Enkele merkwaardige feiten over criminologie
Criminologie is een jonge wetenschap. Ze bestudeert vier aspecten van de werkelijkheid: misdaad, de misdadiger, het slachtoffer en misdaadbeheersing. Dit kennisgebied werd voor het eerst besproken in 1885, toen hoogleraar rechten, Raffaele Garófalo de term bedacht en er betekenis aan gaf. Vanaf dat moment werd de criminologie een entiteit op zich en begon zich te ontwikkelen.
Door de geschiedenis heen zijn allerlei theorieën (Spaanse link) voorgesteld over misdaad en misdadigers. Ooit geloofde men dat criminelen te herkennen waren aan hun brede voorhoofd en grote oren. Er was zelfs een tijd in de criminologie dat de “thermische wet van de misdaad” populair werd: men dacht dat warmte moordaanslagen veroorzaakte, terwijl kou overvallen leek te veroorzaken.
In werkelijkheid heeft de criminologie tegenwoordig grote vooruitgang geboekt, zowel wat betreft bewijsmateriaal(Spaanse link), als wat betreft het begrijpen van de redenen en omstandigheden die bepaalde personen ertoe brengen misdaden te plegen. We gaan kijken naar enkele merkwaardige feiten over deze interessante sociale wetenschap.
“Strijd niet met monsters, opdat gij geen monster wordt, en als gij in de afgrond staart, staart de afgrond ook in u.”
Criminologie en haar evolutie
Gedurende het grootste deel van de geschiedenis waren de beschikbare bewijsmiddelen in de criminologie uiterst precair. Lange tijd was het enige waar men op kon rekenen het woord van een individu. En als dat een ambtenaar of een persoon met een hogere status was, kreeg die meer geloofwaardigheid dan iemand met een lagere sociaaleconomische status.
Tot de achttiende eeuw was het gebruikelijk dat justitie de verantwoordelijkheid was van de kerk, werkgevers, vakbonden en instellingen. Zij bepaalden of iemand een misdaad had begaan. Daarvoor gebruikten ze middelen die wij tegenwoordig zeker niet zouden goedkeuren, zoals marteling.
Aan het eind van de 19e eeuw, toen de criminologie in de kinderschoenen stond, waren er niet veel bewijsmiddelen beschikbaar. Er waren inderdaad geen opnames, telefoongegevens of DNA-tests zoals we die nu hebben. De onderzoekers, die nu deel uitmaakten van de politie, begonnen echter logica te gebruiken om de schuld en de omstandigheden waarin een misdaad plaatsvond vast te stellen.
Vingerafdrukken en criminologie
Een van de belangrijkste instrumenten van de criminologie is het nemen van vingerafdrukken. Veel misdaden zijn inderdaad ontdekt dankzij deze technische vooruitgang. 4.000 jaar lang werden handtekeningen gebruikt als identificatiemiddel. Maar hoewel men vermoedde dat de vingerafdrukken van elk individu uniek waren, was er geen manier om dat te verifiëren.
Pas in de 14e eeuw wees de Perzische historicus Rashid al-Din Tabib erop dat geen twee mensen dezelfde vingers hadden. Zijn beweringen werden echter genegeerd. In feite duurde het tot het midden van de 19e eeuw voordat William Herschel, een Britse magistraat, mensen vroeg om hun hand in inkt te dopen en die te stempelen als handtekening.
Hij kwam op dit idee omdat toen hij zijn taken in India uitvoerde, verschillende van de transacties die hij controleerde vragen over de echtheid opriepen. Na verloop van tijd realiseerde hij zich dat het niet nodig was om de hele handpalm te stempelen, maar alleen de vingers. Later werd de methode geperfectioneerd en de basis van identificatiesystemen.
Onopgeloste misdaden
Hoe sluw en slim onderzoekers ook zijn, er zijn nogal wat beroemde onopgeloste misdaden. Zelfs de vooruitgang in de criminologie en de toewijding van rechercheurs om te proberen veel van deze zaken op te lossen hebben tot op heden geen succes gehad, en ze blijven gehuld in mysterie. Een van de meest legendarische is misschien wel Jack the Ripper, die elf moorden pleegde.
Een andere beruchte misdaad was de moord op Jonbenét Ramsey. Het kleine meisje werd in 1996 op 26 december dood aangetroffen in haar huis. Eerst wezen de aanwijzingen naar haar ouders. Toen bleek dat er onvoldoende DNA-bewijs was om hen te veroordelen.
In 2006 pleitte een pedofiel genaamd John Mark Karr schuldig aan de misdaad. De biologische tests kwamen echter niet overeen. Tot op de dag van vandaag weet niemand wat er werkelijk gebeurd is.
De kunst van de criminologie is er ook niet in geslaagd de verantwoordelijke(n) te vinden voor een lugubere moord in Hong Kong in 1984. Een burger belde de politie omdat ze bloed zag sijpelen door het bloembed van het naastgelegen appartement. De autoriteiten vonden twee zwaar ontbonden lichamen die in de bloembak gecementeerd waren. Ze waren geketend en gewikkeld in een bebloed laken.
De slachtoffers bleken broers te zijn, George Chia Soon-seng en zijn broer Steven. Blijkbaar waren ze ontvoerd, en hun familie had bijna een miljoen dollar losgeld betaald. Er is nooit ontdekt wie deze gruwelijke misdaad heeft gepleegd. Dit is de wereld van de criminologie. Een wereld vol raadsels over de donkerste kant van de mens.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Alloza Aparicio, Ángel. (2001). En busca de las causas del crimen : teorías y estudios sobre delincuencia y justicia penal en la España moderna. Espacio Tiempo Y Forma. Serie IV, Historia Moderna, (14). https://doi.org/10.5944/etfiv.14.2001.3412
- Molina, A. G. P. D., & Gomes, L. F. (2002). Criminología. Revista dos Tribunais, São Paulo.
- Revollo Gual, C. E. (2001). Los medios probatorios.
