe dichtbij zijn onze angsten?
Maan en aarde
Vervolgens, met een meer dramatische toon, verbaasde César opnieuw het publiek en vertelde ons het verhaal van twee andere geliefden. Deze keer waren ze erg verlegen. De aarde en de maan. In dit prachtige gedicht beschrijft César het hypothetische liefdesgedicht dat de aarde zou kunnen gebruiken om de maan te veroveren. Bijvoorbeeld: “op aarde waren we allemaal burgers van een plaats die de eerste wereld wordt genoemd, omdat de tweede voor ons weinig betekende en de derde in ontwikkeling was”.
Het gedicht zit vol met sociale kritiek. Verzen zoals “vluchtelingen zijn niet gemaakt van meningen op internet,” hebben grote invloed op de luisteraar. Het leven is niet gemakkelijk. Zoals César zegt: “Twee mensen maken ruzie, ook al wil Eén het niet en wil de ander het ook niet. Eén denkt dat twee niet genoeg is en gaat op zoek naar drie anderen en de vier proberen samen gelukkig te zijn. Het probleem is vermenigvuldigd en de vier bellen uiteindelijk 016 (het nummer van de sociale dienst in Spanje). ”
Mam
Het laatste gedicht, waarmee hij de wedstrijd won, had een meer plechtige toon. Het gedicht was, zoals de naam al doet vermoeden, opgedragen aan zijn moeder. In het gedicht vergelijkt hij haar met de vooraf bepaalde parameters van Microsoft Word. Hij geeft er de voorkeur aan dat zijn moeder niet “het volume van het lettertype Calibri, met lettergrootte 11 en regelafstand 1” heeft. Hij wil dat ze “recht, met dubbele regelafstand en in Times New Roman” is.
Terwijl hij zijn jeugd betreurt, benadrukt César de lessen van zijn moeder die hij op het moment niet wist te waarderen. Hij onderschat ook de vaderfiguur niet, en zegt dat vaderfiguren “allen zijn wier dromen te klein voor hen zijn, ze hebben weinig slaap nodig om ze te vervullen.” Het gedicht leert ons echt iets over de mensheid.
Een rechtmatige winnaar
Zijn overwinning is een mijlpaal voor liefhebbers van lezen en schrijven. César heeft de poëzie, iets dat zo in diskrediet is gebracht als poëzie, weer op ieders lippen gelegd. Dit alles in een land waar de gemiddelde persoon minder dan een boek per jaar leest. Waar de populairste figuren verstoken zijn van elke vorm van cultuur of respect. Waar de belachelijke dingen meer worden gewaardeerd dan vaardigheden en werk. In dat land heeft César Brandon een van zijn dromen kunnen waarmaken. Hoewel hij ongetwijfeld heel dankbaar is, moeten ook wij dankbaar zijn, want hij heeft ons eraan herinnerd dat we nog steeds kunnen dromen.
Poëzie is ook psychologie. Om Eduardo Galeano te parafraseren: “wetenschappers zeggen dat we uit atomen bestaan, een vogeltje vertelde me dat we bestaan uit verhalen.” De mensen zijn de verhalen, verhalen die op veel manieren verteld kunnen worden. Daarom zijn diversiteit, multiculturalisme en ruimdenkendheid zo belangrijk. Hoe groter ons vocabulaire, hoe mooier onze geschiedenis zal zijn. Achter de kansen gaat geweldig talent schuil.
