Hechting bij geadopteerde kinderen
Waarom is het belangrijk om te praten over hechting bij geadopteerde kinderen? Omdat alle geadopteerde kinderen in hun eerste levensjaren bepaalde ervaringen doormaken die hun ontwikkeling kunnen bemoeilijken. Ervaringen waar andere kinderen niet mee te maken krijgen.
Deze ervaringen kunnen in sommige gevallen leiden tot zorgwekkend gedrag bij geadopteerde kinderen. Sommigen zijn overmatig afhankelijk van hun ouders, terwijl anderen emotioneel ver van hen afstaan. Blijf doorlezen om erachter te komen wat enkele van de mogelijke redenen hiervoor zijn.
“Wanneer we behoren tot een moeder, een familie, een taal, een cultuur; construeren we onze identiteit, we worden iemand. ”
-Boris Cyrulnik-
Welke variabelen hebben invloed op de hechtingsstijlen die je ziet bij geadopteerde kinderen?
Voordat ze bij hun nieuwe gezin terechtkomen, maken geadopteerde kinderen vaak moeilijke situaties door. Situaties die soms ongewoon zijn voor hun leeftijd. Sommige van deze situaties spelen een belangrijke rol in de manier waarop ze zich hechten aan hun adoptieouders.
Kinderen zijn bijvoorbeeld minder goed in staat om zich op een goede manier te hechten aan hun adoptieouders als ze misbruik of verwaarlozing hebben meegemaakt in hun geboortefamilie, weeshuis of pleeggezin.
In hun eerste paar levensjaren hebben kinderen volwassenen om zich heen nodig. Volwassenen die effectief op hun behoefte aan ondersteuning en nabijheid reageren. Als de verzorger het kind negeert of agressief op hem reageert, wordt het kind wantrouwig. En het kind wordt bang voor de persoon die hem eigenlijk een veilig gevoel moet geven. En dit zal zijn toekomstige relaties zeker beïnvloeden.
Hetzelfde gebeurt wanneer kinderen lange tijd in een instelling hebben gezeten. Tegenwoordig zijn er veel beleidsmaatregelen om te voorkomen dat weeshuizen kinderen mishandelen. Dat betekent echter niet dat ze allemaal kunnen voldoen aan de vele emotionele en psychologische behoeften van kinderen. Behoeften die juist op jonge leeftijd zo belangrijk zijn. Dit heeft direct invloed op de manier waarop geadopteerde kinderen zich hechten.
Zelfs als er fysiek goed voor hen wordt gezorgd, is er vaak maar één verzorger voor veel kinderen. Hierdoor wordt het voor de verzorger moeilijk om ook emotioneel voor hen te zorgen.
“Wat kinderen wordt aangedaan, zullen zij de samenleving aandoen.”
-Karl Menninger-
Wat kunnen adoptieouders doen om een goede hechting te bevorderen?
Adoptieouders hebben geen controle over de vroege ervaringen van de kindjes die ze adopteren. Betekent dit echter dat ze niets kunnen doen om een goede sociale en emotionele ontwikkeling bij hun kinderen te waarborgen? Natuurlijk niet. Het gedrag en de persoonlijkheid van de adoptieouders spelen een fundamentele rol in de ontwikkeling van gehechtheid.
Enkele van de variabelen die een veilige hechting bij geadopteerde kinderen kunnen aanmoedigen zijn:
- emotionele stabiliteit
- stresstolerantie
- flexibiliteit
- passende uitdrukking van genegenheid
Met andere woorden, adoptieouders moeten volwassen zijn en zelf veilige hechtingsstijlen hebben. Op die manier kunnen ze hun kinderen het juiste voorbeeld geven.
Adoptieouders moeten ook over de middelen beschikken om tegenslag te overwinnen, hun negatieve emoties positief te reguleren en om hulp te vragen wanneer zij dit nodig hebben. Als ze om hulp vragen, zou dit ze nooit het gevoel moeten geven dat ze minder goede ouders zijn. Als ze bereid zijn om hulp te vragen, laat dit hun kinderen alleen maar zien hoe belangrijk het is om hun emoties te handhaven.
Dit zal hen ook helpen hun adoptie te begrijpen en er contact mee te maken. Dit is zo belangrijk omdat veel geadopteerde kinderen zich schuldig, onbelangrijk en verlaten voelen. Als ze hun perspectief kunnen veranderen, zullen ze een veiligere hechting ontwikkelen.
“Het belangrijkste is niet dat iemand het recht heeft om een kind te adopteren, maar dat het kind het recht heeft om niet door iedereen te worden geadopteerd.”
Afbeeldingen met dank aan Rene Bernal, Larm Rmah en Ben White
