Eduardo Galeano: de biografie van een libertair
De naam Eduardo Galeano staat synoniem voor goede literatuur, sociale betrokkenheid en ethiek. Zijn boek Las venas abiertas de América Latina (De open aderen van Latijns-Amerika) is een ware klassieker die in meer dan twintig talen is vertaald.
Het is onmogelijk om Galeano in een bepaald genre te stoppen. In zijn manier van schrijven combineert hij vaak realiteit met fictie, gevoel met gedachte. Sterker nog, veel mensen zeggen dat Galeano de term ‘feel-thinking language’ heeft bedacht, een term die hij gebruikt om te verwijzen naar deze specifieke combinatie van objectiviteit en subjectiviteit.
Een van de interessantste dingen om te weten over Galeano, is dat hij een autodidactische academicus was. Hij heeft nooit een formele beroepstitel gehad, hoewel hij wel verschillende eredoctoraten heeft behaald. Misschien is dat de reden waarom zijn werk zoveel impact heeft gehad, omdat zijn werk geïnspireerd werd door zijn dagelijkse waarnemingen.
Een schrijver in Montevideo
Eduardo Galeano werd geboren in Montevideo, Uruguay, op 3 september 1940. Zijn volledige naam was Eduardo Germán María Hughes Galeano, maar hij behield alleen de achternaam van zijn moeder. Zijn familie was welgesteld en streng katholiek.
Tijdens zijn jeugd droomde Galeano ervan om een heilige of een voetballer te zijn, afhankelijk van wat zich het eerst voordeed. Toen hij veertien jaar oud was, ging hij echter met een cartoon die hij had gemaakt naar het weekblad El Sol. Ze vonden de cartoon zo leuk dat ze deze ter plekke kochten. Zodoende werd Galeano een socialistische cartoonist.
Toen hij 19 jaar oud was, ging hij helaas door een existentiële crisis en probeerde hij zelfs zelfmoord te plegen. Hij heeft nooit precies uitgelegd waarom hij het deed, maar we weten wel dat nadat hij uit de coma kwam, zijn leven drastisch veranderde. Vanaf dat moment ging hij namelijk verder onder de naam Eduardo Galeano en ging hij schrijven in het weekblad Marcha.
Eduardo Galeano in ballingschap
In 1973 was er een militaire coup in Uruguay en kwam er een vreselijke dictatuur aan de macht. Galeano werd gearresteerd en kort gevangengezet voordat hij naar Argentinië ontsnapte. Op zijn 32e schreef hij zijn meest populaire werk Las venas abiertas de América Latina.
Het was aanvankelijk zijn doel om een boek te schrijven over de politieke economie, maar schreef in plaats daarvan een gepassioneerd verhaal dat een icoon van de Latijns-Amerikaanse literatuur is geworden.
Tegen die tijd was Galeano al twee keer getrouwd geweest en had hij drie kinderen. In Argentinië was hij mede-oprichter van het weekblad Crisis. Helaas kwam er ook in Argentinië in 1976 een dictatuur aan de macht en moest Galeano opnieuw vluchten.
Vlak voordat hij vertrok, ontmoette hij op een barbecue Helena Villagra, die voor de komende 40 jaar van zijn leven zijn metgezel werd.
De dictaturen in Uruguay, Argentinië en Chili verboden alle boeken van Galeano. Kort daarna vluchtte hij naar Spanje en schreef hij zijn beroemdste werk, de trilogie Kroniek van het vuur.
Hij werd geïnspireerd door een Grieks gedicht en schreef de boeken in stukken. Het verhaal gaat dat hij enkele hoofdstukken van zijn boeken op eerst papieren servetten heeft gekrabbeld.
De terugkeer van Eduardo Galeano naar Uruguay
Toen in 1985 de dictatuur in Uruguay viel, kon Galeano eindelijk terugkeren naar zijn geboorteland. Trouw aan zijn traditie richtte hij samen met Mario Benedetti en andere intellectuelen een nieuw weekblad op genaamd Brecha.
Ook werd hij vaste klant in het koffiehuis El Brasileiro, een van de vele dichterscafé’s in Montevideo. Hij zat altijd op dezelfde plek bij het raam. El Brasileiro bestaat nog steeds, en een van hun menu-items is ‘Cafe Galeano’ ter ere van de schrijver.
Daarnaast raakte Galeano opnieuw betrokken bij linkse politieke en intellectuele groepen. In 2004 nam hij deel aan de eerste linkse politieke overwinning in Uruguay toen Tabaré Vázquez verkozen werd tot president.
Later vierde hij de opkomst van Pepe Mujica. Hij maakte deel uit van het adviescomité voor de Venezolaanse tv-zender Telesur en schreef wekelijkse columns voor de Mexicaanse krant La Jornada.
In 2007 diagnosticeerden artsen Galeano met longkanker, waardoor hij minder in het openbaar trad. Galeano had nooit veel vertrouwen in nieuwe technologie en schreef tot zijn dood al zijn werk met de hand. Hij verwierp extreme rationaliteit en autoritarisme. Eduardo Galeano stierf op 13 april 2015, op 74-jarige leeftijd.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Chacón Ramírez, C. A., & Botero Herrera, D. A. (2016). Entre el miedo y el derecho al delirio: un decir desde los ninguneados de Eduardo Galeano. Hallazgos, 13(25).
