Andy Warhol en zijn tijdscapsules

Andy Warhol was de belangrijkste kunstenaar in de beweging van de popart in de twintigste eeuw. In de loop van zijn carrière heeft hij meer dan 600 tijdscapsules met specifieke openingsdatums gemaakt. Ontdek in dit artikel waarom hij besloot om wereldse dingen in die capsules op te bergen!

Andy Warhol is waarschijnlijk de grootste naam in de popart-beweging van de twintigste eeuw. Zijn populariteit bracht hem al heel snel op het pad waarbij hij één van de beroemdste kunstenaars ter wereld was. Hij is geboren in Pittsburgh, Pennsylvania, op 6 augustus 1928. Andy Warhol was schilder en filmmaker. Hij maakte ook massa’s tijdscapsules.

Sommigen beschouwen hem als de vader en de voornaamste figuur uit de beweging van de popart uit de jaren ’60. De kunst die hij massaal maakte, was een kritiek op de banaliteit van de commerciële cultuur in de Verenigde Staten.

Hij was een geweldige artiest die zijn eigen werk uitbracht. Warhol slaagde erin om een beeld van zichzelf naar voren te brengen als een onpersoonlijke, lege kunstenaar.

Dit gezegd hebbende was hij ook een beroemdheid en een zakenman. Bovendien beklom hij op een succesvolle manier de sociale ladder. In dit artikel zullen we proberen om het leven van deze kunstenaar en enkele kernthema’s in zijn kunst te verkennen.

Het leven en nalatenschap van Andy Warhol

Warhol was de zoon van immigranten uit de Sovjet-Unie. Ze waren afkomstig uit het deel dat vandaag de dag Slovakije is. in 1949 studeerde hij af aan het Carnegie Institute of Technology (tegenwoordig het Carnegie Mellon). Hij behaalde een graad in grafisch ontwerpen.

Later verhuisde hij naar New York City. Daar werkte hij gedurende ongeveer tien jaar als commercieel tekenaar. Rond het einde van de jaren ’60 begon Warhol te schilderen.

In 1962 raakte hij plotseling ook bekend. Dit was het moment waarop hij de schilderijen van blikken Campbellsoep en van Coca-Colaflessen en houten replica’s van Brillo-zeepkisten tentoonstelde.

In 1963 maakte hij massaal veel van deze opzettelijk wereldse beelden van consumentenproducten. Hij gebruikte zeefdruk als techniek. Kort daarna ging hij ook in opvallende kleuren oneindige variaties op portretten van bekendheden te schilderen.

Voor Andy Warhol was zeefdruk het volmaakte middel. Door het beeld steeds weer opnieuw te reproduceren maakte hij van culturele iconen betekenisloze, ontmenselijkte figuren. Deze iconen vertegenwoordigden voor hem de leegheid van het Amerikaanse materialisme en de emotionele onthechting van zijn kunst.

De canon (referentiekader van een gedeelde cultuur)

Als je snel de esthetische theorieën doorloopt, dan zal je merken dat mensen kunst gedurende een lange tijd verbonden met schoonheid. De kunst maakt de wereld mooi. Meestal beeldde kunst de wereld uit met realistische scènes. Het was een afspiegeling van vertrouwde dingen.

Na verloop van tijd evolueerden en veranderden die trends echter. Tegelijkertijd heeft er altijd een duidelijk onderscheid bestaan tussen hoge en lage cultuur. Dat brengt echter de vraag ten berge van wat het waard is om als kunst beschouwd te worden.

De canon ligt niet vast. Na verloop van tijd hebben we de canon namelijk opnieuw geëvalueerd. Populaire dingen werden echter altijd gezien als onderdeel van de “lage cultuur.” Dit was in ieder geval zo tot de twintigste eeuw.

In die periode begonnen artistieke invloeden uit populaire bronnen te ontstaan en niet alleen uit de “hoge cultuur.” In de kunst begonnen de televisie, het nieuws en de muziek te verschijnen.

Het was een wereld waarin men alles kon kopen, commercialiseren en om die redenen kon ontmenselijken. Deze ontmenselijkte kunst was dus revolutionair. Het was een schreeuw ten gunste van de popcultuur en de westerse maatschappij. Kunst hoefde niet langer gewoon mooi te zijn. Net als de samenleving was de kunst namelijk geëvolueerd.

Het werk van Warhol plaatste hem in de voorhoede van opkomende beweging van de popart in de Verenigde Staten. Dit bleef zo tot zijn overlijden op 22 februari 1987 in New York City.

De tijdscapsules van Andy Warhol

Vanaf 1974 vulde Andy Warhol 610 tijdscapsules met persoonlijke bezittingen. Hij verzegelde ze en legde ze in een opslagruimte. Sommigen zien deze enorme verzameling van capsules als een reeks kunstwerken.

Het Andy Warhol Museum in Pittsburgh is begonnen om ze op te graven. Zorgvuldig maakten ze een overzicht van de inhoud. Op dat moment beseften ze dat de tijdscapsules dagelijkse, betekenisloze voorwerpen bevatten.

In de capsules bevonden zich bijvoorbeeld krantenartikels, junkmail, half opgegeten broodjes en afgeknipte teennagels. Er zaten ook foto’s in met de bedoeling dat die grotere projecten werden. Men vond er ook opdrachtbrieven in en enkele echte kunstwerken.

De Andy Warhol Foundation huurde een team van archivarissen in om alles van taxirekeningen tot fanmail door te spitten. Hun taak was om elk item op een nauwkeurige manier te catalogeren, foto’s ervan te maken en de (vaak heel vreemde) voorwerpen te onderzoeken. Daarna moesten ze een database vullen met de informatie.

De betekenis van zijn tijdscapsules

Het opnieuw verpakken van voorwerpen vanuit het oppervlak van het dagelijks leven werd de voedingsbodem voor het creatieve werk van deze auteur. De tijdscapsules zijn een kwajongensstreek, een grap gericht op de westerse cultuur. Ze zijn een satirische bespiegeling over onze manier van leven.

Tot de dag van zijn dood heeft Andy Warhol altijd aan dit idee vastgehouden: “Ik kan een kunstenaar zijn zonder enige kunst te maken. Ik ben de kunst.” Als kunstenaar tilde hij zichzelf naar het niveau van een cultureel icoon.

De kunstenaar was niet langer iemand die de wereld mooi maakte. Ze waren egocentrisch en visionair. Warhol heeft het gezegd: “Er is schoonheid in alles.”

In wezen gaan de tijdscapsules van Andy Warhol over de dood. Dat geldt ook voor zijn portretten van Marilyn Monroe en Elvis. Van de dood en van afval maakte hij kunst.

Welkomstkaarten, begroetingskaarten, een asbak gestolen uit een chic restaurant, een foto van Elvis, kerstinpakpapier en linten, een bordje uit het Beverly Wilshire – hotel met “niet storen,” enzovoort…

Afval kan kunst zijn

Op vele manieren was Warhol zijn tijd vooruit. Hij heeft elk van deze voorwerpen zorgvuldig uitgekozen om ze hun eigen 15 minuten roem te geven. Het is moeilijk om een andere kunstenaar te bedenken die al dit afval kon bewaren en het als kunst zien.

Een vriend van Francis Bacon bewaarde voorwerpen die Bacon bezat. Hij verkocht ze na zijn dood. Bacon heeft echter waarschijnlijk niet gedacht dat zijn oude chequeboekjes enige artistieke waarde hadden.

Warhol dacht dat het afval op zijn bureau waardevol was. Als ook andere mensen het op die manier zagen, dan kon het kunst worden. Kunst zou dan niet langer een ideaal of een canon zijn. Het zou een manier van kijken zijn die veel moeilijker is om te ervaren.

Dat is ook de reden waarom deze tijdscapsules ons een fascinerende kijk op Andy Warhol verschaffen. Hij was één van de belangrijkste kunstenaars van de twintigste eeuw.

Het Warholmodel

Andy Warhol was bovendien niet alleen. Er zijn ook andere mensen die denken dat zijn tijdscapsules een intrinsieke waarde hebben. Eén fan betaalde een onthutsend bedrag van $30.000 voor de eer om de laatste tijdscapsule te mogen openen.

Warhol schiep een complexe artistieke rol. Hij speelde die rol vanuit het idee dat een kunstenaar een bekendheid en een zakenmens is. Sindsdien hebben andere kunstenaars dit model gekopieerd. Het is bovendien een model dat lijkt te blijven werken.

Andy Warhol werd een icoon, een symbool van een tijdsperiode en van een revolutie. Zijn ontmenselijkte kunst weerspiegelde nieuwe behoeften, nieuwe vormen van consumeren en nieuwe levensstijlen.

De figuur van de kunstenaar bracht hij van nauwgezette vakman naar iemand herkenbaar. Hij maakte van hem een excentrieke persoon met een bijzondere kijk op de wereld, waarin de kunstenaar de kunst is.