Ik stopte niet met van je te houden, maar met vechten

Ik stopte niet met van je te houden, maar met vechten
Gema Sánchez Cuevas

Beoordeeld en goedgekeurd door de psycholoog Gema Sánchez Cuevas.

Geschreven door Valeria Sabater

Laatste update: 27 december, 2022

Soms is het zo dat niet de liefde maar het geduld op is. Ja, natuurlijk is er het verlangen om water bij de wijn te doen. De blanco blikken, de knuffels die ons niet raken. Uiteindelijk worden we het vechten beu, onze energie wordt afgevoerd en onze hoop gaat in rook op. Het enige wat dan nog over is, zijn de sintels van onze waardigheid. We pakken ze stuk voor stuk weer op, ons al te bewust van het feit dat het niet meer ons thuis is.

Het is gek dat sommige mensen, wanneer ze de hulp van een professional inschakelen om hen door een pijnlijke breuk heen te helpen, er geen probleem mee hebben om te zeggen: ‘help me om niet langer van mijn ex te houden, help me hem te vergeten’. Een hoop therapeuten zouden waarschijnlijk niets liever willen dan een recept uitschrijven. Die ongelooflijke maar onzichtbare drug die ze kunnen gebruiken om elk spoor van die pijnlijke liefde uit te wissen, die verdrietige herinnering die onze dagen donker maakt en onze nachten lang.

“Aanvankelijk behoren alle gedachtes toe aan de liefde. Achteraf behoort al onze liefde toe aan gedachtes”
-Albert Einstein-

Maar een goede professional zal weten dat pijn een nuttig soort lijden is. Hij zal weten dat dit trage, maar progressieve proces zal helpen om de persoon strategieën te leren om te groeien en om met zijn gevoelens om te gaan. Het gemak van het vergeten zou een steriele en uiterst zinloze resource zijn. Wat echter nuttig is, is een soort innerlijke reis waarin je je drive en je verlangen om weer lief te hebben terug kunt vinden.

Want niemand stopt uit het niets met liefhebben. Maar wat we wel kunnen doen is stoppen met vechten voor iets dat al een hele tijd terug niet meer de moeite waard was.

Man en vrouw die beiden hebben besloten om te stoppen met vechten omdat hun relatie geen kans meer heeft

De twee soorten pijn bij emotionele breuken

Er zijn mensen die er geen probleem mee hebben om het opnieuw en opnieuw te doen: aandringen voor een beetje extra aandacht, aandringen op gedachtes, beslissingen, angsten, vreugdes en geheimen om te delen. Vechten om de tijd die ze samen hebben gespendeerd te laten smaken naar geluk en niet naar twijfel. Om het te laten smaken naar ware verlangens en niet kilheid, excuses of het vermijden van oogcontact.

In werkelijkheid zijn we allemaal wel eens deze persoon geweest die zich aan iemand anders opdringt.

Het moment waarop je uiteindelijk inziet dat het beter is om te stoppen met vechten is het moment waarop de eerste pijntjes verschijnen. Het is het begin van een pijnlijke realiteit die ons dwingt om onze ogen te openen voor wat er voor ons ligt. Het dwingt ons echter ook door een proces heen.

Dit alles is essentieel om helder voor ogen te krijgen wat deze relatie precies is en om uiteindelijk in staat te zijn om de relatie te beëindigen voordat deze in een plaag van zinloos lijden verandert.

De fases van deze eerste pijn zijn:

  • Verzwakking of afstomping van gevoelens: dit refereert aan die situaties waarin we nooit de reden voor bepaalde reacties begrijpen, de afstand, de emotionele onverschilligheid van onze partner, of de reden achter zijn/haar leugens
  • Hunkering: in deze tweede fase is het gewoonlijk voor iemand om te blijven vechten. Wat vaak gepaard gaat met de typische vervormingen of zelfbedrog: ‘als hij dit doet, is het omdat hij op dit moment gestrest is’. ‘Hij heeft het druk, is moe..’, ‘Als ik iets zorgzamer zou zijn dan zou hij wellicht meer van me houden, zou hij wellicht meer aandacht aan me besteden’
  • Acceptatie is de laatste fase van deze eerste pijn. Het is het essentiële moment waarop de persoon stopt te vechten tegen hetgeen recht voor zijn neus ligt. Hoop voeden is niets anders dan een obstakel, dat weten we al. Want het is een manier om onszelf langzaam maar zeker te vergiftigen zonder enig doel of logica. We kunnen er niet omheen, we moeten onszelf distantiëren.

Dit is het moment waarop er een zelfs nog gecompliceerdere fase zal beginnen: de tweede pijn.

Man die iets in het oor van een vrouw fluistert

Ik besloot om te stoppen met vechten en afstand te nemen, maar ik hield nog altijd van je: de tweede pijn

Wanneer we dat laatste, definitieve afscheid nemen en wat afstand nemen, maken we ruimte voor de tweede pijn. Als het gaat om iets dat onherstelbaar is, pijn doet en ons zelfvertrouwen vernietigt, dan is de slimste keuze om afstand te nemen. Hier zijn we zeker van. Maar wat nooit mogelijk is, is afstand zonder te vergeten.

“Liefde duurt zo kort, vergeten duurt zo lang”
Pablo Neruda

Simpelweg toegeven dat ‘het allemaal over is en er niets meer gedaan kan worden’, kan iets voor ons betekenen. Maar wat doen we met dat gevoel dat binnenin ons genesteld ligt als een aanhoudende demon?

De tweede pijn is gecompliceerder dan de eerste omdat het moeilijk is om erachter te komen dat we niet geliefd zijn, of dat er ‘slecht van ons gehouden wordt’, het is zelfs nog ingewikkelder om onze wonden schoon te likken, te overleven en onszelf te opnieuw op te bouwen als iemand die sterker is.

Met dit alles in ons achterhoofd moeten we de emotionele pijn een vorm geven die voldoet aan onze behoeftes. Iets waarin onze lichaam en geest kan huilen, de afwezigheid van onze geliefden kan verwerken en eraan kan toegeven. En dan op een sterke manier, met de tanden op elkaar, onze nieuwe situatie accepteren. Zonder enige vorm van woede, bitterheid of wrok.

Meisje dat verdrietig is om dat ze heeft besloten om te stoppen met vechten voor haar relatie

Het is ook een ideaal moment om voor onszelf te ‘vechten’. Ook al is het wellicht moeilijk in het begin, nu is het onze beurt om koppig te zijn. Nu is het moment om onszelf met hoop te vullen en onszelf te voeden met nieuw enthousiasme. Deze seconde pijn vereist dat we onszelf pushen en voor onszelf vechten, met onze herinneringen en angsten in balans. Die perfecte golflengte vinden waarin nostalgie en waardigheid in harmonie samen kunnen bestaan zodat we verder kunnen leven met onze hoofden opgeheven.

Afbeeldingen met dank aan Agnes Cecile 


Deze tekst wordt alleen voor informatieve doeleinden aangeboden en vervangt niet het consult bij een professional. Bij twijfel, raadpleeg uw specialist.