Stilte is de grootste medeplichtige van een misbruiker

Stilte zal altijd de grootste medeplichtige zijn van een misbruiker. Dat is waar hij zijn beste toevlucht in vindt. Wanneer al zijn vernederende agressie en elke knal verborgen blijft. En later gecamoufleerd kan worden door een ‘Ik beloof dat dit de laatste keer is dat het zal gebeuren.’

Maar al deze beloftes gaan in rook op wanneer een misbruiker weer een nieuwe ‘snauw’ voelt aankomen. Of wanneer je het niet met hem eens bent of wanneer hij de behoefte heeft om zijn macht even te bevestigen. Simpel gezegd: misbruikers lijden aan chronische onzekerheid.

Een misbruiker zal altijd op zoek zijn naar vergiffenis. Maar hij zal niet twijfelen om hetzelfde misbruik in stand te houden, dezelfde vernedering. De enige manier om aan deze machtscirkel te ontsnappen is door zijn meest trouwe medeplichtige weg te nemen: stilte.

Virginia Woolf zei ooit eens in een van haar dagboeken dat maar weinig dingen zo gevaarlijk kunnen zijn als een huis, als een thuis. Vanaf het moment dat de deuren, ramen en gordijnen gesloten zijn, kan niemand bedenken wat er zich binnen afspeelt. Het drama, de agressie en de pijn waarmee de muren en het hart van het huis geïmpregneerd zijn. Evenals de kussens die doorweekt zijn met tranen van al deze gewonde geesten.

Stilte is en zal altijd de beste toevlucht zijn voor iemand die anderen aanvalt, die anderen schade toebrengt. Je moet de stilte doorbreken en elk slachtoffer een stem geven.

De bondgenoten van de misbruiker

Verborgen geweld is binnen onze maatschappij de meest voorkomende vorm van geweld die er bestaat. Moge het zijn in de vorm van een publiekelijke aanval op een vrouw of verborgen in een huishouden of tussen een stel. Dit soort geweld doet zich zelfs zo vaak voor dat uit een onderzoek dat werd uitgevoerd in de Verenigde Staten bleek dat ongeveer vijfendertig procent van alle vrouwen over de hele wereld wel eens misbruikt is. Ook heeft bijna 70% van hen op enig moment geleden onder een aanranding. Dit zijn feiten waar we even op zouden moeten reflecteren.

De misbruiker kan opgeleid zijn en een goede baan hebben, of hij kan werkeloos zijn. Hij kan jong of oud zijn en, natuurlijk, hij kan ook een zij zijn. Sociologische patronen zijn normaliter niet heel nuttig voor experts om misbruikers te identificeren. Vooral als je een essentieel aspect in je achterhoofd houdt: de misbruiker wordt vaak als zeer sociaal omschreven. Eigenlijk is hij in de ogen van andere mensen doorgaans een ‘goed persoon’.

Nu begint het probleem wanneer, zoals Virginia Woolf zei, de deuren van een huis sluiten en niemand of bijna niemand weet wat er zich achter deze deuren afspeelt. Want hij die geweld gebruikt zal het alleen uiten bij diegenen waar hij een intieme, affectieve band mee heeft: zijn partner, zijn kinderen…

Misbruikers gebruiken agressie als vorm van macht. Ze zijn niet in staat om hun partner te zien als een persoon met rechten of behoeftes. Als iemand die het verdient om gerespecteerd te worden. Omdat deze mensen in hun ogen slechts ‘een object zijn dat zij bezitten’, onderdeel van hunzelf. Dus, bij elke poging tot onafhankelijkheid, zijn zij degenen die zich misbruikt voelen. Hun mannelijkheid voelt kwetsbaar, hun machtsstatus.

De partner kiest er dan voor om toe te geven, te zwijgen, en zich neer te leggen bij deze ondergeschikte relatie. Een soort relatie waarin emotioneel misbruik, en soms zelfs fysiek misbruik, wonden achterlaat die niet altijd eenvoudig te herkennen zijn. Het is niet makkelijk om de stap te zetten en de stilte die jouw pijn sluiert te doorbreken.  Omdat het vaak zo is, geloof het of niet, dat het slachtoffer zich niet altijd begrepen voelt.

In veel gevallen moeten ze hun nabije familieleden en vrienden confronteren met de feiten. Ze geloven nooit helemaal in het misbruik of de agressie die, ondanks het feit dat het geen zichtbare sporen achterlaat, hen toch van hun leven berooft.

Maatschappelijke dienstverleningen en zorgcentra voor slachtoffers weten dat veel mensen hun klacht niet durven uit te spreken, vanuit de angst op ‘mogelijke represailles’ door de misbruiker.

Dit zijn zonder twijfel erg delicate situaties waarin de angst om de stilte te doorbreken nog steeds de beste medeplichtige van de misbruiker is. Hun beste toevlucht en hun machtsschild. Eigenlijk is iedereen ervoor verantwoordelijk om hier verandering in te brengen. We moeten de slachtoffers uit deze privé-ruimtes van marteling en vernedering zien te krijgen.

Want geen enkel slachtoffer zou zich ooit alleen moeten voelen. Want iedereen heeft en verdient een plekje in de puzzel van onze maatschappij. Een plek waarin hij zich kan uiten, waarin hij een stem krijgt. Een plek die ontvankelijk is voor elke vorm van verdacht gedrag waarin een vrouw, man of kind misschien lijdt onder enige vorm van misbruik

Wees moedig, doorbreek de stilte.