We zijn niet meer hetzelfde

Wat zou er gebeuren wanneer twee mensen die ooit een relatie hadden elkaar opnieuw tegenkwamen, jaren na de breuk? Laten we het ons eens inbeelden…

Plots zagen we elkaar weer. Het mag dan wel poëtisch klinken, maar we liepen de hoek om en botsten met onze hoofden tegen elkaar. Geen uitweg mogelijk.

Stop te zijn

Stoppen te zijn is ergens een breuk met jezelf leren accepteren. Een deel van jou, dat niet langer representeert wie jij bent, wil nog steeds vasthouden aan de illusie. Daarom is loslaten vaak een belangrijke, maar daarom niet pijnloze stap in de goede richting.

Blijkbaar is het in vele gevallen zo dat datgene waarop we verliefd blijven een moment is het uit het verleden. Die reflectie is niet langer de realiteit, maar om dissonantie te vermijden, blijven we in die herinnering of die schaduw leven.

Natuurlijk veranderen relaties en kunnen ze een achtbaan van gevoelens zijn. Ook is het heel normaal dat de initiële verliefdheid met kriebels in de buik niet blijft duren, maar liefde kan twee personen bij elkaar houden wanneer ze begrijpen en accepteren dat de veranderingen gewoon veranderingen zijn. Ze schaden de relatie niet, maar maken deze juist sterker, volwassener en bijna onsterfelijk.

Wanneer een relatie eindigt

Dit artikel gaat niet over een strijd, maar over ontsnappen en vechten. Het is een verhaal over een berg problemen die verder rijken dan de emotionele fase.

Het is altijd moeilijk te accepteren dat, hoe hard je ook geprobeerd hebt, de relatie je niet gelukkig maakte. In tegendeel, je ongelukkigheid neemt toe met elke gefaalde poging om het recht te trekken. De startfase waarin je nog overloopt van verliefdheid is verdwenen en de liefde kon daarna niet meer groeien of in elk geval niet op een natuurlijke en oprechte manier. Daarom werd er besloten elkaar te blijven zien, maar op afstand en op een andere manier. Jullie rouwden om het verlies, maar hadden elkaar nog lief. Ergens heel laf, maar ergens ook heel dapper.

Natuurlijk is er ergens ook wat bitterheid voelbaar, zijn er vragen die nooit beantwoord zullen worden en een deukje in de eigen trots. Deze wonden zullen uiteindelijk helen door elkaar opnieuw tegen het lijf te lopen en jezelf op die manier, zonder dat je dat zelf beseft, weer tegen te komen.

We zijn niet langer hetzelfde. We zijn wie we waren, maar zien onszelf niet meer zo. ‘Ik hoopte alleen dat ze lachte en dat haar rugzak vol emoties minder zwaar woog dan de dag dat we afscheid namen’. Het bevestigt dat we niet langer die reflectie zijn en dat het ons gewoon niet meer zo’n pijn doet.

‘Ook hoop ik met heel mijn hart dat de tijd ons beide op z’n plaats bracht: gelukkig, net zoals de dag dat we elkaar ontmoetten’.