Functionele gedragsbeoordeling
Functional behavioral assessment (FBA) of een functionele gedragsbeoordeling is een proces waarbij wordt gezocht naar de functie van bepaald problematisch gedrag. Het zoekt naar het doel van het gedrag in plaats van de oorzaak.
Al het gedrag dat iemand vertoont heeft een bepaalde functie. In feite is het zo dat wanneer je iets doet, je het met een reden doet. Bovendien kunnen er verschillende gedragingen zijn met dezelfde functie.
Stel bijvoorbeeld dat een kind de aandacht van zijn moeder wil krijgen. Om dit te doen kunnen ze een driftbui hebben of boos worden op een broer of zus of zeggen dat ze ziek zijn als ze op school zijn zodat ze naar huis gebracht moeten worden.
Ze kunnen zelfs episodes van enuresis (bedplassen) en selectief mutisme hebben. Vanuit het perspectief van een functionele gedragsbeoordeling zijn dit allemaal verschillende gedragingen die met hetzelfde doel worden uitgevoerd. In dit geval om de aandacht van de moeder te trekken.
Om erachter te komen welke functie een bepaald gedrag heeft, moet een therapeut de achtergrond en de gevolgen begrijpen die optreden wanneer de patiënt het probleemgedrag uitvoert. Zo kunnen ze een ander complementair gedrag of nieuw adaptief gedrag versterken. De uitdaging voor de therapeut is om het totale gedrag van de patiënt te observeren en de functie ervan af te leiden.
De basis van een functionele gedragsbeoordeling
Een functionele gedragsbeoordeling is een interactief model dat problematisch gedrag verbindt met de cognities en emoties van de patiënt in een bepaalde situatie. Het verbindt ze met de achtergrond van het gedrag aan de ene kant en de gevolgen van het gedrag aan de andere kant.
Er is altijd een wisselwerking tussen emoties, gedrag en cognitie. Functionele gedragsbeoordeling is gericht op het begrijpen van het individu als geheel. Gedachten, beelden en emoties maken allemaal deel uit van het gedrag van het individu.
Functionele gedragsbeoordeling is een proces dat wordt gebruikt om het unieke functioneren van een persoon te definiëren en te begrijpen. In feite personaliseert de therapeut de therapie.
Daarom moet de therapeut de verklarende variabelen (onafhankelijke en modererende variabelen) identificeren die betrokken zijn bij het problematische gedrag van een individu (afhankelijke variabelen). Dit moet gebeuren in de context van zowel hun huidige als hun vroegere leven.
Interventie in functioneel gedragsonderzoek
Functionele gedragsbeoordeling probeert het gedrag dat als probleem is geïdentificeerd te vervangen door ander, meer geschikt gedrag. Het is geen beperkende methode die beperkingen wil opleggen aan het individu. In plaats daarvan probeert het de logica achter hun gedrag te begrijpen.
De methode van functioneel gedragsonderzoek
Functionele gedragsbeoordeling verschilt van de categoriale benadering waarbij elke stoornis apart wordt bekeken en gediagnosticeerd. In feite behandelt Functionele gedragsbeoordeling de patiënt als geheel. Het legt ook veel nadruk op de omgeving waarin het gedrag zich voordoet. Het geeft prioriteit aan de volgende aspecten:
- De therapeut identificeert de klachten van de patiënt.
- De therapeut verzamelt gegevens. Dit kan zijn door directe observatie of van de patiënt zelf. Hiermee kunnen ze een nulmeting vaststellen. Ze houden rekening met zowel de huidige kennis als met wat ze veronderstellen dat de oorsprong van het gedrag is, en hoe het in de loop van de tijd in stand is gehouden.
- Op basis van deze hypotheses werkt de therapeut uit welke technieken hij moet gebruiken. Ze bespreken deze technieken met de patiënt om een geschikte methode te kiezen. Als ze merken dat de gekozen techniek geen effect heeft, stappen ze over op een andere.
Tijdens deze fase verkennen de therapeut en de patiënt samen het probleem in zijn diachrone dimensie (geschiedenis van het probleem) en zijn synchrone dimensie (het hier en nu)
De geschiedenis van het probleemgedrag
Bij Functionele gedragsbeoordeling is het cruciaal voor de therapeut om de geschiedenis van zowel de patiënt als zijn probleemgedrag te kennen.
Ze stellen vragen over het verleden van de patiënt, zo nodig tot in de kindertijd, om te proberen te begrijpen hoe de stoornis is ontstaan. Ze zoeken naar een biologische of genetische oorsprong van de stoornis. Verder kunnen familie, sociale en culturele elementen allemaal een rol spelen.
De agorafobiepatiënt zal zich bijvoorbeeld altijd duidelijk herinneren wanneer hij of zij voor het eerst in paniek raakte buitenshuis. Andere stoornissen zoals depressie en gegeneraliseerde angststoornis (GAD) kunnen echter verraderlijker zijn.
Soms verschijnen stoornissen niet op een voorgeschreven moment in het leven. In feite kunnen ze verschijnen wanneer de patiënt weinig hulpbronnen heeft om ermee om te gaan, of wanneer hij gestrest of uitgeput is, of een of ander trauma heeft opgelopen.
De voorgeschiedenis van de patiënt
Met Functionele gedragsbeoordeling probeert de therapeut te zien hoe de persoon vroeger functioneerde. Bovendien proberen ze meer over hen te weten te komen. Zijn ze bijvoorbeeld pessimistisch, optimistisch, angstig, zorgeloos, enz. Welke opleiding en carrière hebben ze gevolgd? Op deze manier probeert de therapeut een beeld van de patiënt te vormen.
Ze moeten ook weten of er een medisch element aan hun aandoening kan zitten. Hebben ze bijvoorbeeld genetische aanleg voor een bepaalde aandoening? En hoe is de familie in het verleden omgegaan met dergelijke aandoeningen? Dit soort factoren kan betekenen dat een patiënt kwetsbaarder is en dus vatbaarder is voor bepaald gedrag.
De huidige toestand van de patiënt analyseren
De patiënt zoekt hulp in het hier en nu. Daarom is de analyse voornamelijk kwantitatief. De therapeut kan vragenlijsten geven om in te vullen. Ze kunnen hen ook vragen om een dagboek bij te houden met het oog op zelfobservatie.
De therapeut moet uitzoeken wanneer de stoornis is begonnen. Dit betekent dat ze objectiever kunnen zijn in de behandeling die ze kiezen. In de meeste gevallen zullen ze voor elk problematisch gedrag willen weten wat de:
- Frequentie.
- Intensiteit.
- Duur.
- De verschillende manieren waarop het zich manifesteert.
Deze metingen en informatie zijn op verschillende manieren nuttig. Ze helpen de therapeut om de dynamiek van het probleem te begrijpen en de vicieuze cycli die deze in stand houden. Ze helpen ook om de subjectieve ervaringen van de patiënt te evalueren met kwantitatieve metingen.
Wat beoordeelt Functionele gedragsbeoordeling?
Functionele gedragsbeoordeling beoordeelt problematisch gedrag. Het beoordeelt echter ook niet-problematisch gedrag. In feite worden niet-problematische gedragingen aangewezen als hulpbronnen voor de patiënt.
Soms kunnen situaties die erg op elkaar lijken in sommige gevallen leiden tot problematisch gedrag, maar in andere gevallen niet. Stel bijvoorbeeld dat iemand luid begint te protesteren als hem een bepaalde taak op het werk wordt toegewezen.
We denken misschien dat hij protesteert omdat hij niet met anderen wil samenwerken. Daarom vinden we dat ze geen groepstaken moeten krijgen. Maar misschien hebben we geen rekening gehouden met alle keren dat ze eerder wel in een groep hebben gewerkt.
Bovendien deden ze het goed. Daarom moeten we bedenken dat het probleem misschien ergens anders ligt. Bijvoorbeeld een lawaaierige omgeving, gebrek aan geschikte collega’s om mee samen te werken, vermoeidheid, etc.
Conclusie
De psychotherapeutische behandeling die wordt voorgesteld in gedragstherapie is afgeleid van een functionele gedragsbeoordeling. Bovendien heeft een functionele gedragsbeoordeling intense therapeutische eigenschappen. Dit komt omdat het de patiënt in staat stelt de mechanismen te begrijpen die hun probleemgedrag uitlokken en in stand houden.