Charles Taylor en de constructie van identiteit in de wereld van vandaag
Charles Taylor is een Canadese filosoof die zich heeft beziggehouden met het idee van identiteit in de moderne wereld. Meer in het bijzonder richtte hij zich op hoe de moraal in de vorige eeuw werd opgebouwd, omdat dit proces een breuk betekende met vroegere tijden.
Tegenwoordig is de kwestie van identiteit (Spaanse link) uiterst relevant. In het verleden was dit echter niet het geval. Pas vanaf de 19e eeuw werd het “ik” echt belangrijk. Daarvoor overheerste een collectieve visie op de wereld en het leven. Het “ik” was slechts een extra element in de constellatie van de groep, niet een beslissende categorie, zoals tegenwoordig het geval is.
Het bekendste werk van Charles Taylor gaat over dit specifieke onderwerp. Het is getiteld Sources of the Self: The Making of the Modern Identity. Het wordt al beschouwd als een klassieker. Sommigen classificeren hem als een communitarist, terwijl anderen hem zien als een liberaal.
De meest geaccepteerde definitie is een liberale communitarist. In termen van identiteit en zelf is Taylor iemand die het gewicht van het individu en de gemeenschap in de constructie van de werkelijkheid erkent.
“Ik geloof dat het menselijk leven niet begrepen wordt zonder een verhaal. Als ik de situatie van spiritualiteit en religie analyseer, zie ik dat er veel mensen zijn die op zoek zijn naar iets, of dat nu een atheïstische of een religieuze opvatting is. Er zijn ook veel mensen die de erosie van het christendom betreuren en zich verzetten tegen de ondergang ervan. De uitdaging is om de twee partijen, gelovigen en niet-gelovigen, te begrijpen en dat ze naast elkaar bestaan.”
-Charles Taylor-
Charles Taylor en het multiculturalisme
Een van de fundamentele aspecten van de filosofie van Charles Taylor is het begrip multiculturalisme. Hij wijst erop dat in de huidige samenlevingen de identiteit door deze factor wordt doorkruist. Om dit idee uit te leggen neemt hij de Amerikaanse samenleving, een ware smeltkroes van culturen, als voorbeeld.
Taylor wijst erop dat, hoewel er in de Verenigde Staten en in soortgelijke naties verschillende culturele identiteiten naast elkaar bestaan, de waarheid is dat er geen fundamentele benadering is. Met andere woorden, er is geen interculturaliteit.
In feite zijn er weliswaar bepaalde regels voor het samenleven van culturen. Meestal respecteert men deze, maar er is geen begrip voor de verschillende denkwijzen. Dit onbegrip uit zich later in sociale conflicten en, nog belangrijker, in uitsluiting op grond van culturele verschillen.
Charles Taylor contrasteert dit met de gebeurtenissen in Canada. In dit land is er een integratie van culturen. Volgens Taylor komt dat doordat de nadruk niet ligt op de normen en wetten van het samenleven, maar op de wederzijdse erkenning van het verschil. In die zin spreekt men van een “diepe verscheidenheid.”
Het is het soort dat het sterke gewicht en de enorme diepte van culturele verschillen erkent en tegelijkertijd afziet van de uitoefening van hegemonie door een minderheidsgroep.
Moderne identiteit
Charles Taylor maakte een diepe analyse van hoe het moderne zelf sinds de 16e eeuw is geconfigureerd. Hij nam het Europese en Noord-Amerikaanse zelf als referentie. Zijn conclusies kunnen echter worden uitgebreid naar andere samenlevingen. Dit zelf werd opgebouwd via concrete culturele praktijken, zoals kunst, familievormen, religie, waarden, etc.
Taylor vraagt zich af wat de morele bronnen zijn achter deze culturele praktijken. Als antwoord verwijst hij naar het begrip constitutief goed, met name in de moderne wereld. Hij beweert dat er een nieuwe gevoeligheid is verschenen, die zelfbevestiging is. Hieruit komen zelfbeheersing, zelfvertrouwen, autonomie, enz. voort.
Het omgekeerde van het bovenstaande is het idee dat we ons niet inzetten voor de wereld, maar alleen voor onszelf. Technologie, wetenschappelijke rationaliteit en secularisatie markeren de identiteit van het moderne zelf. Met andere woorden, de instrumentalisering en objectivering van de natuur en de werkelijkheid.
Secularisatie: het belangrijkste aspect
Charles Taylor meent dat een van de aspecten die een historische breuk markeert tussen de moderne mens en zijn voorgangers de secularisatie is. Hij bedoelt daarmee het feit dat de mens in sommige gevallen steeds minder religieus is, of in andere gevallen extreem verspreid in zijn geloof.
Het is voor het eerst in de geschiedenis dat de mens niet met elkaar verbonden is door grote religieuze overtuigingen. In het Westen zijn er inderdaad geen dominante hegemoniale godsdiensten meer.
Een van de gevolgen van het verlies van geloof is echter verwarring over de zin van het leven. Vroeger was die gemakkelijk te definiëren vanuit het begrip religie, maar nu is het duidelijk dat identiteit moet worden opgebouwd. Charles Taylor beweert dat daarom een van de essentiële kenmerken van de hedendaagse identiteit het verlangen naar betekenis is. Dit is waar we nu zijn.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Aguilera Portales, R. E. (2006). El debate iusfilosófico contemporáneo entre comunitaristas y liberales en torno a la ciudadanía.
- Sahuquillo, I. M. (2006). La identidad como problema social y sociológico. Arbor, 182(722), 811-824.
- Ruiz Schneider, C. (2013). Modernidad e identidad en Charles Taylor. Revista de filosofía, 69, 227-243.
