Emotioneel misbruik ontmaskeren: mijn verhaal
Een paar jaar geleden had ik de kans om om te gaan met mensen die veel jonger waren dan ik. Als ik niet de beslissing had genomen om weer naar school te gaan, had ik ze misschien nooit ontmoet. Hun leeftijd lag ergens tussen mijn generatie en de generatie van mijn kinderen. Iets trok mijn aandacht, vooral onder de meisjes. Ze raakten volledig ondergedompeld in relaties vol emotioneel misbruik zonder het zelf te beseffen. Is dat alles wat hun toekomst voor ze in petto heeft?
Ze vertelden mij over de ruzies die ze hadden met hun vriendjes. Het klonk altijd hetzelfde. Om te beginnen legden ze de reden achter hun woede uit, hoe ze een breekpunt bereikten en vervolgens eindigden ze het verhaal met een vorm van schuldgevoel of verantwoordelijkheid. Iets in de trant van “Ik was echt slecht gehumeurd,” “Zo slecht was het niet wat hij heeft gedaan.”
Om eerlijk te zijn, schoten de rillingen door mijn lijf bij het horen van hun verhalen. Het waren dingen die een meisje nooit zou moeten verdragen. Deze meisjes verzonnen excuses voor al het slechte gedrag van hun vriendjes, zelfs als ze het niet eens waren met hoe ze werden behandeld.
Ik weet zeker dat als ze objectief naar hun situatie zouden kijken, ze het zelf ook niet eens zouden zijn met de rechtvaardigingen waar ze zo stevig aan vasthielden.
Hoe vaak ik ze wel niet met een bedroefd gezicht heb zien komen aanlopen. Tijdens de pauze vertelden ze wat er was gebeurd, tot alles wat ze vanbinnen voelden naar buiten kwam. Het was zo duidelijk. Dat was niet het gezicht van een verliefd meisje. Het was het gezicht van iemand in een afhankelijke en giftige relatie, een relatie vol emotioneel misbruik.
En ik vroeg mezelf af, is er niets wat we kunnen doen om hen te waarschuwen? Moet ieder van ons het met onze eigen ogen zien en eerst de verschrikkelijke gevolgen van misbruik ondergaan om het echt te kunnen herkennen? Dat is dus waar dit artikel voor dient, voor deze meiden of voor wie het ook nuttig vindt.
Dit is de getuigenis van een meisje. Een vriendin die langzaam in de klauwen van emotioneel misbruik terechtkwam zonder het zelf überhaupt door te hebben, totdat het bijna te laat was.
Een echt geval van emotioneel misbruik
Ik heb mezelf laten verleiden door een geest in een mooi wit laken. Hij was ouder en meer ervaren. Ik zag het niet, ik wist het niet. We wisten toen nog niets over emotioneel misbruik. Helaas lukte het me niet om mijn ogen te openen voor de waarheid, totdat het te laat was.
Ik wilde me gewoon als mezelf voelen en een perfecte jeugd ervaren door mijn zoon. De perfecte jeugd die ik mogelijk achtte in het idee van het ‘gelukkige gezin’ waar ik altijd naar verlangd had.
Toen ik zwanger raakte, begon zijn ware zelf steeds meer zichtbaar te worden. Hij begon me slecht te behandelen, te schreeuwen, me te beledigen en ruzie met me te maken over elk klein dingetje. Hij gaf me het gevoel minderwaardig te zijn en alsof ik nergens goed voor was. Wie was ik zonder hem?
Alles werd erger na de geboorte van mijn zoon
Toen mijn zoontje werd geboren, werd het erger. Hij mishandelde me zelfs met de baby in mijn armen. Vanaf dat moment probeerde ik ruzies zo veel als ik kon te vermijden. Ik rende weg van zijn woede-uitbarstingen, liet mezelf overtuigen door een enkele “Het spijt me.” Wat steeds vaker voorkwam.
Ik kwam vast te zitten in de val van emotioneel misbruik. Meestal voelde ik me er zelf verantwoordelijk voor. Was ik, met mijn slechte humeur, de schuldige?
Hij stopte met werken en hielp ook niet mee met het huishouden. Als hij een biertje op had, veranderde hij zowat in de duivel. Hij misbruikte mij verbaal, sloeg me en brak alles binnen zijn bereik. Ik hield echter alsmaar dat ene mooie doel voor ogen: een gelukkig gezin. Elk stel heeft ruzie, zei ik tegen mezelf.
Wanneer hij ruzie met me zocht, vermeed ik hem. Het was ondenkbaar dat ik ook in mijn eigen huis het geschreeuw en de beledigingen van mijn ouderlijk huis moest ervaren. Het slechtste deel was die destructieve houding. Het geneest niet, het wordt elke dag dieper.
Hij begon onze zoon te misbruiken toen hij drie jaar oud was. Hij begon hem net zo te vernederen als hij bij mij deed. Onze zoon was een makkelijke prooi voor alle haat die hij in zich had opgestapeld. Haat. Waarom? Ik zal het nooit weten. Maar ik weet wel dat hij altijd een slachtoffer in de buurt probeerde te houden. Het was duidelijk dat we ongelukkig waren.
Mijn vrienden waren essentieel om mijn ogen te openen voor de realiteit
Langzaam vergrootte ik mijn sociale kring. Ik maakte nieuwe vrienden, ook al was ik eigenlijk al een kluizenaar. En ik zag – ik begon in te zien en werd gedwongen om in te zien – dat deze ruzies en gevechten niet normaal waren. Hij vernietigde mijn zelfrespect.
Ik heb zowel binnenshuis als buitenshuis gezwoegd om wat geld te verdienen. In de zomer, na negen of tien uur tafels te hebben bediend, ben ik een paar uur met mijn vrienden ontsnapt. Ik vond troost in hun lieve woorden van steun en genegenheid.
Toen de winter echter weer aanbrak, moest ik terug naar mijn gevangenis. Met elke dag die voorbij ging, kwam de droom van een gelukkig gezin steeds verder van mij af te staan.
Mijn zoon was drie jaar oud en het was twee jaar geleden dat ik echt in de spiegel naar mezelf had gekeken. Ik had helemaal geen behoefte meer om mezelf op te tutten en er mooi uit te zien. Waarom zou ik? Ik was toch lelijk en uitgeput.
Ik voelde me oud terwijl ik pas dertig was. Hij schreeuwde voortdurend en kleineerde me elke keer dat we ergens naartoe gingen. Niets van wat hij deed was oké of juist. Ik kreeg wolken voor mijn ogen, net zoals de zee op een maanloze nacht.
Ik nam dit als een waarschuwingsteken. Dit was niet het plan.
Door me ervan bewust te worden werd mijn angst alleen maar erger
Ik begon het gevoel te krijgen dat het leven dat ik had gekozen mijn verantwoordelijkheid was, dat het allemaal mijn schuld was. En ik loog over onze relatie naar anderen. Ik verzon excuses totdat ik iedereen ervan wist te overtuigen dat mijn haaruitval een hormonale kwestie was.
Op een dag brak er iets in mij en gaf mijn lichaam aan dat het genoeg was. Ik had een paniekaanval die me rechtstreeks naar de poorten van de dood bracht. Langzaam voelde ik dat mijn lichaam niet meer functioneerde. Eerst verloor ik het gevoel in mijn vingers, daarna in mijn handen en voeten. Toen mijn gezicht, tong, armen en benen. Mijn ademhaling werd ongelijk.
Ik zou dit niemand willen toewensen. Om toe te moeten zien hoe je lichaam beetje bij beetje stopt met werken. Mijn vrienden brachten me naar het ziekenhuis en ik moest daar een paar nachten blijven ter observatie. Hij marcheerde naar huis met ons kind.
De dokter in ons kleine stadje was behalve een vriend ook psychiater. Hij adviseerde me dat ik de rest van de week thuis moest blijven bij mijn vriend om uit te rusten en te herstellen.
Ik heb geleerd om ‘nee’ te zeggen
Zo begon ik aan mijn herstel, dat vijf dagen duurde tot ik naar huis ging. Daar zat hij te wachten, op de veranda. Ik liep de trap op en omhelsde hem. “Ik ben terug en ik voel me zoveel beter,” zei ik tegen hem. Hij duwde mij van zich af waardoor ik mijn evenwicht verloor.
Hij begon tegen me te schreeuwen, maar ik herinner me zijn woorden niet. Plotseling kon ik hem niet meer horen. Ik kon alleen maar zien hoe zijn geschreeuw, dreigende bewegingen en het geweld dat in zijn gebaren en stem ontstond, me beangstigden.
Ik was bang, voor mezelf en voor mijn kind, en voor de vriend die met mij mee naar huis was gekomen. “Rennen!” Dat is het enige dat in me opkwam. Maar ik kon niet weggaan zonder mijn 5-jarige zoontje mee te nemen, omdat ik bang was dat hij hem iets zou aandoen alleen maar om mij pijn te doen. Dat is wat ik dacht, dat hij het zou doen om me terug te pakken. Maar ik had niets gedaan!
Doodsbang vertrokken we, met al onze haren overeind. Tijdens de rit van mijn huis naar het huis van mijn vriend zei niemand ook maar een woord. Toen we daar aankwamen, waren we stil. Een paar minuten later arriveerde hij. Ik ging het balkon op, op de tweede verdieping en zag hem daar beneden.
Nogmaals zei hij dat het hem speet
Maar weet je wat? Het was al te laat. Uit het diepst van mijn ziel kwam maar één woord naar boven. “NEE! Ik kan het niet meer, ik ben klaar met jou!” Ik had besloten om uit de kooi van emotioneel misbruik te stappen.
Vervolgens wenste ik hem toe dat hij gelukkig zou zijn in zijn eentje, omdat hij niet bij mij leek te zijn, en ik vertelde hem ook dat ik veel van hem hield. Na de scheiding is het enige dat hij nog heeft gedaan, mij opbellen met doodsbedreigingen. Hij heeft me gedreigd dat hij wraak zal nemen voor de vernedering.
Nee, we willen hem niet zien. Hij richt alleen maar schade aan als hij in de buurt is. Hij trekt ons met hem mee omlaag, mijn zoon en mij. Weg zijn is de enige manier waarop ik kan hebben wat ik nodig heb: vrede voor mij en, vooral, voor mijn zoon.
Ik zal niet toestaan dat iemand hem kwaad doet, zelfs zijn ziel niet. Het is mijn plicht als moeder om hem te leren om nooit liefde te verwarren met vernedering en emotioneel misbruik. … want als iemand van je houdt, zal hij je niet emotioneel pijnigen.
