Waarom het Tuskegee-experiment nooit vergeten mag worden

Een wetenschappelijk onderzoek naar syfilis, bekend als het beruchte Tuskegee-experiment, duurde meer dan 30 jaar. Vandaag, zelfs rekening houdend met de sociale omstandigheden waarin het werd uitgevoerd, is het verbazingwekkend dat het werd toegestaan ​​om te worden uitgevoerd.

Geschreven en geverifieerd door de psycholoog Cristina Roda Rivera.

Laatste update: 30 april, 2024

Het Tuskegee-experiment in Macon County, Alabama is beschreven als een flagrant geval van racisme in de wetenschap. Dit onderzoek fungeerde inderdaad als een ontmaskering van de Noord-Amerikaanse wetenschappelijke gemeenschap. Het veroorzaakte ook de herziening en aanscherping van de ethische normen van de tijden.

Het Tuskegee-experiment bestond uit het analyseren van de ontwikkeling van syfilis bij zwarte mannen met een lage sociaaleconomische status. De onderzoekers verkregen de bloedmonsters onder het motto van de gezondheidsautoriteit om ‘slecht bloed’ te verbeteren en een goede gezondheid te bevorderen.

Het werkelijke doel van het onderzoek was echter niet om de gezondheid van de deelnemers te verbeteren. Het doel was het bevestigen van een reeks racistische vooroordelen over de gezondheid van de Afro-Amerikaanse bevolking, met speciale nadruk op hun gebrek aan zorg en promiscuïteit.

Toen er uiteindelijk een behandeling voor syfilis werd gevonden, kregen de deelnemers de medicijnen zelfs niet.

Het Tuskegee-experiment

In 1932 schreven zeshonderd Afro-Amerikaanse mannen uit Macon County, Alabama zich in om deel te nemen aan een wetenschappelijk experiment over syfilis. De Tuskegee Study of Untreated Syphilis in the Negro Male werd ontwikkeld door de United States Public Health Service. Het omvatte bloedonderzoeken, röntgenfoto’s, ruggenmergtaps en autopsies van alle proefpersonen die stierven.

Het doel was om “de natuurlijke geschiedenis van onbehandelde syfilis te observeren” bij zwarte bevolkingsgroepen. Maar de deelnemers waren zich hiervan niet bewust. Ze dachten dat ze medicijnen kregen tegen ‘slecht bloed’. Toch kregen ze eigenlijk geen behandeling. Zelfs nadat penicilline was ontdekt als een veilig en betrouwbaar middel tegen syfilis, hadden de meesten van hen er geen toegang toe.

Amerika van toen begrijpen

Tijdens en na de Burgeroorlog in de VS werd het idee dat Afrikaanse Amerikanen een andere soort vertegenwoordigden dan blanke Amerikanen door een groot deel van de bevolking gedeeld. Evenzo geloofde men dat kinderen van gemengde rassen vatbaar waren voor veel medische problemen.

Bovendien beweerden veel leden van de wetenschappelijke gemeenschap dat de hersenen van Afro-Amerikanen onderontwikkeld waren. Als bewijs voor deze bewering suggereerden ze dat hun geslachtsdelen overontwikkeld waren.

Verder beweerden ze dat zwarte mannen een intrinsieke perversie hadden voor blanke vrouwen en de neiging om immoreel te zijn, met een onverzadigbare seksuele honger.

Dit is belangrijk omdat het vanuit deze vooroordelen over ras, seksualiteit en gezondheid was dat onderzoekers het Tuskegee-experiment uitvoerden. Zij beschouwden zwarte mensen als extreem vatbaar voor seksueel overdraagbare infecties. In werkelijkheid worden lage geboortecijfers en hoge miskraamcijfers universeel toegeschreven aan seksueel overdraagbare infecties (soa’s).

Rechtvaardiging van het Tuskegee-experiment

De medische autoriteiten namen aan dat alle zwarte mensen, ongeacht opleiding, achtergrond, financiële of persoonlijke status, niet overtuigd konden worden om een behandeling tegen syfilis te ondergaan. Dit rechtvaardigde het doel van het experiment. Het ging er eenvoudigweg om de natuurlijke progressie van syfilis te observeren binnen een gemeenschap die geen behandeling zou zoeken.

De United States Public Health Service zette het onderzoek op in Macon County vanwege de hoge besmettingscijfers in de stad. Er was sprake van dat 35 procent van de bevolking getroffen was. In 1932 werden de eerste patiënten tussen de 25 en 60 jaar geworven onder het mom van het ontvangen van gratis medische zorg voor “slecht bloed.”

“Slecht bloed” was een spreekwoordelijke term die bloedarmoede, syfilis, vermoeidheid en andere aandoeningen omvatte. De onderzoekers voerden lichamelijke onderzoeken, röntgenfoto’s, ruggenprikken en, als de deelnemers stierven, autopsies uit.

Racistische wreedheid

Verscheidene keren tijdens het experiment grepen de onderzoekers actief in om ervoor te zorgen dat hun proefpersonen geen syfilisbehandeling kregen. In 1934 gaven ze bijvoorbeeld de artsen van Macon County lijsten van hun proefpersonen en vroegen ze hen niet te behandelen. In 1940 deden ze hetzelfde met het Alabama Department of Health.

De ware aard van het Tuskegee-experiment

De ware aard van het Tuskegee-onderzoek was, in plaats van eenvoudigweg het verloop van syfilis in de gemeenschap te observeren en te documenteren, zoals oorspronkelijk de bedoeling was, om specialisten te laten ingrijpen.

Ze vertelden de deelnemers dat ze behandeld werden (een leugen). Dit betekende dat ze verhinderd werden medicijnen te zoeken die hun leven konden redden. In feite bewezen ze de oorspronkelijke hypothese dat de inwoners van Macon County waarschijnlijk geen behandeling zouden zoeken. Als gevolg daarvan zou hun syfilis voortschrijden. Zo werd het onderzoek een selffulfilling prophecy.

Ontdekking van penicilline

In 1947 werd penicilline de standaardbehandeling voor syfilis. Dit bracht de Amerikaanse Dienst voor Volksgezondheid ertoe verschillende centra voor snelle behandeling te openen om de ziekte met dit antibioticum tegen te gaan. Maar tegelijkertijd verhinderden ze actief dat 399 mannen het middel kregen.

De Noord-Amerikaanse instelling voerde aan dat haar deelnemers geen penicilline zouden zoeken of zich aan de voorgeschreven behandelplannen zouden houden. Ze beweerden dat de steekproef, allemaal zwarte mannen, te conservatief was om een dokter te bezoeken. Deze mensen geloofden echter dat ze verzorgd werden, dus waarom zouden ze om een andere behandeling vragen?

In 1965 stelden de onderzoekers voor dat het te laat was om de proefpersonen penicilline te geven. Ze beweerden dat hun syfilis te ver gevorderd was en dat het medicijn hen niet zou helpen. Toch wordt penicilline aanbevolen in alle stadia van de infectie, dus het had de voortgang van de ziekte kunnen stoppen.

In 1947 ontwikkelden wetenschappers de Neurenberg Code. Later, in 1964, publiceerde de Wereldgezondheidsorganisatie De Verklaring van Helsinki (Engelse link). Beide waren bedoeld om mensen te beschermen tegen experimenten. Maar ondanks dit feit besloten de Centers for Disease Control and Prevention het Tuskegee-onderzoek voort te zetten tot 1969.

Het einde van het Tuskegee-experiment en het begin van de beschuldigingen

Het experiment eindigde pas toen Peter Buxtun informatie lekte naar de New York Times. Dit bracht een debat op gang. In feite stond het verhaal op 16 november 1972 op de voorpagina van de krant.

De National Association for the Advancement of Colored People spande een rechtszaak aan tegen de United States Public Health Service. Het werd twee jaar later opgelost in een bedrag van tien miljoen dollar. Afgesproken werd dat alle overlevende deelnemers en besmette familieleden een medische behandeling zouden krijgen. Het laatste slachtoffer overleed in 2009.

Als reactie op de gebeurtenissen in Macon Country nam het Congres in 1974 de National Research Act aan. Bovendien werd het Office of Human Research Protection opgericht om toezicht te houden op klinische proeven.

Bovendien werd het verkrijgen van geïnformeerde toestemming noodzakelijk voor alle menselijke experimenten. Tot op heden is niemand vervolgd voor zijn verantwoordelijkheid in de zaak Tuskegee.