De uitdaging om te accepteren wat ons toekomt

Accepteren wat ons toekomt is de eerste stap om niet te vluchten voor de werkelijkheid en om veranderingen te bewerkstelligen. We hebben vaak tijd nodig om de meest pijnlijke gebeurtenissen te accepteren. Dat wil zeggen, vanaf het moment dat ze plaatsvinden tot het moment dat we erin geslaagd zijn om ze te verwerken. Aan de andere kant helpt het accepteren ons om een nieuwe, reëlere visie van onszelf en wat er met ons gebeurt te definiëren.

De grootste uitdaging die een mens ooit zal moeten ondergaan is zich aan te passen aan de meest ongunstige omstandigheden. Want de omstandigheden zullen zich niet altijd aanpassen aan onze verlangens. Er zal een dag zijn, meer of minder mistroostig, ver weg of dichtbij, waarop we zullen accepteren wat we zijn. Of dat nou is om daar verandering in aan te brengen of juist om het te integreren in onze geschiedenis.

Het toelaten van onze kwetsbaarheid is de beste manier om de werkelijkheid onder ogen te zien. We hoeven die niet te verbergen. Het is echter ook de beste manier om relaties van vertrouwen op te bouwen. Dit soort acceptatie is geen lafheid. Het toont juist de noodzakelijke moed om toe te geven dat we ergens zijn waar we het niet naar onze zin hebben.

Er bestaat een zeer grote ruimte tussen weten en begrijpen en nog een grotere tussen begrijpen en accepteren.

Het leven is niet wat we denken, het is wat er met ons gebeurt

Soms worden we verliefd op de werkelijkheid en andere keren is de werkelijkheid verwoestend. Maar zoals we al lang hadden moeten accepteren is het leven niet wat we willen, maar wat er met ons gebeurt. Het verwerven van hulpmiddelen, om de pijnlijke situaties die we hebben beleefd in onze geschiedenis op te nemen, is een teken van emotionele intelligentie.

Emotioneel intelligente mensen ervaren negatieve en pijnlijke emoties zonder daarover gefrustreerd te raken. Ze weten dat ze onvermijdelijk zijn en vechten niet om ze te onderdrukken, noch negeren ze hun zeggenschap daarover. Mensen met een lage emotionele intelligentie daarentegen staan echter voor een nog pijnlijker proces. Dat komt omdat ze niet in staat zijn om pijn van lijden te onderscheiden.

De pijn is onvermijdelijk, maar lijden is voor een groot deel een eigen keuze. Normaal gesproken lijden we meer door dingen die we niet accepteren. Wanneer er sprake is van een zeer grote emotionele impact kan ontkenning gebruikt worden als eerste verdedigingsmechanisme. Als ontkenning echter langdurig wordt gebruikt, heeft het geen zin meer.

Hoe kunnen we accepteren wat ons toekomt als we hier niet op voorbereid zijn?

De acceptatie van wat al is gebeurd of wat moet gebeuren, is de eerste stap om  de emotionele impact van een ongeluk te verwerken. De snelste manier om onze houding ten opzichte van de pijn te veranderen is accepteren wat ons toekomt. We moeten leren accepteren dat alles wat op een bepaalde manier overkomt, ons kan helpen bij onze persoonlijke ontwikkeling.

Ons leven is dynamisch. Van kleins af aan zijn we voortdurend bezig met veranderen: we veranderen van speelgoed, van school, van vrienden en van bekenden. Door dit als deel van het leven te accepteren, in plaats van het te negeren alsof het niet bestaat, worden we in staat gesteld om de cycli die we doormaken en die we op de een of andere manier afsluiten te begrijpen.

Sommige verliezen kunnen we echter niet te boven komen, maar wel accepteren. Om een verlies te leren accepteren is het noodzakelijk om de gevoelens die we hebben te begrijpen en ze zin te geven in het heden. Een gevoel dat standhoudt ondanks de betreffende afwezigheid. Het gaat om het op de goede plaats situeren van herinneringen, zodat we door kunnen gaan met ons leven.

Alles waar we ooit veel van gehouden hebben, zullen we nooit verliezen

Iets waar we ooit van hebben genoten, zullen we nooit verliezen. Alles waar we veel van houden, zal een deel van onszelf worden. Als we verbinding maken met iemand anders – goede vrienden, ouders, broers en zussen, een partner – dan transformeert die relatie ons. We worden op de een of andere manier een deel van hun weerspiegeling.

Daarom moeten we bij elk soort verlies beseffen dat iedereen die geen deel meer uitmaakt van ons leven, zijn stempel al op ons heeft gedrukt. Telkens wanneer we willen dat diegene bij ons is zal het voldoende zijn om naar onze gebaren, onze woorden en onze houding te kijken. En we zullen weer een deel van die ene persoon kunnen zien.