The Endless Trench: 33 jaar ondergedoken
The Endless Trench is een overweldigende reis door de Spaanse Burgeroorlog en de activiteiten van de zogenaamde mollen. Na een amnestie van de regering in 1969 kwam een handvol mannen in heel Spanje naar buiten. Ze hadden zich meer dan 30 jaar verborgen gehouden, vaak in hun eigen huis, om represailles te vermijden na Franco’s bezetting van het land in 1936.
The Endless Trench brengt details samen van enkele van de meest verbazingwekkende verslagen van deze uit het leven gegrepen nachtmerries. Het is een uitstekend verhaal over liefde als bescherming tegen angst.
De film bereikt veel van zijn impact door de twee hoofdpersonen en de locatie. Hij is geproduceerd en geregisseerd door een team van Baskische professionals die ook verantwoordelijk waren voor films als Flowers en The Giant. Het is een intense, bijna perfecte emotionele reis over de angst voor politieke onderdrukking en menselijke kwetsbaarheid, wanhoop en verzet.
The Endless Trench: van vlucht naar eeuwig wachten
Vrijwel alle fysieke actie vindt plaats in de eerste 20 minuten van de film. De camera volgt de gehaaide linkse politicus, Higinio (Antonio de la Torre). Hij wordt samen met andere gevangenen in een vrachtwagen van de Francoïstische burgerwacht geladen.
Terwijl een van zijn metgezellen tegen een van de bewakers schreeuwt, maakt Higinio van de gelegenheid gebruik om uit de vrachtwagen te springen en te ontsnappen. Hij wordt door de burgerwachten achtervolgd door het Andalusische platteland.
Uiteindelijk verstopt hij zich bij het vallen van de avond samen met twee anderen in een diepe donkere put. Deze twee mannen worden echter van bovenaf neergeschoten. Ondertussen weet Higinio zich te verbergen in een van de gaten die de put heeft achtergelaten. Hij duwt de bebloede lichamen aan de kant en verlaat de put de volgende ochtend en gaat naar huis.
Zijn vrouw, de naaister Rosa (Belén Cuesta), wacht hem daar op. Vanaf dat moment speelt zich een diep psychologisch drama af in de stilte en de schijnbaar eindeloze uren.
Higinio ziet geen andere uitweg dan zich onder de grond te verstoppen en als een mol getuige te zijn van alles wat er in zijn huis gebeurt. In feite is hij als een toeschouwer in zijn eigen huis, maar dan op de slechtst mogelijke stoel gezeten.
Spanning voor de kijker
Hoewel het leven van een mol vermoedelijk saai was, is verveling zeker geen probleem voor de kijker van deze film.
De belangrijkste dreiging komt van Gonzalo (Vicente Vergara), die Higinio verraadt aan de autoriteiten. In feite blijft hij hem de hele film bedreigen, te beginnen met het sadistisch terugtrekken van de gordijnen van het huis voor Rosa, terwijl Higinio toekijkt vanuit zijn schuilplaats.
Higinio verhuist naar het huis van zijn schoonvader, verkleed als oudere vrouw, en profiteert van de paasvakantie. Daar heeft hij een veel grotere ruimte om zich volledig te vestigen als mol op de vlucht voor justitie. Er is een klein bed, een paar kleine planken en een kleine tafel.
In een tragikomische scène die een onderbreking van het drama biedt, besluit een homoseksueel stel het huis van Higinio’s schoonvader te gebruiken voor hun afspraakjes, waarbij ze profiteren van Rosa’s afwezigheid voor een paar maanden. Nadat ze door Higinio ontdekt zijn, wordt een pact gesloten waarbij ze elkaar in het huis kunnen zien in ruil voor het brengen van kranten en eten.
Rosa
Rosaly verklaart dat ze een kind wil, een eis die gezien de omstandigheden nogal moeilijk te geloven is. Ze is een standvastige, toegewijde en onbaatzuchtige echtgenote. Haar rol is complex omdat haar karakter verschillende lagen heeft. In feite is ze veel meer dan een vrouw die Higinio helpt zich te verbergen.
Rosa moet plotseling alles veranderen waarop haar opvoeding haar heeft voorbereid. Ze wordt gedwongen zichzelf opnieuw uit te vinden als kostwinner. Belén Cuesta brengt Rosa’s kwetsbaarheid, kracht en betrokkenheid over naarmate de jaren verstrijken.
Het keerpunt in Rosa’s leven komt met de intimidatie en verkrachting die ze ondergaat van een burgerwacht. Op een dag ontstaat er een strijd waarin Rosa weigert enig contact met hem aan te knopen. Higinio, die door zijn schuilplaats alles ziet, moet zich inhouden om niet ontdekt te worden.
We zien Higinio’s overweldigende frustratie als zijn vernederingen zich opstapelen. Als hij echter ziet wat er met Rosa is gebeurd, reageert hij op een primitieve manier. Hij komt uit zijn schuilplaats om seks met haar te hebben in een ongemakkelijke scène die grenst aan seksueel misbruik.
Als de burgerwacht een paar dagen later terugkeert, valt hij Rosa aan en Higinio kan niet voorkomen dat hij haar verkracht, omdat zijn schuilplaats in brand dreigt te vliegen omdat zijn lamp op de grond is gevallen. Als hij uiteindelijk te hulp schiet, is dat om de burgerwacht te doden. Toch zal hij altijd blijven twijfelen of hij wel of niet de vader is van Rosa’s kind.
De kracht van de liefde
De optredens van beide hoofdpersonen geven realiteit aan het verhaal. Bovendien geeft het feit dat Higinio een man is van traditionele waarden en weinig woorden een echt sterke betekenis aan zijn rol.
Onvermijdelijk speelt het grootste deel van de actie zich af in het halfduister, soms gebruikt in contrast met de verblindende Andalusische zon. Veel gebeurt via onzekere visioenen vanuit Higinio’s angstige standpunt, terwijl hij, samen met de kijker, probeert te achterhalen wat er aan de hand is. Dit is een strategie die zowel spanning als emotie opbouwt.
Ondanks het lijden, de duisternis en het menselijk kwaad dat de film weerspiegelt, is The Endless Trench een positieve film. Hij vertelt ons, zonder sentimentaliteit, overdaad of cliché, dat liefde een toevluchtsoord kan zijn dat een leven lang duurt.