Haar man zond deze brief aan de fotografe die haar foto's retoucheerde
Wij zijn onze ergste vijanden, de spiegel blijft maar tegen ons schreeuwen. We gedragen ons als tirannen als het gaat om ons uiterlijk en onze interne dialoog is soms heel erg hard.
“Ik ben niet gelukkig met mezelf.”
“Ik houd niet van mijn lichaam.”
“Ik zie er niet goed uit.”
“Mijn tanden, mijn borsten, mijn heupen zijn lelijk.”
“Ik ben te dun, ik heb geen figuur.”
“Ik ben te dik.”
We vergeten dat we niet gemaakt zijn om in een bepaalde vorm te passen, dus totdat we dat begrijpen, zijn we niet veilig bij onszelf.
Omdat we iedere keer dat we in de spiegel kijken kwaad op onszelf worden vanwege het vet op onze bovenbenen, het niet hebben van borsten of billen, de vetrollen op onze rug of de rimpels op ons gezicht, creëren we een innerlijke ruimte die alleen gebruikt wordt voor het straffen en beschamen en niet voor liefde en veiligheid.
We kunnen ons niet voorstellen wat we missen door niet verder dan de spiegel te kijken. We kunnen niet begrijpen wat het doet met ons welzijn als we wegrennen van onze observatie, van het ontdekken en herkennen van onszelf in ons figuur en onze perfecte imperfecties.
Een verhaal, een paar foto’s en liefde
Het begon allemaal toen op een dag fotografe Victoria Caroline ingehuurd werd door een vrouw om een fotoshoot te doen van haar in subtiele, sensuele lingerie om haar man te verrassen.
Alles werd spontaan gedaan. De vrouw was prachtig, grappig, ondeugend, sexy en vol zelfvertrouwen. De fotografe was zeer tevreden met het resultaat en beëindigde met een tevreden gevoel de sessie. Maar daarna keek de vrouw, die kledingmaat 46 had, de fotografe in de ogen en zei: “Ik wil dat je een fotobewerkingsprogramma gebruikt om mijn vet, mijn striae, mijn rimpels en alles wat niet is zoals het zou moeten zijn weghaalt.”
Victoria deed wat er van haar gevraagd werd, retoucheerde de foto’s en drukte een prachtig album af. Haar cliënte was zeer tevreden. Maar op een gegeven moment gebeurde er iets waardoor Victoria besloot het verhaal op haar Facebook-pagina te publiceren: de man van haar cliënte schreef haar deze mail.
“Toen mijn vrouw mij dit album gaf en ik het opende, schrok ik. Je kunt duidelijk zien dat de foto’s het werk zijn van een getalenteerde fotograaf, maar… dit is niet mijn vrouw.
Je hebt al haar foutjes laten verdwijnen en ik ben er zeker van dat zij dat van je heeft gevraagd. Door ze uit te wissen, verdwenen ook de tekenen van ons leven samen.
Door haar striae te wissen, ging ook het bewijs van onze kinderen verloren. Door haar rimpels te verwijderen, verdwenen ook haar uitdrukkingen, haar lach en haar zorgen die we samen onder ogen hebben gezien tijdens de afgelopen twintig jaar. Als je haar cellulite weghaalt, zijn ook al die momenten dat ze voor ons kookte en voor ons zorgde verdwenen.
Toen ik die foto’s zag, realiseerde ik me dat ik haar niet vaak genoeg vertel hoe veel ik van haar houd en hoe mooi ik haar vind, precies zoals ze is, met al haar imperfecties. Ze hoort het waarschijnlijk zo weinig van me, dat ze echt dacht dat ik die geretoucheerde foto’s mooier vond dan hoe zij echt is.
Ik moet het beter doen als echtgenoot en ik moet haar eren precies zoals ze is. Bedankt voor de herinnering.”
Dit verhaal nodig ons uit om vrede te sluiten met ons lichaam en de strijd met ons gewicht en ons uiterlijk te vergeten. Onze waarde is afhankelijk van ons, niet van ons lichaam. Als we iets willen veranderen, moet het zijn vanwege onze gezondheid en niet door sociale druk.
De sleutel tot schoonheid is de ogen waarmee je ernaar kijkt en alleen dan kun je jezelf van binnen en van buiten mooi voelen. Dit verhaal laat zien dat je met je hart moet kijken, want wat essentieel is, is onzichtbaar voor het oog.