De tong kan niet kauwen, maar wel bijten
Iedereen weet wel dat de tong niet kan kauwen, maar daarentegen wel kan bijten. Dit doet zij door dingen op een bepaalde, laffe, manier te zeggen, achter iemands rug om. Mensen wiens hart niet sterk genoeg is, hebben een des te sterkere tong, die altijd bereid is om haar behendigheid ten toon te stellen.
Het is eigenaardig om te zien dat hoewel woorden de taal van onze hersenen zijn en het resultaat zijn van onze evolutie als soort, we toch in staat zijn om dezelfde woorden te gebruiken om schade aan te richten. We zijn er nog steeds niet in geslaagd om de verfijnde en subtiele wereld van woorden en emoties onder de knie te krijgen en met zijn allen meer medelevend naar elkaar toe te zijn, intiemer. We weten niet hoe we als mensen met elkaar kunnen samenleven in plaats van onszelf van elkaar af te scheiden door muren te bouwen van geruchten, verbale agressie en beledigingen.
“De tong kan, net als een scherp mes, doden zonder bloed te laten vloeien.”
-Boeddha-
We weten allemaal dat de tong in staat is om evenveel schade aan te richten als onze armen en benen. Natuurlijk zijn mensen als soort mettertijd aanzienlijk geëvolueerd, daar bestaat geen twijfel over. We zijn veel wijzer en behendiger geworden en waarschijnlijk beter in staat om te overleven in een omgeving die net zo veranderlijk en veeleisend is als de omgeving waar onze voorouders in moesten overleven. Toch zijn er nog altijd een paar dingen die ons ertoe zouden moeten aanzetten om even op ons eigen gedrag te reflecteren, om iets zelfbewuster te worden.
We hebben al jaren geen sprong voorwaarts gemaakt als soort. We hebben de poort geopend naar het digitale tijdperk. Maar in plaats van de band tussen mensen te versterken, bereiken deze nieuwe technologieën vaak juist precies het tegenovergestelde.
In deze omgeving, maakt de tong gebruik van haar subtiele anonimiteit om door middel van woorden ernstige schade aan te richten – slechts 140 tekens is hiervoor al genoeg. Deze schade kan soms zelfs zeer ernstige gevolgen hebben, maar de verantwoordelijkheid voor deze schade raakt vervaagd.
Waarom doen we dit? Waarom blijven we ‘net zo hard doorbijten met onze tong’ tot we het leven van een ander volledig verscheurd hebben?
Woorden kunnen oprechte pijn veroorzaken
Soms raken we verteerd door woede. Soms loopt de spanning zo hoog op dat we per ongeluk iets zeggen dat we niet hadden moeten zeggen en hiermee het hart van degene van wie we houden in allerlei stukjes verscheuren. Sommigen zeggen dan ook dat het op gespannen momenten altijd beter is om te zwijgen dan om iets te zeggen waar je honderd jaar spijt van zult hebben.
Iedereen, werkelijk iedereen, is in staat om schade aan te richten met zijn tong, met zijn woorden. Met ‘schade’ verwijzen we hier niet naar een eenvoudige metafoor. De emotionele pijn die taal kan aanrichten is namelijk heel echt, en het kan zelfs worden waargenomen door middel van neuroimaging.
De onzichtbare pijn die niemand kan zien
Aan de Universiteit van Californië Los Angeles, werd door de afdeling neurologie een studie uitgevoerd waaruit bleek dat het moeten aanhoren van woorden die vol minachting zitten, alsook voortdurend onderworpen worden aan kritiek en geruchten, ervoor zorgt dat het ‘neurale netwerk van sociale afwijzing’ geactiveerd wordt.
De hersenactiviteit verandert en komt in een staat van ‘disconnectie’ terecht, waarbij het heen en weer slingert tussen woede en depressie.
Ook werd achterhaald dat verbale agressie een heftigere en langdurigere impact heeft dan lichamelijk geweld. Deze impact kan zelfs invloed hebben op de ontwikkeling van een kind. Factoren als intimidatie of verbaal geweld, waar veel kinderen op school de dupe van worden, zijn verbonden aan de hoeveelheid witte massa in de hersenen, zelfs in de hippocampus, het deel van de hersenen dat verbonden is aan het geheugen en de emoties.
Sta stil en denk na: jouw tong is een wapen
We weten dat de tong kwetsend kan zijn, maar tegelijkertijd zijn er maar een paar medicijnen die net zo geneeskrachtig zijn als wijze woorden. Een stem die troost, een blik die geruststelt, een oor dat luistert, en woorden die zich vanuit het hart inleven. Waarom is het dan zo moeilijk om deze handelingen in praktijk te brengen?
Ten eerste, beschikt niet iedereen over de strategieën of het vermogen om dit te doen. Meerdere studies tonen aan dat kinderen die intimideren en andere kinderen pesten ernstige emotionele en mentale problemen hebben. Voor velen van hen staat agressie gelijk aan macht. Waardoor dit gedrag de enige manier is om zichzelf een plek te geven binnen een persoonlijke context die gekenmerkt wordt door ontworteling en een gebrek aan respect en empathie.
Empathie: je inleven in een ander
Ten tweede, zijn mensen die zichzelf laten meeslepen door de hardheid en behendigheid van hun tong niet in staat om hun gedachten door een geschikt mentaal filter te halen, dat hun emotionele behendigheid en zelfcontrole kan activeren.
We leven in een maatschappij waarin de tong een zeer groot publiek heeft en zichzelf op verschillende manieren kan uitdrukken. Ze is zelfs in staat om een bepaalde groep bijeen te brengen en deze op te zetten tegen een achtergesteld individu of een minderheidsgroep. In plaats van te denken in termen van ‘het witte schaap tegenover het zwarte schaap’, zouden we onszelf moeten verheffen tot mensen die in staat zijn voor zichzelf te denken.
Uiteindelijk is de tong tenslotte niets meer dan een werktuig van de hersenen. Als wij het haar toestaan voor zichzelf te gaan werken, dan zal onze tong een stem geven aan onwetendheid, aan onze meest primitieve instincten, aan giftige en schadelijke woorden.
Het is het niet waard. Probeer voordat je iets zegt of post op je sociale netwerk, eerst even te luisteren en te observeren. Wees voorzichtig, soms is stilte namelijk veel beter dan elk woord waar je later misschien spijt van kunt krijgen.
