De vogel die zijn identiteit niet kende
Dit verhaal van de vogel die zijn identiteit niet kent, gaat over een nederige, maar gepassioneerde geitenhoeder die middenin niemandsland leefde. Een jaar lang regende het maar weinig. Hij maakte zich zorgen omdat het gras niet groeide, dus de geiten hadden niets te eten.
De geitenhouder wist dat er een berg in de buurt was, dus besloot hij met zijn geiten naar de top te klimmen. Hij dacht dat daar gras zou zijn, vanwege de vochtigheid.
Heel vroeg in de ochtend begon hij aan zijn reis naar de top van de berg. Toen hij er eindelijk aankwam, zag hij dat er genoeg gras was voor alle geiten. Toen hij terug naar huis ging, viel hem echter iets op.
Er lag een klein adelaarsnest op een klif. Hij haatte adelaars omdat die in het verleden zijn kippen had aangevallen. De man was echter nieuwsgierig, dus besloot hij om het eens nader te bekijken.
In het nest waren er twee adelaarskuikens. Een van hen was echter dood. Het leek alsof het nest van een hoge plaats was gevallen en het arme vogeltje de klap niet overleefde. De andere adelaar was gewond en ademde nauwelijks. Volgens dit verhaal over identiteit had de geitenhoeder medelijden en besloot hij de vogel mee naar huis te nemen.
“In de egoïstische staat, is je zelfbeeld, je identiteit, afgeleid van je denkende geest.”
De impact van zorgen voor de vogel
De geitenhoeder genas de wonden van de vogel met veel geduld. Hij gaf hem te eten en zorgde voor hem. Hij vond de vogel te klein om hem te laten gaan, dus hield hij hem een tijdje bij zich. Naarmate de vogel groter werd, begon de man zich zorgen te maken. Hij wilde niet dat het dier zijn geiten of kippen aanviel.
Toen de vogel een volwassen adelaar werd, besloot de herder dat het tijd was om hem los te laten. Zo nam hij het dier op een ochtend mee naar een open veld zodat hij ver weg zou kunnen vliegen.
Tot zijn verbazing begon het dier hem te volgen naar huis. Opnieuw had de man medelijden en nam hem mee terug. Hij probeerde een paar dagen lang de vogel weer weg te laten vliegen, maar hij vond opnieuw zijn weg terug naar het huis van de geitenhoeder. De adelaar kon niet goed vliegen, dus bleef hij heen en weer springen.
De vogel leek erg aan hem gehecht, dus de goede man gaf het op om hem los te laten. Hij nam hem gewoon mee naar het kippenhok. De kippen waren erg bang toen ze de adelaar zagen, maar al snel genoeg beseften ze dat hij geen bedreiging was, dus behandelden ze hem als een van hun groep.
Een vreemde bezoeker
De tijd ging voorbij en de adelaar gedroeg zich net als elke andere kip. Hij leerde zelfs om te kakelen zoals zij, en de herder behandelde de vogel ook als een kip.
Toen verscheen er echter een vogelexpert op de boerderij. De expert was achteloos aan het wandelen en hij was zeer verbaasd over wat hij zag: een adelaar kakelend en levend met kippen!
De expert zocht vervolgens de geitenhoeder en vroeg hem het vreemde fenomeen uit te leggen. De nederige man vertelde hem het hele verhaal en legde uit dat de adelaar voor hem net als elke andere kip was.
De expert was het daar echter niet mee eens. Elk dier heeft zijn essentie, zei hij, dus het is onmogelijk voor de adelaar om simpelweg te vergeten wat hij echt is. Hij vroeg de geitenhoeder om toestemming om zijn theorie te bewijzen en de geitenhoeder aanvaardde zijn voorstel.
Een verhaal over identiteit
De expert bood de adelaar wat vlees aan, maar de vogel wees het af. Hij at bij voorkeur wormen en maïs. De adelaar leek van vlees te walgen. Zo ging de deskundige met het dier een ladder op en gooide het in de lucht.
Hij verwachtte dat de vogel zou gaan vliegen, maar tot zijn verbazing viel de adelaar naar beneden en raakte gewond. Na enkele dagen nadenken over wat te doen, keek hij naar de berg en besloot dat het nodig was om terug te gaan waar het allemaal was begonnen.
De volgende dag nam de expert de adelaar mee naar de klif waar de herder hem gevonden had. Toen hij aankwam, zag het dier er een beetje ongemakkelijk uit. De man wachtte echter een tijdje en dacht dat het dier op elk moment zijn ware essentie terug zou vinden.
Hij bleef de hele nacht wachten. Toen kwam er een nieuwe dag. De adelaar voelde zich nog steeds ongemakkelijk, omdat hij niet wilde dat de zonnestralen hem zouden storen. De wetenschapper besefte dit, nam de vogel bij zijn nek en dwong hem naar de zon te kijken.
Toen bevrijdde de adelaar zich uit de handen van de man, duidelijk geïrriteerd door wat hij aan het doen was. Hij sloeg zijn vleugels uit en begon te vliegen om bij de man weg te komen.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Revilla, J. C. (2003). Los anclajes de la identidad personal. Athenea digital: revista de pensamiento e investigación social, (4), 54-67.
