De wereld zit vol betekenisvolle details die onze bewondering verdienen

Sommige mensen kijken, maar zien niet. Sommigen horen, maar luisteren niet. Sommigen raken wel aan, maar voelen niet. Daarom geef ik de voorkeur aan mensen die oog en waardering hebben voor de betekenisvolle details en nuances van het leven.

Ik hou van mensen die weten hoe ze moeten observeren en een innerlijke reis moeten maken. Omdat het combineren van intentionaliteit met opwinding een veel aangenamer leven betekent.

Antropologen en psychologen zeggen dat observatie altijd al de sleutel tot het voortbestaan ​​van de mensheid is geweest. We hebben echter een punt in onze evolutie bereikt dat wordt gedefinieerd door afleiding.

Ieder van ons maakt deel uit van een non-stop, overgestimuleerde maatschappij die onze zintuigen negeert maar tegelijkertijd niet in staat is om te slapen. We willen alles doen zonder echt te zien wat of wie er voor ons ligt.

Deskundigen vertellen ons dat als we van nature geen goede waarnemers waren geweest, we waarschijnlijk uitgestorven zouden zijn. Ook onze voorouders gebruikten al hun zintuigen om gevaren of heilzame dingen waar te nemen. We stemden ons gehoor, ons gezichtsvermogen en onze reukzin zo af dat we elk detail van onze omgeving konden vastleggen… Niets ontging ons.

Nu zijn de meesten van ons echter luie waarnemers geworden. Noch akoestische, noch visuele signalen zijn voldoende om ons op te laten kijken terwijl we de straat oversteken.

We nemen niet alleen geen gevaar waar, maar sommigen van ons zien ook de betekenisvolle details en fascinerende nuances die deel uitmaken van het leven, geheel over het hoofd.

Een goede waarnemer ziet meer dan eenvoudige details

Betekenisvolle details zijn als kleine stukjes informatie in onze wereld. Een gebaar, een blik, een toon, een verandering van licht, een gekanteld beeld, een insect dat uit een dauwdruppel drinkt… Dit zijn allemaal nuances in ons gezichtsveld. Toch waarderen we ze niet, misschien vanwege een gebrek aan wilskracht, misschien door een gebrek aan tijd.

We moeten tevens onthouden dat ‘zien niet hetzelfde is als kijken’. Laten we om dit beter te begrijpen even kijken naar bovenstaand schilderij van Edward Hopper.

Sommigen zullen hun ogen simpelweg enkele seconden op het werk laten rusten zonder iets te waarderen of op te merken. Anderen, daarentegen, zullen kijken met intentie.

Ze zullen bepalen wat ze zien, de ziel van het schilderij vangen, dieper ingaan op de betekenisvolle details ervan. Sterker nog, ze zullen erover nadenken tot het punt dat ze zichzelf erin kunnen zien.

Een goede waarnemer, iemand die de werkelijkheid overstijgt, zal de subtiele puzzel waarnemen die Hopper met dit schilderij probeerde over te brengen.

We zien twee vrouwen in een restaurant. De vrouwen lijken erg op elkaar, maar slechts van een van de twee zien we het gezicht. De vrouwen lijken niet heel actief in gesprek te zijn, sterker nog, de vrouw wiens gezicht we zien kijkt nogal leeg voor zich uit. Dit geldt eveneens voor de andere mensen die we in het restaurant zien. Iedereen bevindt zich in zijn eigen wereld, afgesloten voor zijn omgeving.

En de vrouw die met haar rug naar ons toe zit? Zij kijkt naar zichzelf, haar dubbelganger, haar andere ‘ik’, die tegenover haar zit, met een gezicht dat net zo wit is als de meubels in het restaurant, waarmee Hopper wijst op haar uitgeholde menselijke essentie.

‘Zien’ is de eerste stap van het bewustzijn. Het is een klein ‘ik’ dat ons helpt om dingen, objecten, mensen te onderscheiden. Het is echter het ‘kijken’ dat ons in staat stelt om wakker te worden, dat ons de gelegenheid biedt om de andere kant te zien om contact te maken met de ziel ervan en de essentie ervan te vangen.

Interessant is dat het enneagram (een persoonlijkheidsmodel) een ‘waarnemer’-persoonlijkheid omvat, gedefinieerd als een nieuwsgierige, innovatieve persoon. Deze persoon kan afstand nemen van dingen om zijn eigen oordeel te vellen. Hij heeft tevens onafhankelijke, eenvoudige en zeer inzichtelijke eigenschappen.

De wereld zit vol met betekenisvolle details die onze bewondering verdienen

In de huidige maatschappij zien we zonder te kijken. We zitten op routineuze, mechanische en soms zelfs obsessieve wijze op onze telefoons. We zitten voor de televisie en absorberen alles wat we naar ons hoofd geslingerd krijgen.

Hetzelfde gebeurt soms met ons leven. We zien en ademen, maar we leven niet, althans niet hoe we echt zouden kunnen: met onze ogen wijd open en met een open hart.

Een van de meest interessante boeken over dit onderwerp is ‘Luister met je ogen’ (Escuchar con los ojos) van Ferrán Ramón Cortés.

Zijn punt kan niet eenvoudiger zijn. Een man ziet plotseling een van zijn meest waardevolle collega’s haar baan opgeven. De hoofdpersoon begrijpt niet waarom en beseft dat hij haar niet kent ondanks dat hij vijf jaar met haar heeft gewerkt.

Dus besluit hij om zijn sociale vaardigheden te verbeteren. Hij besluit zich bezig te houden met fotografie en leert het onderwerp te bekijken om zijn leven beter te begrijpen. Om details vast te leggen, erboven uit te stijgen, ze te contempleren.

Hij wil authentieke mensen zien door zich één voor één door de ‘lagen van de ui’ heen te werken.

Om ons verhaal af te sluiten, we kunnen allemaal kiezen uit een van de twee opties in ons dagelijks leven: louter het leven zien of aandachtig naar onze realiteit kijken, om een actieve deelnemer te zijn.

Er is ook een derde, nog meer lonende optie, hoewel deze meer tijd en wilskracht vergt. Het is de keuze om ons leven te ‘contempleren’. Om de ziel der dingen te raken en onszelf onder te dompelen in diens vele mysteries en raadsels.