Destructieve relaties: waarom houden we ze in stand?
Hoe hard we ook ons best doen, we blijven altijd over hetzelfde soort mensen struikelen in relaties. Het soort mensen dat ongemak en obsessies veroorzaakt, en waarmee we uiteindelijk destructieve relaties vormen.
Heb je je ooit afgevraagd waarom je mensen aantrekt die niet bij je passen? Is het simpelweg pech? Helemaal niet. Wat er gebeurt heeft een naam en het staat bekend als de vicieuze cirkel van hertraumatisering.
Als we met elke nieuwe partner steeds maar weer in dezelfde oude patronen vervallen, is er iets aan de hand. Het is niet zo dat mensen naar ons toegetrokken worden zonder reden. We kiezen daar specifiek voor en trekken ze op de een of andere manier aan. In plaats van ze af te weren, nodigen we ze uit een plekje in te nemen in ons leven. Ze hebben iets dat ons aantrekt, hoewel de geschiedenis zich vroeg of laat zal herhalen.
Wat zien we over het hoofd tijdens de fase waarin we verliefd worden? Welke fouten blijven we maken als we iemand leren kennen? Om antwoorden op deze vragen te vinden, moeten we niet alleen kijken naar hoe we ons gedragen als we iemand leren kennen, maar ook naar onze kindertijd. Omdat we om de een of andere reden ons verleden aan het herhalen zijn en we opnieuw beleven wat ons destijds pijn heeft gedaan.
Het verhaal van Laura en haar destructieve relaties
Laura is een jonge vrouw die op haar achttiende haar eerste liefdesrelatie had. Ze had weinig zelfvertrouwen, maar via sociale netwerken en chats lukte het haar te voelen dat er mensen in haar geïnteresseerd waren. Ze werd feitelijk verliefd op de eerste jongen die interesse in haar toonde. Hoewel ze hem in het begin niet aantrekkelijk vond, was ze ervan overtuigd dat dit op den duur wel zou veranderen.
Die jongen heeft Laura bedrogen. Ze vond verschillende berichtjes in zijn telefoon waarin hij met andere meisjes afsprak en met zinnen erin als ‘wat was het leuk gisteren’. Maar ze zweeg erover, totdat ze dit na verloop van tijd niet meer kon. De relatie ging kapot, maar voordat ze uit elkaar gingen, had Laura al iemand anders. Iemand die getrouwd was. Iemand met wie ze op haar beurt de vriend bedroog die haar had bedrogen.
Alle relaties van Laura waren rampzalig en ze besefte niet dat ze van de ene in de andere relatie stapte. Ze gaf zichzelf nooit de tijd om een even alleen te zijn en ging relaties aan zonder dat ze de betreffende persoon werkelijk leuk vond. Ze bedroog zichzelf. Het was geen liefde dat ze voelde, maar een behoefte aan goedkeuring en een zoektocht om niet alleen te blijven.
Alle relaties van Laura waren destructief en hetzelfde patroon herhaalde zich voortdurend. De mensen met wie ze een verhouding begon waren getrouwd of eindigden met vreemd te gaan. Dat wil zeggen, Laura had relaties met mensen die zich van haar verwijderden, die haar alleen lieten, haar vervingen door iemand anders, haar bedrogen en tegen haar logen… Hoe kon dit allemaal gebeuren?
Laura was opgegroeid in een gezinssituatie waarin haar vader haar moeder bedroog. Die liet dat toe en op een gegeven moment deed ze hetzelfde, ze ging ook vreemd. Haar ouders stonden op het punt om te gaan scheiden, maar bleven uiteindelijk toch bij elkaar. Tot twintig jaar later, toen ze definitief uit elkaar gingen. Haar moeder voelde zich altijd bedrogen en alleen, alsof ze ‘de andere vrouw’ was. Haar vader heeft haar moeder aldoor bedrogen, hij leidde altijd een dubbelleven. Hij had zelfs een zoon met een van deze andere vrouwen.
De vicieuze cirkel van hertraumatisering verlaten
Laura was zich er niet van bewust in welke mate haar gezinssituatie haar had beïnvloed. In haar relaties koos ze partners die op haar vader leken. Op de een of andere manier beleefde ze die eenzaamheid opnieuw, dat gevoel de andere vrouw te zijn en de angsten die ze ervoer tijdens haar kindertijd.
Elke keer weer dezelfde soort persoon aantrekken is slechts een waarschuwingssignaal om ons bewust te laten worden van wat er met ons gebeurt en om daar beslissingen over te nemen. Het heeft geen zin om anderen de schuld te geven van wat er nu met ons gebeurt. Wij zijn verantwoordelijk voor ons eigen leven en wij alleen kunnen beslissen over hoe we dat willen ervaren.
Het zijn nooit eenvoudige situaties. Laura had bijvoorbeeld in een extreem geval kunnen denken dat het beter zou zijn om alleen te blijven, om te voorkomen dat ze mensen zou tegenkomen die haar weer pijn zouden doen. Op die manier zou ze elke mogelijke partner verwerpen, zelfs als deze het zich tot dan toe herhalende patroon niet zou voortzetten. Ze zou zichzelf op die manier beperken en waarschijnlijk niet gelukkig zijn.
Daarom is het belangrijk om niet in extremen te vervallen. Probeer een evenwicht te vinden, kijk wat er niet goed gaat en welke fouten er begaan worden die leiden tot destructieve relaties. Dit alles is erg belangrijk om een gezonde relatie te kunnen opbouwen.
Het is mogelijk te ontsnappen aan destructieve relaties. We moeten ons alleen bewust zijn van het trauma dat we bij ons dragen en dat ons tekent. Ons enige doel is dat te overwinnen.
We beschuldigen niet, we spelen geen slachtoffer en we zullen ons niet schikken. Met een beslissing kunnen we de richting van ons leven veranderen. Welnu, zijn we er klaar voor om de angst die die verandering met zich meebrengt onder ogen te zien?
