De theorie van het tekort aan zelfzorg

De theorie van het tekort aan zelfzorg stelt dat sommige zieke mensen essentiële behoeften hebben waarin ze niet zelfstandig kunnen voorzien. Het identificeren van deze behoeften is de eerste stap om hen te helpen daarin te voorzien.

Beoordeeld en goedgekeurd door de psycholoog Sergio De Dios González.

Geschreven door Edith Sánchez

Laatste update: 23 april, 2023

Dorothea Orem had een eminente carrière in de verpleging. In feite creëerde ze een zorgmodel dat een van de fundamenten van de moderne verpleging is geworden. Het kan bovendien door iedereen met een patiënt om voor te zorgen worden toegepast. Dit voorstel staat bekend als de de theorie van het tekort aan zelfzorg.

De theorie is gebaseerd op de vooronderstelling dat individuen kunnen deelnemen aan hun eigen zorg, ook als ze ziek (Spaanse link) zijn. Het stelt richtlijnen voor voor het individu om voor zichzelf te zorgen of de hulp te verwerken die ze nodig hebben als hun toestand hen verhindert volledig autonoom te zijn.

Dit model geeft aan dat het individu onder normale omstandigheden zelfzorg (Spaanse link) moet leren , omdat het geen aangeboren gedrag is. Daarom is het belangrijk om, wanneer ze ziek zijn of aan bepaalde beperkingen lijden, vast te stellen in hoeverre die zelfzorg geboden kan worden. Het is van hieruit dat de principes van de zelfzorg-theorie ontstaan.

De theorie van het tekort aan zelfzorg

De theorie van Dorothea Orem is gebaseerd op de veronderstelling dat zelfzorg een geheel is van bewuste en weloverwogen handelingen die gericht zijn op het specificeren van de gezondheid van het individu en de handelingen die nodig zijn om die gezondheid te handhaven of te verbeteren.

Er zijn bepaalde omstandigheden die voor een individu noodzakelijk zijn om zijn leven en gezondheid in goede conditie te houden. Deze theorie identificeert ze als zelfzorgvereisten. Ze zijn als volgt.

Universele

Dit zijn de voorwaarden die ieder mens moet hebben om zijn leven en gezondheid te waarborgen. In de theorie van het tekort aan zelfzorg zijn er vijf, namelijk:

• Behoud van voldoende inname van lucht, water en voedsel.
• Verzorging in verband met het eliminatieproces.
• Een evenwicht tussen activiteit en rust, evenals eenzaamheid en sociale interactie.
• Preventie van gevaren voor menselijk leven en welzijn.
• Bevordering van het menselijk functioneren.

Ontwikkeling

Dit komt overeen met de noodzakelijke voorwaarden om het leven evenals een goede gezondheid op specifieke momenten van de vitale ontwikkeling in stand te houden.

Het omvat de mogelijkheid van ondersteuning en begeleiding bij processen als zwangerschap, geboorte, lactatie, ouderdom, enz. Hieronder valt ook de ondersteuning die geboden moet worden onder omstandigheden als de volgende:

• Onderwijsachterstanden.
• Statusproblemen.
• Sociale onaangepastheid.
• Terminale ziekte.
• Veranderingen in de omgeving.
• Slechte kwaliteit van leven.
• Verlies van familie, vrienden, bezittingen of veiligheid.

Gezondheidsafwijkingen

Dit zijn de voorwaarden die nodig zijn om het leven en de gezondheid in stand te houden wanneer iemand ziek is of een of andere beperking vertoont, tijdelijk of permanent. In deze gevallen is hulp of bijstand nodig op een of meerdere van de onderstaande gebieden:

• Medische hulp.
• Gevolgen van de pathologische toestand.
• Toegang tot therapieën en behandelingen.
• Leren leven met de ziekte.
• Aandacht voor de bijwerkingen van de behandeling of therapie.
• De bereidheid om zorg te aanvaarden, indien nodig.

Systemen van zorg

Wie de leiding heeft over een patiënt moet zijn objectieve behoeften vaststellen, gebaseerd op de hierboven genoemde eisen voor zelfzorg. Volgens de theorie van Orem wordt een ondersteuningsmodel gekozen, dat relevant is voor de omstandigheden van de patiënt.

Er zijn drie mogelijke alternatieven: volledige compensatie, gedeeltelijke compensatie, of educatieve ondersteuning. Ze zijn als volgt:

• Volledige compensatie. De verzorger moet dingen voor de patiënt doen. Dit betekent dat een groot deel van de zelfzorg in handen is van de verzorger en niet van de zieke.
• Gedeeltelijke compensatie. Wat de verzorger voor de patiënt doet, compenseert diens beperkingen met betrekking tot zelfzorg. Het is een alternatief gekoppeld “met de ander” en niet “in plaats van de ander.”
• Opvoedingsondersteuning. De patiënt kan zijn zelfzorg in eigen hand nemen, maar heeft toch steun of hulp nodig om die met succes te voltooien. Het omvat acties van educatie en/of aanvulling van de zelfzorg.

Het centrale idee van de theorie van het tekort aan zelfzorg is het nauwkeurig vaststellen van de werkelijke behoeften van de patiënt evenals de acties die nodig zijn om daaraan te voldoen. Het doel is om acties uit te voeren zodat de patiënt steeds autonomer wordt. In feite met het doel om steeds beter in staat te zijn om in hun eigen zelfzorg te voorzien.