Ik wist niet hoe ik moest vertrekken
Ik bleef alsmaar terugkomen, omdat ik niet wist hoe ik moest vertrekken. Ik realiseerde mij echter dat jij mij helemaal niet aan jouw zijde wilde hebben, waardoor je ervoor zorgde dat ik leerde hoe ik het voor elkaar kon krijgen om nooit meer terug te komen. Wanneer merkte ik dit op? Toen je de kans had om mij een moment van lijden, wachten en huilen te besparen, maar jij ervoor koos dit niet te doen. Toen herinnerde ik mij de eenzame nachten die ik met mijn klok had doorgebracht en wist ik dat het voorbij was.
Jij was niet in staat om mij van ook maar één pijnlijke nacht te redden. Slechts één berichtje, één telefoontje of één klein woordje op het moment dat jij wist dat ik op je zat te wachten was al genoeg geweest.
Dit was precies wat er met mij gebeurde toen ik met jou was, alleen weigerde ik dit te accepteren en bleef ik alsmaar naar jouw huis teruggaan. En ik bleef maar op jou wachten en wachten, maar er kwam geen reactie. Toen zorgde je ervoor dat ik nooit meer naar jou terug hoefde te komen en dat ik de weg naar jou toe zou vergeten.
“Zoenen die lachend aankomen, dan huilend vertrekken en in hen gaat het leven weg, om nooit meer terug te keren.”
-Miguel de Unamuno-
Ik weet niet wanneer onze relatie slecht begon te worden, misschien was hij vanaf het begin al slecht. Ik wist dat geloven in eeuwige liefde inhoudt dat je gelooft in een mythe, maar mijn hart schreeuwde naar mij dat ik je niet los moest laten. Hierdoor bleef ik keer op keer terugkomen, omdat ik je wilde redden.
Haast geeft nooit goed advies over de liefde, hoewel ik je wel moet bedanken voor het gegeven dat je me snel hebt doen inzien dat ik meer waard ben dan dit alles, alles waarvan ik dacht dat het ver aan mij voorbij ging. Nu is het namelijk niet langer de duisternis die boven mij hangt; ik ben de zon gaan zien en in staat om de beslissing te nemen die reeds lang en breed nodig was.
Dat is wat er zo slecht is aan vicieuze cirkels: het lijkt alsof je er nooit uit kunt ontsnappen, terwijl je het probleem alleen een dag hoeft laten te rusten. Je hebt me al geholpen om de waarheid achter deze woorden in te zien: ‘Niemand kiest ervoor om verliefd te worden, dit gebeurt per toeval. Niemand blijft per toeval verliefd, dit wordt gedaan door middel van inspanning. En niemand is per toeval niet meer verliefd, dit gebeurt door keuze.’
Ik begin het dus steeds beter te begrijpen: eerst gaat de één en dan de ander en ik was de laatste die de keus maakte om mijn eigen hart te breken en geluk te bereiken. De liefde is kort, vergeten duurt zo lang, zei Pablo Neruda ooit eens. Het voelt alsof er duizenden dolken in je borst worden gestoken.
Daarnaast leerde jij mij dat mijn waardigheid belangrijker is dan alle smeekbedes en dat het tijd is om de knoop door te hakken en hetgeen niet langer bestaat te verstikken. Ook de liefde zal namelijk doven en het geloof dat dit niet zal gebeuren, veroorzaakt pijn. Het is daarom tijd om dit te accepteren.
Uiteindelijk is acceptatie het enige dat er toe doet; overwinning komt vanzelf. Ik weigerde om de dingen te accepteren en toen ik eindelijk bereid en in staat was om dit wel te doen, was ik boos op mezelf en op de liefde. Ik begreep toen namelijk dat ook de liefde ellendig is en ik kon niet begrijpen dat iets dat mij ooit vlinders in mijn buik bezorgde, mij nu ineens onderuit kon halen.
Ik begon na te denken over hoe ik mezelf van jou kon bevrijden en plotseling werd ik overvallen door een diep gevoel van droefheid, volledig bewust, waardoor ik niet in staat was te bewegen. Nu weet ik echter dat dit gevoel uiteindelijk stap voor stap overwonnen moet worden en dat er geen weg terug is.
Alleen degenen die niet meer kunnen voelen en dromen zijn werkelijk verslagen en ik ben nog altijd tot beide in staat. Daarom wil ik je bedanken dat je niet geprobeerd hebt om mijn pijn te verzachten. Hierdoor was ik namelijk in staat om te begrijpen dat ik zelf de persoon ben die mijn liefde meer verdient dan wat of wie dan ook.