De beste gedichten van Federico García Lorca
De gedichten van Federico García Lorca vallen op door hun emotionele intensiteit, lyrische schoonheid en symbolische diepgang. Deze invloedrijke toneelschrijver van de 20e-eeuwse Spaanse literatuur liet een ongeëvenaarde literaire erfenis na die nog steeds weerklinkt in de harten van lezers en geleerden over de hele wereld.
Met zijn unieke mix van traditie en moderniteit verkent García Lorca universele thema’s als liefde, dood, passie, natuur en Spaanse culturele identiteit . Dit zijn werken die zijn gepassioneerde en tragische leven weerspiegelen, gekenmerkt door zijn liefde voor Andalusië, zijn artistieke gevoeligheid en zijn tragische einde tijdens de Spaanse Burgeroorlog.
Geselecteerde gedichten van García Lorca
Federico García Lorca schreef gedichten met een grote gevoeligheid en diepgang, maar hij was ook een vernieuwer die de Spaanse lyrische traditie wist te combineren met de avant-garde trends van zijn tijd.
Elk gedicht dat hier is geselecteerd is een voorbeeld van zijn veelzijdigheid en genialiteit, een weerspiegeling van zijn artistieke, politieke en existentiële zorgen. Van de melancholie van zijn sonnetten tot de levendige intensiteit van zijn romances en zijn meditaties over natuur en liefde, we nodigen je uit om deze verzen te verkennen.
Soneto de la dulce queja
In dit gepassioneerde gedicht van García Lorca worden melancholie en de angst om de liefde te verliezen gedestilleerd.
Ik ben bang om de verwondering
van je statige ogen te verliezen, en het accent
dat ‘s nachts de eenzame roos van je adem op mijn wang legt.Het spijt me dat ik op deze oever
een stam zonder takken ben; en wat ik het meest voel
is dat ik geen bloem, pulp of klei heb,
voor de worm van mijn lijden.Als u mijn verborgen schat bent,
als u mijn kruis en mijn natte pijn bent,
als ik de hond van uw heerschappij ben,
laat me dan niet verliezen wat ik heb gewonnen
en versier het water van uw rivier
met bladeren van mijn vervreemde herfst.
Afwezige ziel
In deze regels deelt de auteur een klaagzang over verlies die beelden oproept van afwezigheid en eeuwigheid.
Noch de stier, noch de vijgenboom,
noch de paarden, noch de mieren in uw huis kennen u.
Noch het kind, noch de middag kent u
omdat u voor altijd gestorven bent.Noch de achterkant van de steen kent je,
noch het zwarte satijn waar je versplintert.
Je stomme geheugen kent je niet
omdat je voor altijd gestorven bent.De herfst zal komen met schelpen,
druiven van mist en geclusterde bergen,
maar niemand zal in je ogen willen kijken
omdat je voor altijd dood bent.Omdat je voor altijd dood bent,
zoals alle doden op aarde,
zoals alle doden die vergeten zijn
in een stapel saaie honden.Niemand kent je. Nee. Maar ik zing over jou.
Ik zing over je profiel en je genade.
De onbeduidende rijpheid van je kennis.
Je honger naar de dood en de smaak van zijn mond.
Het verdriet dat je dappere vreugde had.Het zal lang duren voor het geboren wordt, als het geboren wordt,
een Andalusiër zo helder, zo rijk aan avontuur.
Ik zing je elegantie met woorden die kreunen
en ik herinner me een droevige bries door de olijfbomen.
Venus
Dit gedicht van García Lorca gaat over Venus, de Romeinse godin van de liefde.
De dode jonge vrouw
in de schelp van het bed,
naakt van bloem en bries
verrees in het eeuwige licht.De wereld bleef,
lelie van katoen en schaduw,
leunend uit de kristallen
kijkend naar de oneindige doorgang.De dode jonge vrouw,
groef haar liefde naar binnen.
Haar haren gingen verloren in het schuim van de lakens.
Verlangen
In de volgende regels verwoordt de dichter García Lorca een verlangen, eenvoudig en diepgaand, waarbij de essentie pure liefde is.
Alleen jouw warme hart,
En niets anders.Mijn paradijs, een veld
Zonder een nachtegaal
Of lieren,
Met een discrete rivier
En een kleine fontein.Zonder de uitloper van de wind
Op het gebladerte,
Noch de ster die
Een blad wil zijn.Een enorm licht
Dat was
Vuurvlieg
Van een ander,
In een veld van
Gebroken blikken.Een heldere rust
En daar zouden onze kussen,
Klinkende manen
Van de echo,
Ver weg opengaan.En jouw warme hart,
Niets meer.
Memento
Bekijk vervolgens dit korte gedicht vol overpeinzingen over de dood en nalatenschap, met een intieme en serene toon.
Als ik sterf,
begraaf me dan met mijn gitaar
onder het zand.Als ik sterf,
tussen de sinaasappelbomen
en munt.Als ik sterf,
begraaf me dan als je wilt
in een windwijzer.Als ik dood ga!
El silencio
Dit is een gedicht dat uitnodigt tot introspectie, waarbij het belang van stilte voor begrip wordt benadrukt.
Hoor, mijn zoon, de stilte.
Het is een golvende stilte,
een stilte,
waarin dalen en echo’s glijden
en die de voorhoofden
naar de grond doet hellen.
Pueblo
Roept de essentie op van een Andalusisch dorp en zijn dagelijks leven. Het gedicht toont de relatie van de dichter met de plaats.
Op de kale berg
een calvarieberg.
Helder water
en honderdjarige olijfbomen.
Door de straten
mannen in mantels,
en op de torens
spinnen windwijzers.
Eeuwig
spinnen.
Oh verloren dorp,
in het Andalusië van het huilen!
La luna asoma
Dit gedicht van García Lorca beschrijft de transformatie die plaatsvindt onder het maanlicht, vol symboliek.
Als de maan opkomt
gaan de klokken verloren
en verschijnen de ondoordringbare
paden.
Als de maan opkomt,
bedekt de zee de aarde
en voelt het hart zich
eiland in het oneindige.
Niemand eet sinaasappels
onder de volle maan.
Het is noodzakelijk om
groen en bevroren fruit te eten.
Als de maan opkomt
van honderd gelijke gezichten,
de zilveren munt
snikt in de zak.
De dageraad
De dichter toont ons met zijn gevoeligheid een visie op New York vol contrasten en diepe reflecties.
De dageraad van New York heeft
vier kolommen van slib
en een orkaan van zwarte duiven
die het rotte water opspatten.De dageraad van New York kreunt
de immense trappen op
zoekend tussen de randen
naar de naarden van getekende angst.De dageraad komt en niemand verwelkomt hem in zijn mond
omdat er daar geen morgen en geen hoop is.
Soms boren en verslinden de munten in woedende zwermen
verlaten kinderen.De eersten die weggaan begrijpen met hun botten
dat er geen paradijs zal zijn en geen ongezuurde liefde;
ze weten dat ze naar het moeras van getallen en wetten gaan,
naar kunsteloze spelletjes, naar vruchteloos zweten.Het licht wordt bedolven door kettingen en geluiden
in de schaamteloze uitdaging van wetenschap zonder wortels.
In de wijken zijn er mensen die slapeloos wankelen
alsof ze net uit een schipbreuk van bloed komen.
Alba
Federico García Lorca schreef in Alba een gedicht van verlangen en afstand, waar de dageraad herinneringen en verlangens met zich meebrengt.
Mijn onderdrukte hart
Voelt naast de dageraad
De pijn van zijn liefdes
En de droom van afstanden.
Het licht van de dageraad draagt
Zaadbedden van nostalgie
En de oogloze droefheid
Uit het merg van de ziel.
Het grote graf van de nacht
Zijn zwarte sluier gaat omhoog
Om met de dag
De immense sterrenhemel te verbergen.Wat zal ik doen op deze velden
Nesten en takken verzamelen
Omringd door de dageraad
En vol van nacht de ziel!
Wat zal ik doen als jij je ogen hebt
Dood voor de heldere lichten
En mijn vlees zal
De warmte van jouw blikken niet voelen!
Waarom ben ik je voor altijd kwijtgeraakt
In die heldere avond?
Vandaag is mijn borst uitgedroogd
Als een gedoofde ster.
Federico García Lorca blijft ons uitdagen met zijn gedichten
García Lorca’s gedichten bieden een diepgaand en divers perspectief. Door middel van deze selectie kunnen we het lyrisch meesterschap van de auteur ontdekken. Ook kunnen we zijn brede begrip van de thema’s en emoties die door zijn werk lopen waarderen.
Van passie en mysterie tot pijn en schoonheid, zijn poëzie weerspiegelt zijn unieke vermogen om de essentie van de mens en zijn diepste gevoelens te vangen.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Lorca, F. G., & Walters, D. G. (2007). Selected poems. Oxford University Press, USA.
