Vijf van de beste films van Lars von Trier
Mensen houden van hem of haten hem. Sommigen zijn jaloers en afgunstig, terwijl anderen het niet eens zijn met zijn arrogantie en morbide humor. Toch is Lars von Trier een fascinerende filmmaker.
In 2011 verbood de jury en de organisatoren van het filmfestival van Cannes zijn aanwezigheid en verklaarde hem persona non grata. Dat kwam omdat hij grappen maakte over nazi’s en antisemitisme (hij is mogelijk zelf deels joods), waardoor een anders zo vruchtbare carrière in gevaar kwam.
Dit was echter geen game-changer voor Lars von Trier. Inderdaad, mensen bleven van zijn films houden, ze bleven succesvol aan de kassa en zijn schare fans bleef elk jaar groeien. Het lijkt erop dat het l’enfant terrible van de filmwereld een blijvertje is.
Vijf van de beste films van Lars von Trier
Melancholia
Melancholia, met Kirsten Dunst en Charlotte Gainsbourg, richt zich op het leven van een jonge vrouw met melancholische neigingen. In de eerste akte merken we haar verdriet in het zicht van haar rampzalige bruiloft en slechte relatie met haar ouders. In het tweede bedrijf zijn we getuige van haar depressie.
Haar zus, Claire, neemt haar mee terug naar haar landhuis, maar ze komen er al snel achter dat een vreemde planeet genaamd Melancholia op het punt staat in botsing te komen met de aarde.
Dogville
Dogville is een van de beste films van Lars von Trier. Met Nicole Kidman en Lauren Bacall in de hoofdrollen, vertelt het het verhaal van een mysterieuze vrouw die aankomt in een klein dorp.
We zien hoe haar relatie met de stedelingen zich ontwikkelt. In deze film reconstrueert de Deense regisseur de evolutie van menselijke emoties. Onderdanigheid, schuldgevoel, woede, afgunst en liefde komen allemaal aan bod in deze geweldige film.
Nymphomaniac (Vol. I & II)
Nymphomaniac is de meest controversiële film van Lars von Trier. De film beweegt tussen erotiek en geweld, waardoor het een cultklassieker is. Het wordt door sommigen geprezen en door anderen gehaat. Het is het verhaal van een vrouw, Joe, die wordt gered door een oude man.
Hij neemt haar mee naar huis en daar vertelt ze hem haar levensverhaal, beginnend in haar tienerjaren en over haar eerste seksuele ervaringen. Ze legt uit hoe ze haar nymfomanie heeft geaccepteerd en erin is geslaagd een diepe relatie op te bouwen met de mensen om haar heen.
“Een film moet als een steen in je schoen zijn.”
-Lars von Trier-
Antichrist
Deze film is een meesterwerk in het bizarre en is misschien wel de beste film gemaakt door de Deense filmmaker. In Antichrist zien we hoe het leven van een stel instort na de accidentele dood van hun zoon Nick.
De vader, een therapeut, besluit zijn vrouw mee te nemen naar de hut waar ze de afgelopen zomer met hun zoon hebben doorgebracht, zonder te vermoeden wat er nu gaat gebeuren.
De mix van terreur, verdriet en het bizarre maken Antichrist tot een vreemde, moeilijke en gepassioneerde film. De prestaties van zowel Willem Defoe als een fantastische Charlotte Gainsbourg zijn zonder meer briljant.
Dancer in the Dark
Deze musical, met in de hoofdrol de IJslandse zangeres Björk en de Franse actrice Catherine Deneuve, vertelt het leven van een jonge Tsjechische moeder die naar de Verenigde Staten verhuist op zoek naar een beter leven voor haar en haar zoon.
Al snel ontdekken we dat de moeder lijdt aan een degeneratieve ziekte die haar uiteindelijk blind zal maken. Haar worsteling om te voorkomen dat haar zoon met niets achterblijft als ze haar gezichtsvermogen verliest, staat in contrast met haar gevoelens van eenzaamheid en de liefde die anderen haar proberen te geven.
Een politiek incorrecte man
Als Lars von Trier succesvol blijft, is dat te danken aan zijn onmiskenbare talent. Hij is origineel, creatief en heeft het vermogen om zowel emoties als gecompliceerde, maar al te reële situaties weer te geven.
Hij hanteert een diepgaande en open kijk op seksualiteit en behandelt veel ongemakkelijke en controversiële onderwerpen. Bovendien werkt hij met ongelooflijk getalenteerde acteurs die niet bang zijn voor zijn verhalen. Zou het maken van films uiteindelijk niet een weergave van het echte leven moeten zijn, hoe ongemakkelijk dit soms ook is?