Waarom het een last is om de beste te zijn

De beste zijn in iets is niet altijd zo positief als de meeste mensen denken. Mensen die ergens in uitblinken kunnen het slachtoffer worden van afwijzing, gepest en zelfs misbruik. We kennen allemaal voorbeelden van kinderen die uitstekende studenten zijn, maar in plaats van ervoor bewonderd te worden, er juist voor worden gepest door hun leeftijdsgenoten.

We hebben allemaal wel eens gezien dat mensen die ongelooflijk succesvol zijn niet altijd worden gesteund door de mensen om hen heen. Soms worden ze onderworpen aan afgunst, dat geuit wordt in de vorm van kritiek of verachting voor wat ze doen. Soms zullen ze uiteindelijk zelfs gebruikt worden door anderen mensen die hier zelf beter van kunnen worden.

Er zijn velen mannen en vrouwen die op enig moment het beste waren in hun veld, maar die tegelijkertijd ook vochten tegen eenzaamheid en afwijzing. Waarom gebeurt dit? En kan dit worden veranderd?

Wanneer de beste zijn meer verplichtingen betekent

Adriana werkt in een onderwijscentrum aan een geweldig programma voor in de steek gelaten kinderen. Haar prestaties waren uitstekend, waardoor ze aan het einde van haar eerste jaar verbijsterend nieuws kreeg: ze zouden haar nog dertig kinderen geven om voor te zorgen. ‘Jij bent de beste, dus we vertrouwen erop dat jij het goed kan’. Maar ze betaalden haar niet meer en gaven haar ook geen andere aansporing. Als beloning hadden ze haar in feite gestraft.

Dit gebeurt ook thuis. Als het oudste kind meer talent heeft voor tekenen, dan is het waarschijnlijker dat de ouders hem vragen of hij zijn broertjes of zusjes wil helpen met hun tekeningen, en hetzelfde geldt voor andere vaardigheden, zoals taal en wiskunde. Als het jongere broertje of zusje verantwoordelijker is, dan zullen hij de rest van zijn leven de verantwoordelijkheid nemen voor de taken die meer verantwoordelijkheid vereisen.

Je ziet het ook vaak terug bij moeders. Ze werken buitenshuis, ze werken binnenshuis, hebben alles klaar wanneer het nodig is en als ze op een dag falen, beginnen de klachten te verschijnen. Er wordt van ze verwacht dat ze alles perfect doen en op tijd, en als beloning voor hun toewijding en volharding ontvangen ze alleen maar nog meer eisen.

Afgewezen worden door de beste te zijn

Op school worden de mensen die het beste presteren eigenlijk ook op zeer interessante wijze behandeld. Er wordt hen verteld dat ze nerds zijn en dit wordt natuurlijk eerder als een tekortkoming gezien dan een deugd. Als het kind dat de beste van de klas is niet al zijn klasgenoten helpt, zal hij hier sterk voor worden afgewezen. Als hij hen wel bereid is te helpen, maakt dit hem echter alleen maar een nuttige idioot voor anderen. Het maakt niet uit wat hij doet, het lijkt erop dat de beste het nooit goed kan doen.

Ook op werk gaat het er hetzelfde aan toe. De persoon die het meeste weet of het meeste kan moet er altijd zijn, klaar om anderen een handje te helpen. Zo niet, dan zal hij worden gezien als onvriendelijk en wordt hij uiteindelijk gediscrimineerd en geïsoleerd.

Dit gebeurt niet alleen met de meest intelligente of talentvolle. De meest verantwoordelijke van een groep wordt uiteindelijk vaak ook opgezadeld met al het werk dat de groep moet doen. Diegene die het meest begripvol is zal uiteindelijk proberen te bemiddelen bij alle conflicten of iemands schouder worden op om te huilen. De dapperste moet alle taken uitvoeren die moed vereisen, alsof hij er immuun voor is. En als deze mensen niet doen wat er van hen verwacht wordt, zullen ze beoordeeld worden als egoïstisch.

Is er een uitweg?

We kunnen zonder twijfel stellen dat de beste zijn in iets soms een ware last kan zijn. Het hebben van superieure vaardigheden, talenten of kennis betekent niet alleen dat je meer verantwoordelijkheden hebt, maar vaak ook dat er misbruik van je wordt gemaakt door mensen die geneigd zijn nog meer druk te leggen op die mensen die het meeste weten, het meeste kunnen, of het meeste willen.

Sommige mensen, die altijd ergens in uit proberen te blinken, die nooit een uitdaging uit de weg zouden gaan, kunnen zich uiteindelijk schuldig voelen als ze niet in staat zijn om aan de eisen van anderen te voldoen. Ze beginnen te geloven dat ze andermans tekortkomingen en beperkingen zouden moeten compenseren, waardoor ze zichzelf overladen met verantwoordelijkheden en op destructieve wijze veel te veel van zichzelf gaan eisen.

De uitweg is leren om grenzen te stellen. Elk geschenk is bedoeld om gedeeld te worden, maar iedereen draagt zelf de verantwoordelijkheid om de gunsten die hij anderen verleent of de hulp die hij biedt, te compenseren. Laten we hopen dat de beste zijn in iets niet alleen betekent dat er meer verantwoordelijkheden en verplichtingen op je bord komen, maar dat het ook wordt gecompenseerd met dankbaarheid en vergoeding.