Weet jij wat vermijdende hechtingsstijl is?

Hechting staat voor de sterke emotionele band die we smeden met de mensen die om ons geven en ons veiligheid bieden. Dit is natuurlijk erg intens aan het begin van ons leven. In die eerste fases zijn we volledig afhankelijk van de bescherming van de mensen om ons heen om te overleven. Op die manier vormt gehechtheid op natuurlijke wijze een garantie of assurantie voor overleving. Maar het kleurt ook, en nogal wat, het karakter van onze eerste relaties. Vermijdende hechtingsstijl is een belangrijk concept dat we vandaag zullen gaan verkennen.

Wanneer volwassenen die voor ons zorgen hun rol goed vervullen, zullen we hoogstwaarschijnlijk een veilige hechting ontwikkelen, onafhankelijk van ons temperament. We zijn afhankelijk van de andere persoon, maar dat veroorzaakt geen gevoelens van angst of frustratie. Aan de andere kant, wanneer we verwaarloosd of afgewezen zijn, is het waarschijnlijker dat we banden van onveilige hechting zullen ontwikkelen. Dit is een vorm van afhankelijkheid die vol zit met angst en onverschilligheid.

De manier waarop deze banden worden gevormd in onze eerste jaren van ons leven zal een hoop invloed hebben op de manier waarop we affectieve relaties met andere mensen ontwikkelen. Tenzij we een bewuste interventie op dat gebied maken. Dus we kunnen zeggen dat deze banden een diep, bijna permanent spoor achterlaten. Op die manier zijn we in staat om een neiging te observeren in het volwassen leven om de hechtingsstijl te repliceren die een persoon in zijn kindertijd heeft versterkt. Op een of andere manier hebben vroegere relaties ons al verteld wat we wel of niet van andere mensen kunnen verwachten, of het nu waar is of niet.

De hechtingstheorie

John Bowlby, een Britse psychoanalyticus, raakte geïnteresseerd in het concept van gehechtheid en ontwikkelde een theorie hierover. Gebaseerd op zijn observaties vatte hij het idee samen dat we een fylogenetische aanleg hebben voor het ontwikkelen van banden. Deze banden zijn vooral gericht op mensen die ons veiligheid en bescherming bieden. Of de mensen die, of ze het nu ook daadwerkelijk doen of niet, ons dit zouden moeten geven.

In recentere jaren identificeerde de psycholoog Mary Disnmore Ainsworth drie soorten gehechtheid. Deze luiden als volgt: veilige hechting, onverschillige of afwerende hechting en vermijdende of afwijzende hechting. Volgens haar onderzoek ontwikkelen de meeste mensen de eerste soort hechting. Maar er zijn ook een hoop mensen die onder de andere twee categorieën vallen.

Veilige hechting stelt ons in staat om sterke en spontane affectieve banden te vormen. Onveilige hechting (ambivalent en vermijdend) maakt ruimte voor hevige depressie en maakt het creëren van intieme banden met andere mensen moeilijker.

Waar de soorten gehechtheid vandaan komen

Wanneer ouders een goede attitude hebben en er voldoende voor hun kind(eren) zijn, dan vormen ze sterke banden van veiligheid. In dit scenario gedraagt kinderen zich op een voorspelbare manier. Als hun moeder weggaat, huilen ze en voelen ze zich voor een aantal tellen ongemakkelijk totdat ze zich een houding weten te geven. Wanneer ze terugkomt laten ze geluk zien en uiten ze affectie en vreugde.

Als de ouders zichtbaar afstandelijk zijn of zelfs enige signalen van afwijzing naar hun kind laten zien, of als ze te overbezorgd zijn, is het hoogstwaarschijnlijk dat de baby/het kind een onveilige soort hechting zal ontwikkelen. Wanneer dit gebeurt, ziet het kind dat er niet aan zijn behoeftes wordt voldaan of is bang dat dit even niet gebeurt. Dit veroorzaakt vervolgens angst of vermijding als een manier om zichzelf te beschermen tegen de verlating of onverschilligheid die hij voorspelt.

Kinderen leren wellicht zelfs dat uitingen van affectie irritatie teweegbrengen bij de mensen die het meeste van hen houden: hun ouders. Dus beginnen de kleintjes hen hun emoties te sparen. In deze scenario’s, wanneer de moeder weggaat, zullen kinderen nauwelijks reageren. En wanneer hun moeder terugkomt, zullen ze afstandelijk en op zichzelf gefocust blijven. Dat is hoe ze valse afhankelijkheid ontwikkelen.

De effecten van vermijdende hechtingsstijl en hoe het te overwinnen

De effecten van vermijdende hechtingsstijl volgen je tot in je volwassen leven. Kinderen die zijn opgevoed onder zulke omstandigheden worden volwassenen die zo goed als incapabel zijn om hun emoties te uiten. Zelfs hebben ze niet alleen moeite met ze te uiten, maar ook ze te voelen en te identificeren. Ze zullen zichzelf van alles en iedereen proberen te distantiëren. Ze gedragen zich wellicht onverschillig rondom anderen en ambivalent over hun eigen emoties.

Deze situatie komt vooral tot uiting in de wereld van stellen. Ze worden angstig over het eventueel verliezen van hun geliefden. Ze denken dat door het niet laten zien of minimaliseren van hun emoties ze zichzelf kunnen beschermen tegen eventueel lijden. Ze rennen weg van authentieke dialogen en worden angstig voordat ze zelfs ook maar plaatsvinden. In plaats van hun afkeuring met woorden te uiten, zullen ze het doen met woede-uitbarstingen en nep-conflicten. Ze lijden een hoop omdat ze niet rustig kunnen liefhebben. In plaats daarvan hebben ze lief alsof er een grote dreiging boven hun hoofd hangt. Een dreiging die ze het grootste deel van de tijd niet kunnen identificeren.

Ook al hebben hechtingspatronen de neiging zo te blijven, het is altijd mogelijk om ze te verfijnen en te polijsten. Soms brengt een ervaring van het verlies van een van die geliefden een reflectie met zich mee en verandert het de patronen. Soms behalen mensen het door een psychotherapeut te bezoeken. Het is ook mogelijk om er bewust van te worden en er individueel aan te werken om te leren hoe te verbinden met de wereld op een constructievere manier.

Het overwinnen van een vermijdende hechtingsstijl werkt door het herstellen van de relatie tussen de persoon en zijn innerlijke wereld. In een hoop gevallen werkt het door een beschadigd, niet-identificeerbaar en pijnlijk gebrek aan zelfvertrouwen te herstellen. Alleen wanneer deze relatie gezond is, is het mogelijk voor de persoon om te denken aan de innerlijke werelden van de mensen die hem omringen. Dus de mogelijkheid tot empathie bij het denken aan andermans emoties kan alleen worden bereikt als hij begint met nadenken over zijn eigen emoties.

Dus in dit opzicht is het erg belangrijk om onze communicatiepatronen te veranderen, om ze te openen. Op die manier kunnen we de vaardigheid aanleren om onze emoties te uiten op een gecontroleerde manier zodat iedereen een kans krijgt om ze te accepteren, valideren en, in sommige gevallen, erin mee te gaan.

Het klinkt makkelijk als we het zo zeggen, maar als het moeilijk is om te leren, is het nog moeilijker om af te leren. Er wordt gedacht dat wat we leren als baby’s, of althans een hoop van wat we leren, de basis is waarop we de rest van onze kennis en gewoontes die ons op dit moment karakteriseren hebben gelegd. Soms is het uiterst aan te raden om de hulp in te schakelen van een professional. Maar de aardbeving die wellicht wordt veroorzaakt door het verschuiven van één steen is net zo belangrijk als de hechtingsstijl die ons kapot kan maken.