Een breuk is geen mislukking

Misschien heeft je partner het pasgeleden met je uitgemaakt, na duizenden twijfels, ontelbare keren weer bij elkaar gekomen te zijn en momenten van verdriet die onmogelijk te overwinnen leken. Een breuk leidt vaak tot een periode van gemengde gevoelens, niet omdat er wellicht nog altijd liefde is, maar omdat het betekent dat je een fase in je leven achterlaat, net als je ooit tevoren deed. Helaas lijkt een van deze gevoelens op het gevoel van mislukking.

Als zodanig is het niet zo vreemd dat er een gevoel van nostalgie plaatsvindt voor wat we hebben verloren en een bepaald enthousiasme over de moed die je had om te handelen in een situatie die niet goed voor je was. Dus dit kunnen momenten van echte verwarring zijn wanneer we een stap voorwaarts zetten, twee stappen terug, nog een stap voorwaarts, totdat we er uiteindelijk uitkomen.

Bovendien staat een breuk met een partner vaak synoniem voor een verlies van  stabiliteit , omdat hoe onbetrouwbaar de andere persoon ook was, we nooit stoppen met op hem te rekenen voor onze ondernemingen. Ondernemingen die wellicht samen met het einde van de relatie gedeeltelijk zijn ondergegaan; andere zullen overleven, maar we zullen deze moeten tackelen met andere mensen of gewoon alleen.

Het gevoel van mislukking wanneer er een breuk plaatsvindt

Een van de meest voorkomende gevoelens bij mensen die net uit een relatie komen is het gevoel te hebben gefaald. Ze hadden hun liefde gezworen in goede tijden, slechte tijden, voor altijd, en plots zitten ze met een leegte waarin deze woorden echoën met een grote kracht. Dit is de echo van angst en ook van woede.

Wanneer een koppel bij elkaar komt, komt het vaak voor dat deze twee mensen een hoop investeren zodat de verbintenis snel en sterk groeit. Dit is een investering gebaseerd op hoop, details en een verlangen om samen tijd door te brengen. Tijd die nooit genoeg lijkt te zijn.

Naarmate er meer tijd voorbij gaat, wordt de situatie stabieler en beginnen de twee aan koordjes te trekken die los hingen, wat de eerste spanning veroorzaakt. Niemand kan voor een lange tijd de eerste fase die we hierboven beschreven overleven, omdat dit een periode is waarin de balans waarop we de facetten van onze levens plaatsen, totaal uit balans is. Het stel, de vrienden en andere persoonlijke ondernemingen zijn op afstand en met de normalisatie van de relatie komt er een moment waarop we onszelf deels moeten hervinden.

Binnen deze tweede periode bestaat er echter nog steeds inversie, zelfs al is deze minder groot. Het gaat niet langer per se alleen meer om het geven en nemen, maar om het samen iets opbouwen. Dit bouwen creëert op zijn beurt bonden van onafhankelijkheid die elke scheiding moeilijk gaan maken. We kunnen het hebben over een huis of een hypotheek, maar er zijn ook de families met hun familieleden, de reis die we voor de zomer hebben gepland, of de bruiloft waar je samen heen zou gaan.

Deze bonden verbreken is precies wat het gevoel van falen verergert: ze herinneren ons eraan dat we deel waren van een project dat in rook is opgegaan. Dit gevoel van falen is bijvoorbeeld een van de redenen waarom een stel een tijdje wacht met het aan anderen vertellen dat ze niet meer samen zijn, ondanks het feit dat ze al enige tijd zonder elkaar verder door het leven gaan.

Het komt ook vaak voor dat het gevoel van falen gepaard gaat met een breakdown in onze eigenwaarde, vooral bij die mensen die niet de uiteindelijke knoop hebben doorgehakt. Ze voelen zich wellicht alsof ze niet goed genoeg waren voor de andere persoon om hem te accepteren als partner en generaliseren deze gedachten ook naar andere gebieden die vatbaar zijn voor evaluatie, zoals hun prestatie op hun werk.

Als we op een andere manier naar onze relatie kijken, zal het gevoel te hebben gefaald niet verschijnen

Dus het gevoel van falen is een logisch gevolg als we op deze manier een relatie bekijken. Een historisch overgeërfde visie die van generatie op generatie is overgebracht en waar wordt geoordeeld over scheidingen, of zelfs met minachting, door de maatschappij. Dit is ook onderdeel van ons leven, zoals de manier waarop veel van onze acties geconditioneerd zijn door toekomstige aspiraties. Een toekomst die trouwens niemand kan verzekeren.

Het is interessant dat, wanneer de tijd voorbijgaat en we over onze relatierouw heen zijn, we vaak de goede momenten herinneren uit de relatie en niet de slechtere. We zijn in staat om het een mening te geven die wellicht daarvoor al nuttig zou zijn geweest. Dit is het idee dat een relatie het waard is voor wat het je nu geeft, niet wat het je zal geven in de toekomst.

Het is het waard vanwege de wandelingen die je samen maakt, de diners die je samen met je liefde kookte, de meest maffe verrassingen, of de zenuwen die je voelden toen je voor het eerst je schoonouders ging ontmoeten. Je hebt waarschijnlijk een hoop geriskeerd om verder te komen, maar denk goed na over momenten waarop hetgeen je gaf niet in gelijke mate werd teruggegeven door de relatie. Ja, de relatie, niet de persoon. Misschien heeft hij nooit een verrassing voor je voorbereid, maar merkte je dit niet echt omdat je verrassingen voor hem aan het voorbereiden was. Misschien deed hij nooit moeite om je op te halen van werk, maar… genoot je er niet van toen jij het voor hem deed?

Door deze prisma naar een relatie kijken voorkomt niet alleen het gevoel  gefaald te hebben in het geval van een breuk, maar het motiveert en stimuleert ons ook door iets waar we geen controle over hebben. Dit is niets anders dan het plezier van het gevoel dat de ander het warm heeft in onze jas, wanneer we zelf bibberen van de kou. Niets anders dan wat we doen en wat binnen ons bereik ligt, net als vooruitgaan in het geval de relatie eindigt.