Waarom gehoorzamen Japanse kinderen en hebben ze geen driftbuien?

Het karakter van de Japanners en Japanse kinderen wordt op verschillende plaatsen in de wereld erg bewonderd. We hebben gezien hoe ze enorme tragedies met een groot stoïcisme confronteren. Ze verliezen nooit de controle en behouden in alle omstandigheden een collectief gevoel. Ze vallen ook op door hun enorme respect voor anderen en hun grote doorzettingsvermogen.

Niet alleen Japanse volwassenen zijn zo. Japanse kinderen zijn ook heel anders dan wat we gewend zijn in het Westen. Al op zeer jonge leeftijd zijn hun zachte manieren en jovialiteit onbetwistbaar. Zo zullen Japanse kinderen geen driftbuien uitlokken en ze blijven in alle omstandigheden beheerst.

Hoe zijn de Japanners erin geslaagd om een maatschappij te vormen waarin de waarden van de zelfbeheersing, respect en matigheid domineren? Zijn ze zo strikt dat ze erin geslaagd zijn een gedisciplineerde samenleving te creëren? Of misschien omvatten hun opvoedingsstrategieën effectieve patronen? Laten we het thema eens nader bekijken.

De Japanners hechten veel waarde aan het gezin

Wat merkwaardig is bij Japanners is de relatie tussen verschillende generaties. Meer dan in andere delen van de wereld is de band tussen de ouderen en jongeren empathisch en teder. Voor hen is een oudere iemand vol wijsheid, die de hoogste aandacht verdient.

Op hun beurt zien oudere mensen kinderen en jongeren als volwassenen in opleiding. Daarom zijn ze tolerant en liefdevol naar hen toe. Ze nemen een leidende rol aan maar zijn geen rechters of politie-agenten in hun leven. Daarom zijn de banden tussen jong en oud vaak heel harmonieus.

Japanners waarderen een uitgebreide familie enorm maar tegelijkertijd hebben ze duidelijk gedefinieerde grenzen. Voor hen is het bijvoorbeeld ondenkbaar dat de grootouders voor hun kleinkind zorgen omdat de ouders geen tijd hebben. De relaties zijn niet gebaseerd op een uitwisseling van gunsten, maar op een wereldbeeld waarin iedereen zijn eigen plaats heeft.

De opvoeding van Japanse kinderen is gebaseerd op gevoeligheid

De meerderheid van Japanse families zien opvoeding als een affectieve handeling. Schreeuwen of sterke verwijten maken zijn zaken waar op neergekeken wordt. Ouders verwachten van hun kinderen dat ze op een betekenisvolle manier met de wereld omgaan en de gevoeligheid van anderen respecteren.

Over het algemeen zullen ouders hun kinderen terechtwijzen met een blik of gebaar van ongenoegen wanneer zij iets verkeerd doen. Op die manier laten ze hen inzien dat hun gedrag niet acceptabel is. Het is gebruikelijk om zinnen te gebruiken zoals “Je hebt hem pijn gedaan” of “Je hebt jezelf pijn gedaan” om te benadrukken dat hun gedrag negatief is omdat het schade veroorzaakt.

Deze aanpak is zelfs van toepassing op objecten. Als een kind bijvoorbeeld een speeltje breekt, is het waarschijnlijk dat zijn ouders zullen zeggen “Je hebt het pijn gedaan”. Ze zeggen niet “je hebt het gebroken”. Japanners benadrukken de waarde van dingen en niet hun functionaliteit. Want deze kinderen leren van jongs af aan om zich voor alles te sensibiliseren en dat is wat hen respectvoller maakt.

Het grote geheim: quality time

Alle bovenstaande aspecten zijn belangrijk. Maar geen enkel aspect is belangrijker dan het feit dat Japanners verkiezen om quality time door te brengen met hun kinderen. Ze beschouwen het ouderschap niet als iets dat je van een afstand doet, maar juist het tegenovergestelde. Het is erg belangrijk voor hen om nauwe banden met uw kinderen te onderhouden.

Het is ongebruikelijk dat een moeder haar kind voor zijn derde leeftijd naar school laat gaan. De gewoonte is dat moeders hun kinderen overal met hen meenemen. Dit fysieke contact, dat ook veel voorkomt in traditionelere gemeenschappen, genereert ook een diepere band. Het contact met de huid is ook een contact met de ziel. Voor de Japanse moeder is het erg belangrijk om met haar kleintjes te praten.

Hetzelfde geldt voor de vaders en grootouders. Het is gebruikelijk dat gezinnen samenkomen om te praten. Eten als een gezin en verhalen vertellen is één van de meest voorkomende activiteiten. Familieverhalen worden keer op keer verteld. Dit genereert een gevoel van identiteit en betrokkenheid dat wordt overgebracht op de kinderen. Dat geldt ook een diepe waardering voor de taal en het gezelschap.

Dat is de reden waarom Japanse kinderen bijna nooit driftbuien hebben.  Ze zijn omringd door een omgeving die geen grote verrassingen genereert. Ze voelen zich niet verlaten op affectief gebied. Ze zien de wereld als een structuur waarin iedereen zijn plaats heeft. Dit geeft ze rust, sensibiliseert ze en helpt hen te begrijpen dat plotse uitbarstingen overbodig zijn.