Een vlinder die dacht dat hij nog een rups was: een verhaal over transformatie
Dit verhaal gaat over een vlinder die dacht dat hij nog steeds een rups was. Het gaat over transformatie en het niet accepteren daarvan. De waarheid is dat we soms meer macht hebben dan we bereid zijn in te zien, en dat we energie verspillen om ons te verzetten tegen verandering, met onze ogen gericht op het verleden. We proberen iemand te zijn die we niet langer zijn.
Een tijdje geleden werd er een kleine rups geboren. Met enige moeite kroop hij over de grond van de ene plaats naar de andere. Tot hij op een dag, moe van het kruipen, besloot om een boom te beklimmen. Niet zomaar een boom, hij koos ervoor een boom beklimmen met een grote stam en vochtige bladeren. Een boom waar hij al jaren onder had gespeeld.
“Waar je je tegen verzet blijft.”
-Carl G. Jung-
De rups klom omhoog, maar toen gleed hij uit, viel en viel en kwam niet verder vooruit. Maar hij bleef proberen en stap voor stap, beetje bij beetje slaagde hij erin om omhoog te klimmen.
Hij bereikte een tak van waaraf hij de hele vallei kon zien. Het uitzicht was prachtig. Hij kon andere dieren zien, de blauwe lucht met witte wollige wolken en aan de horizon een grote zee die intens blauw was. Van daaruit ademde de rups rustig uit.
Hij zat daar, waar hij de wereld om hem heen observeerde en voelde dat het leven te mooi was om niet mee te transformeren. Hoewel de rups moe was en tegelijkertijd dankbaar voor zijn leven als rups, wist hij dat de tijd gekomen was om iets anders te worden.
“Het grootste geschenk dat je moet geven is dat van je eigen transformatie.”
-Lao Tzu-
Een verhaal over een transformatie van rups tot vlinder
De rups viel in slaap, voelde een grote rust en dacht na over hoe zijn lot meer zou moeten zijn dan het zijn van een eenvoudige rups. Hij sliep en sliep, waardoor er een cocon om hem heen groeide, een schil die hem lang genoeg beschermde zodat hij een ander wezen kon worden.
Toen hij wakker werd, voelde hij zich gevangen in een zwaar omhulsel waardoor hij niet kon bewegen. Op zijn rug voelde hij iets vreemds. Met moeite bewoog hij wat eruitzag als grote blauwe vleugels en brak de cocon.
De rups was niet langer een rups, maar een blauwe vlinder. De rups was echter al zo lang rups dat hij niet inzag dat hij geen rups meer was.
De blauwe vlinder kroop uit de boom met zijn poten, ook al had hij nu vleugels. Hij droeg het gewicht van die grote blauwe vleugels, een gewicht dat hem kracht kostte.
De blauwe vlinder bewoog zich met zijn poten zoals altijd, in de overtuiging een rups te zijn en als rups te blijven leven. Maar zijn vleugels lieten hem niet toe om zich met zoveel behendigheid over de grond te bewegen.
“Wat de rups het einde noemt, noemt de rest van de wereld een vlinder.”
-Lao Tzu-
Het gewicht van de vleugels
De vlinder die zichzelf nog steeds als rups zag, begreep niet waarom zijn leven zo moeilijk was geworden. Moe van het dragen van het gewicht van zijn vleugels, besloot hij om terug te keren naar de tak waar hij was getransformeerd. Dit keer was het echter onmogelijk om de boom te beklimmen.
Door een windvlaag of een andere kleine onverwachte gebeurtenis viel hij naar beneden. De vlinder die dacht dat hij nog een rups was stond stil en keek naar die tak die zo ver weg leek. Toen begon hij wanhopig te huilen.
Na het horen van zijn gehuil, kwam er een mooie, wijze witte vlinder naar hem toe. De witte vlinder ging op een bloem zitten en keek even naar de blauwe vlinder zonder iets te zeggen. Toen de blauwe vlinder stopte met huilen, zei de witte vlinder:
“Wat is er gebeurd?”
“Ik kan die tak niet beklimmen. Eerst was het moeilijk, maar kon ik het wel”, zei de blauwe vlinder.
En de witte vlinder zei, “Maar als je die tak niet kunt beklimmen … misschien kun je er naartoe vliegen.”
De blauwe vlinder die dacht dat hij nog steeds een rups was, keek vreemd naar de witte vlinder en keek vervolgens naar zichzelf en zijn grote, zware vleugels. Net als op de dag dat hij uit zijn cocon kwam, bewoog hij ze en opende ze.
Ze waren zo groot en mooi, een kleur blauw zo intens dat de getransformeerde rups er bang van werd en ze snel weer sloot.
“Je overbelast je poten door je vleugels niet te gebruiken,” zei de witte vlinder, die opsteeg terwijl hij zijn wijze vleugels opende en met elegantie wegvloog.
Opstijgen
De blauwe vlinder keek toe en verbaasde zich over elke beweging van de witte vlinder terwijl hij nadacht over wat hij had gezegd. Op dat moment begon hij te begrijpen dat hij niet langer een rups was, dat die zware vleugels misschien nuttig konden zijn.
De blauwe vlinder opende ze weer, en deze keer hield hij ze open. Hij sloot zijn ogen en voelde de wind strelen. Hij voelde dat die vleugels nu deel van hem uitmaakten en accepteerde dat hij niet langer een rups was, dus kon het niet meer als zodanig blijven leven en over de grond kruipen.
Daarna opende hij zijn vleugels verder en verder, steeds meer vlinder en minder rups. Hij observeerde het prachtige, bijna magische blauw van zijn vleugels. Al gauw realiseerde hij zich dat hij vloog, en ging langzaam naar de tak toe.
Vliegen was veel makkelijker dan het slepen van zijn benen, hoewel hij nog steeds zijn techniek moest perfectioneren. Hij ontdekte dat zijn angst om te vliegen hem niet had toegestaan om te accepteren wie hij werkelijk was, een rups getransformeerd in een blauwe vlinder.
Dit verhaal van transformatie is het verhaal van een vlinder die dacht dat hij nog steeds een rups was. Het is het verhaal van een prachtige blauwe vlinder, met sterke vleugels, die in staat is om tegen de stroom in te vliegen, midden in stormen en krachtige winden.
De blauwe vlinder had grote, mooie blauwe vleugels. Een blauw dat bestond uit veel verschillende tinten, van de kleur van de lichtste lucht tot de meest boze zee. Maar hij wist dit niet eens.
“Er zijn beslissingen die je leven veranderen, en levens die je beslissingen veranderen.”
-Clara Molina-
De les van de transformatie van de blauwe vlinder
De transformatie van rups tot vlinder is een van de meest gebruikte metaforen om over veerkracht te praten. Vlinders zijn een symbool van transformatie en tegelijkertijd een symbool van kwetsbaarheid en pracht. Daarom is een vlinder een natuurlijke hoofdrolspeler van een transformatieverhaal.
Dit verhaal van transformatie herinnert ons eraan dat we leven in een veranderende, dynamische wereld van constante evolutie en dat wij daar deel van uitmaken. Maar soms, hoewel we getransformeerd zijn en de kracht hebben om te veranderen, accepteren we het niet, om welke reden dan ook: misschien uit angst, schaamte, schuldgevoelens…
“Het is onmogelijk om altijd dezelfde persoon te zijn, omdat we leven.”
-Eloy Moreno-
Een mooie, sterke, blauwe vlinder accepteert hier niet dat hij geen rups meer is, en kan daarom niet leven zoals hij dat eerst deed. Een deel van hem wilde veranderen, maar een ander deel was bang voor verandering en probeerde zich vast te houden aan zijn verleden en te blijven leven zoals hij deed voordat hij veranderd was.
Het duurde enige tijd om te accepteren en te ontdekken waar de vleugels voor waren en hoe hij vanaf dat moment kon leven. Daarvoor was hulp nodig. Soms zien anderen onze sterke punten duidelijker dan wij zelf.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Adolphs, R. (2013). The biology of fear. Current biology, 23(2), R79-R93.
- Ortunio, M. S., & Guevara, H. (2016). Aproximación teórica al constructo resiliencia. Comunidad y salud, 14(2), 96-105.
