De verrassende brief die een moeder in de la van haar tiener vond
Ja, tijdens sommige van mijn woedeaanvallen ben ik typisch. De typische tiener. Ik ben vijftien en houd een dagboek bij. Wat je leest, is gewoon een onderdeel van dat dagboek, dat natuurlijk is vergrendeld en verborgen. Verborgen op een plek die je nooit zult vinden. Ik hoop tenminste dat je er niet over struikelt als je mijn spullen opruimt, in de overtuiging dat je een soort van orde herstelt in een kamer waarin ik me oprecht verloren voel.
Als je het zou vinden, zou het voor jou een goede reden zijn, de beste die ik zonder enige twijfel zou kunnen bedenken, om een slechte moeder te worden. Overbezorgd, gespannen, in één woord ondraaglijk. Bovendien denk ik dat je alleen je eigen angsten zou voeden. Angst waardoor je soms slapeloze nachten hebt of tot zeer laat op me wacht. Want ja, in mijn gedachten overweeg ik opties die jij zou uitsluiten.
Deze vijftien jaar zijn lang geweest, omdat ik veel heb geleerd. Ze zijn kort vanwege alles dat ik niet heb begrepen en dat me nog steeds in verwarring brengt.
Toen ik jong was, vroeg ik naar externe dingen. Wat is het? Waar is het voor? Voor een tiener als ik zijn de vragen nog onzekerder. Ze hebben te maken met mijn innerlijke wereld. Ik ben gestopt met het stellen van deze vragen omdat ik niet geloof dat je de antwoorden hebt, althans niet mijn antwoorden. Daarom geef ik aan mijn vrienden de voorkeur in dit soort kwesties. Met hen deel ik de medeplichtigheid van het niet weten, de opwinding van elke nieuwe ontdekking. Als je dertig jaar terug zou gaan in de tijd, zou je het begrijpen.
Naarmate we volwassen worden, vergeten we het
Dit is iets dat me verbaast over volwassenen. Ze vergeten veel te snel dat ook zij ooit tieners waren. Hoe ondeugend ze waren, hoe ze voor de eerste keer verliefd werden, of deden alsof ze ziek waren om niet naar school te hoeven. Hoe ze een oogje dichtknepen voor de klok om laat thuis te komen.
De strijd die ze vochten voor hun onafhankelijkheid. En hoe ze de confrontatie oplosten tussen wat anderen verwachtten en de dingen die ze echt wilden. De prijs die ze moesten betalen voor het kiezen van een van de twee opties, op korte of lange termijn. Hoe was jij toen je een tiener was?
Ik hoop dat ik, als ik ouder ben, niet zo veel zal vergeten. Hoewel als ik zie hoe de mensheid tegenwoordig is, betwijfel ik of ik er wel omheen kan.
Bovendien, als degenen die deze neiging hebben overleefd hebben, is het waarschijnlijk dat de gewoonte een soort aspect van aanpassing heeft. Iets dat het voor elk lid gemakkelijker maakt om zijn rol te spelen. Voor jou om je verwachtingen te hebben en voor mij om ze teleur te stellen. Dat dit een van eerste moeilijkere uitdagingen kan zijn en zodat ik ze onder ogen kan komen. Ik denk dat als de theorie van Darwin op deze manier zou worden uitgelegd, er minder mensen op de wereld zouden zijn die zichzelf zouden afvragen wat er überhaupt zo belangrijk was aan wat die man te zeggen had.
Denken dat de wereld om mij draaide…
Weet je, als kind met dat egoïsme waar kinderen zo bekend om staan, dacht ik dat de wereld één groot podium was. En dat de mensen, op de momenten dat ik ze niet zag, zich aan het klaarmaken waren een script in elkaar te zetten dat ze later voor mij zouden uitvoeren.
Om deze theorie te bewijzen, probeerde ik vaak onvoorspelbaar te zijn. Zelfs als ik een snoepje wilde zou ik nee zeggen. Gewoon om te zien hoe anderen zouden handelen als ik onverwacht gedrag vertoonde. Het was mijn bedoeling dat ‘Big Brother’ alles zou opbiechten vanwege de wanhoop dat zijn plannen in de war zouden worden gebracht.
Laten we zeggen dat ik daarna meerdere keren verloren raakte in dat spel van samenhang of onsamenhangendheid. Soms langer dan een dag. Vandaar dat mijn humeur, mijn weerstand en mijn acceptatie veranderen als een tiener. Het komt voort uit de poging om alles te relativeren. En om het gewicht niet te voelen van de sensatie dat er niets veiligs is om me aan vast te klampen.
Er is niets onfeilbaars of waarover ik absolute controle heb. Omdat zelfs je beste vrienden je teleur kunnen stellen en de proefwerken waar je zo hard voor hebt geleerd uitgesteld kunnen worden. Je zou het geluk of mazzel kunnen noemen, maar het is wispelturiger dan de druppels die op een zonnige dag vallen.
Wat moet ik doen om een goede tiener te zijn?
Maar het ingewikkeldste deel van het opgroeien heeft te maken met een vraag die het onvermogen van mijn vrienden en mijzelf omvat. Ik weet niet wat ik nog meer moet doen om goed te zijn, geaccepteerd te worden. Om me geliefd en gerespecteerd te voelen.
Ik heb gezien hoe deze vraag mijn vrienden heeft veranderd en hoe het mij heeft getransformeerd. De eerste vereiste zou kunnen zijn om het perfecte lichaam te hebben. Dat is belachelijk gezien onze lichamen zich op een anarchistische manier ontwikkelen en in principe doen wat ze willen. Je wilt misschien groot en aantrekkelijk zijn, maar als je genen hebben besloten dat jij dit niet bent, dan zal dat ook niet zo zijn. Dat is het moment waarop je begint te begrijpen waarom iemand de marteling van hoge hakken uitvond.
Je begint te begrijpen hoe veel moeilijker het is om iemands respect te winnen als je klein bent. Net zoals wanneer je vrienden je vertellen dat je een beetje te dik of een beetje te dun bent. Criteria kunnen perfect worden aangepast aan de rondingen die we zien bij de vrouwen in tijdschriften: niet te veel, niet te weinig, precies de juiste hoeveelheid.
Mensen die je kenden en erkenden, beginnen je nu te behandelen alsof iets aan jou verschrikkelijk is. En dat doen ze op zo’n radicale manier en zo vaak dat je het zelf begint te geloven. Dat er iets mis met je is, iets dat niet werkt. Bovendien lijken de dingen die je doet om dit op te lossen er alleen maar voor te zorgen dat je nog meer opvalt. Om eerlijk te zijn – je voeten zijn een beetje te groot en het was helemaal niet Gods bedoeling dat je hakken zou dragen.
Sommige vragen lijken geen antwoord te hebben
Je zou willen vragen of iemand weet hoe je de dingen die de natuur je niet heeft geschonken of waar het je niet veel van heeft gegeven, kunt compenseren. Maar je hebt al gezien hoe je vrienden hierin gefaald hebben. Op dat moment kun je bijna alles weerstaan, behalve kwetsbaar lijken. Het zou onaanvaardbaar zijn om anderen een indicatie te geven dat hun plagerij enig effect op je heeft.
Het enige wat je nog kunt doen is een zelfverzekerd beeld uitstralen. Dit is weer een van de houdingen die je moet hebben om goed te zijn. Niet alleen zelfverzekerd zijn, maar altijd zelfverzekerd overkomen. Op deze manier geef je uiteindelijk de indruk dat niets voor jou van belang is.
Binnen dit profiel dat tieners nodig hebben voor hun ‘intrede in het leven’, besefte ik dat ik ook goede cijfers moest halen. Dat was een manier om je gelukkig te houden. Ik moest het ook laten lijken alsof ik wat moeite deed. Maar niet te veel. Ik moest hardwerkend, maar ook slim lijken.
Ook onder mijn klasgenoten werd het ook afgekeurd om slechte cijfers te halen. Tenzij de groep tieners het als je eigen keuze ziet in plaats van als gevolg van een gebrek aan vaardigheden. Als ze dat laatste dachten, dan was het al te laat voor je. Je zou voor altijd bij de losers horen. Een groep waar je heel gemakkelijk bij kunt horen, maar waar je helaas niet zo makkelijk uit komt.
In die zin waren een zeven of een acht de beste cijfers. Net zoals het ook beter was om niet te vaak je hand op te steken. Of om de vragen van de leraar te snel te beantwoorden. Of de vraag helemaal niet juist beantwoorden en in plaats daarvan iets te zeggen dat de belangrijke kinderen grappig zouden vinden. Dit soort tiener wordt nu een influencer genoemd.
Het is het beste om ergens in het midden te blijven
Op een dag leerden we op school iets over Gaussische functies. Vermoedelijk passen veel natuurlijke verdelingen zich aan dit type functie aan. Dus lijkt er altijd een grotere dichtheid te zijn rond het midden en minder aan de uiteinden.
Dus dit leek me heel natuurlijk, omdat het altijd gevaarlijk is om je aan de uiteinden te bevinden. Geen emoties tonen of te veel emoties tonen, nooit boos worden of de hele tijd boos zijn. Als je een rustige tiener wilt zijn, kun je het beste ergens tussen deze uitersten zitten. Op die manier is het veel gemakkelijker om in de menigte op te gaan. Camouflage, zoals het vroeger heette, dat heel goed past bij het beeld dat ik als tiener probeer weer te geven. Het beeld dat de wereld mij niet stoort.
Hier eindigt de pagina van dit dagboek, dat ik natuurlijk bij toeval op de verkeerde plek heb neergelegd. Dit in je je gezicht zeggen zou schandelijk zijn. Daarom laat ik het hier voor jou tussen mijn sokken achter. Als een verloren pagina middenin de orde die je wilt creëren. Misschien begrijp je nu mijn strijd om mijn eigen soort orde te vinden. Een taak die niet gemakkelijk of eenvoudig, maar die toch spannend is.
En, natuurlijk, ik hou van je, iets dat ik blijkbaar nooit zeg…