Waarom zonderen stellen zich af?
Sommige mensen geven de romantische liefde de schuld van stellen die ervoor kiezen zich af te zonderen van hun sociale kring. Het antwoord op deze vraag vereist echter een diepere en meer specifieke analyse.
Koppels lopen in verschillende mate het risico hun sociale netwerken te verliezen. Onder hen lijkt het grootste van allemaal dat hun eigen ouders gescheiden zijn of dat ze met een alleenstaande ouder zijn opgegroeid.
Bepaalde persoonlijkheidskenmerken, zoals neuroticisme, worden ook vaak als risicofactoren aangemerkt, net als sommige externe omstandigheden. Bijvoorbeeld, misschien brengen beide partners veel tijd op het werk door.
Dat gezegd hebbende, geldt in de regel dat hoe meer een stel geïsoleerd is, hoe groter hun gevoelens van ontevredenheid zijn (Spaanse link).
Waarom zonderen stellen zich af?
Als een relatie begint, willen stellen zich afzonderen om zich op elkaar te richten
Er zijn stellen die, uit vrije wil of vanwege hun gereserveerde aard, liever geen sociale relaties hebben, behalve om professionele of familiale redenen. Daarom zonderen deze stellen zich af. Sommigen aanvaarden het om zo te leven en lijken zich goed aan die situatie aan te passen. Echter, voor hoe lang? Kan een stel echt overleven als ze niet ook relaties met anderen hebben?
Het eerste belangrijke punt om rekening mee te houden is hoe oud de relatie is. Als ze elkaar pas een paar maanden geleden ontmoet hebben, zal de verklaring waarschijnlijk niet dezelfde zijn als wanneer ze al enkele jaren samen waren. Laten we het eens nader bekijken.
Stellen die nog maar een paar maanden samen zijn
In het begin van een relatie wil het koppel hun liefde zo intens consumeren als ze die voelen. Ze kunnen het niet verdragen van elkaar gescheiden te zijn, zelfs niet als het gaat om tijd doorbrengen met hun eigen gezin. Ze blijven liever samen thuis, om vrij te zijn elkaar alle genegenheid te tonen die ze willen, zonder zich zorgen te maken over wat anderen zouden kunnen denken.
In dit stadium van de relatie lijken ze elkaar alleen maar nodig te hebben. Een echtpaar moet echter opgebouwd worden door de buitenwereld onder ogen te zien. Het verstrijken van de tijd betekent namelijk dat er dingen veranderen en dat er bepaalde dynamieken in de relatie ontstaan.
Als het stel niet met de buitenwereld omgaat, zal de evolutie van hun relatie beperkt en begrensd zijn. Dat komt omdat de situaties die het stel waarschijnlijk zullen versterken, verminderd worden. Het grootste risico is dat het te lang duurt voor ze ontdekken hoe hun partner is in hun relatie met anderen, zoals hun familie en vrienden.
Het stellen dat al jaren geïsoleerd is
Het paar dat al enkele jaren samen is en al zijn sociale relaties kwijt is, loopt gevaar. Ze hebben zich geïsoleerd, waardoor hun sociale register kleiner is geworden en ze veel kwetsbaarder zijn geworden.
Hun kring van steun is geslonken en elke ernstige tegenslag voor een van de twee zal ertoe leiden dat de een de ander volledig steunt. Dat is alleen maar omdat ze geen andere mogelijkheden hebben.
Deze afhankelijkheid kost de relatie meestal extreem veel slijtage. Al vóór de pandemie bleek uit onderzoek dat paren die sociaal geïsoleerd waren het slechter hadden dan paren die goed geïntegreerd waren in hun sociale netwerken.
Bovendien moet opgemerkt worden dat een goede sociale kring rond het paar de communicatie verrijkt. Ze hebben meer dingen om over te praten en door hun indirecte ervaringen kunnen ze elkaar verrijken.
Manieren om het sociale leven te herstellen
Relaties werken het best als echtparen het eens zijn over hoe vaak ze uit willen gaan en sociale evenementen bijwonen of vrienden en familie bezoeken, maar kunnen het moeilijk hebben als ze het daarover oneens zijn.
- Als de leden van het echtpaar verschillen in hun sociale behoeften, moeten ze tot een overeenkomst komen als ze problemen willen vermijden. Beiden moeten beslissen hoe vaak en welke sociale bijeenkomsten ze zullen bijwonen. Inderdaad, goede oplossingen zijn alleen die waar beiden echt baat bij hebben.
- De ene partner kan besluiten een gebeurtenis bij te wonen zonder de andere. Zoals we al eerder zeiden, verrijkt het individueel opdoen van sociale ervaringen de relatie, niet alleen qua conversatie maar ook wat betreft meer contacten.
Waarom zonderen stellen zich af: waarschuwingssignalen
We hebben al verschillende redenen opgesomd waarom isolement kan optreden. Er zijn ook redenen waarom het niet aan te raden is.
Misschien is de gevaarlijkste situatie wanneer het isolement door een van de partners wordt opgewekt om de ander te manipuleren of te mishandelen, en zo het risico te vermijden dat ze steun krijgen. De ander isoleren is immers een directe manier om hem kwetsbaarder te maken.
Het is onduidelijk wat in dit soort moeilijke situaties het eerst komt: het probleem of het gebrek aan hulp. Het zou het gevolg kunnen zijn van gendergeweld (Spaanse link) als de dader (meestal een man) wil voorkomen dat zijn partner hulp krijgt.
Kennissen hebben vaak niet door dat er problemen en episodes van misbruik zijn ontstaan. Ze blijven ervan uitgaan dat het goed gaat met het stel. Daarom moet, als een relatie tussen vrienden zonder duidelijke reden uiteenvalt, het isolerende koppelen als een alarmsignaal gezien worden.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Armenta-Hurtarte, C., Sánchez-Aragón, R., & Díaz-Loving, R. (2012). ¿ De qué manera el contexto afecta la satisfacción con la pareja?. Suma psicológica, 19(2), 51-62.
- Benjamin B. Haggerty et al .: La pareja desconectada: relaciones íntimas en el contexto del aislamiento social. Opinión actual en psicología, 2021. DOI: 10.1016/j.copsyc.2021.06.002.
- Haggerty, BB, Bradbury, TN y Karney, BR (2022). La pareja desconectada: relaciones íntimas en el contexto del aislamiento social. Opinión Actual en Psicología , 43, 24-29. Publicación anticipada en línea: https://doi.org/10.1016/j.copsyc.2021.06.002.
- Streri, A., de Hevia, MD, Izard, V. y Coubart, A. (2013). ¿Qué sabemos sobre la cognición neonatal?. Ciencias del comportamiento (Basilea, Suiza) , 3 (1), 154–169. https://doi.org/10.3390/bs3010154.