Snoezelen: heb jij er al eens van gehoord?
Misschien weet je al wat snoezelen is. Zo niet, dan heb je vast wel eens gehoord van sensomotorische stimulatie. In dit artikel gaan we je vertellen over de oorsprong van snoezelen en het effect van de zogeheten snoezelkamers.
Het woord ‘snoezelen’ is een samentrekking van ‘snuffelen’ en ‘doezelen.’ Snuffelen, zoals we weten, staat voor het speurend zoeken en het aandachtig opnemen van de geur van iets. En doezelen staat voor de overgave aan ontspanning en een warm gevoel van rust.
Snoezelen is dan ook een combinatie van twee handelingen die van nature lijken te verschillen. Het is zoiets als het bereiken van ontspanning door middel van stimulatie – het ontdekken en genieten van het leuke aan het stimuleren van je zintuigen.
Snoezelkamers om mensen met ontwikkelingsstoornissen te helpen
Het concept van snoezelen is ontstaan net zoals alle grote ideeën gericht op het vinden van oplossingen ontstaan. Het kwam voort uit een behoefte om te handelen. Een noodzaak om de verlamming en het gebrek aan actie in een specifiek deel van het leven aan te pakken.
In dit geval kwam het voort uit een frustratie ten aanzien van de behandeling van mensen met ontwikkelingsstoornissen. Frustratie over hoe de behandeling eruitzag en hoe ze niet de resultaten kregen die ze wilden.
De behandeling is nooit verder gegaan dan hulpactiviteiten. Maar Ad Verheul en Jan Hulsegge, de grondleggers van dit revolutionaire concept, vonden dit niet goed genoeg. En dus ontwikkelden ze het concept van snoezelen. Laten we eens dieper op deze manier van mensen helpen ingaan.
Natuurlijk is deze vorm van therapie vooral behulpzaam voor sommige mensen. We hebben het hier voornamelijk over mensen, die vanwege de beperkingen van hun aandoening, een zeer laag vermogen hebben om te communiceren met de mensen om hen heen. Mensen met speciale behoeften, dementie en autisme profiteren het meest van deze methode.
Snoezelen of sensomotorische stimulatie helpt bij het produceren van eenvoudige reacties
Voor sommige mensen kan stimulatie via verschillende sensorische kanalen een grote hulp zijn. Deze stimulatie, wanneer deze gecontroleerd wordt en onder begeleiding plaatsvindt van een deskundige, zal nieuwe reacties opleveren bij die persoon. Het zijn basale reacties die voor deze mensen normaal gesproken moeilijk te produceren zijn.
Het is dan ook belangrijk om bekend te zijn met iemands toestand voordat je diegene probeert te helpen. Alle mensen zijn tenslotte volledig uniek en anders dan alle anderen. De manier om elke specifieke persoon te helpen, is afhankelijk van de eigenaardigheden van hun specifieke geval.
Deskundigen moeten hun patiënt heel goed kennen om de meeste voordelen te halen uit deze nieuwe vorm van behandeling. Sommige mensen moeten ‘wakker worden.’ Dit zijn mensen die bijvoorbeeld een hersenbeschadiging hebben opgelopen waardoor ze volledig zijn afgesloten van de wereld om hen heen.
Als je stimuleert en er zijn reacties, produceer je nieuwe neurale verbindingen
Deze procedure is ook handig voor mensen die nog steeds wel verbonden zijn met de wereld om hen heen en er veel aandacht aan besteden, maar niet in staat zijn om te communiceren. Die mensen profiteren enorm van deze therapie. Als je eenmaal in staat bent om dat wat slaapt te laten ‘ontwaken,’ zal de stimulatie plaatsvinden en zul je nieuwe neurale verbindingen produceren.
Persoonlijke en gedetailleerde begeleiding van de persoon is dan ook essentieel. Je moet tenslotte kunnen waarnemen wat niet waarneembaar is. Het klinische oog zal snel, nauwkeurig en vaardig moeten zijn in het onderwerp dat het waarneemt. Zelfs het kleinste detail mag het niet ontgaan.
Je moet weten wat de patiënt leuk vindt. Wat hij prettig vindt. Op welke stimulus hij sterker reageert, van welk zintuig hij zich het meest bewust is…Dit is een moeilijke taak die veel observatie vereist. Het vraagt om een vriendelijke, oprechte observatie van de patiënt.
Vertrouwen en harmonie zijn noodzakelijke elementen voor het snoezelen
De snoezelkamers zijn dan ook perfect uitgerust om dit soort therapie aan te kunnen. De patiënt zal er klaar voor moeten zijn en bereid moeten zijn om dit soort sensorische ervaringen te produceren.
Het zijn ervaringen waarbij alle zintuigen betrokken zijn: zien, ruiken, voelen, horen en proeven. Je zou moeten proberen een heel humane omgeving te creëren. Eén waarin ruimte is voor vertrouwen, respect en aandacht voor de persoon.
Dit maakt het een aangename ruimte en een speciaal en uniek moment waarop de patiënt even kan ontsnappen. Het zou een ruimte moeten zijn vol harmonie en warmte die de persoon niet alleen aan de oppervlakte zal raken, maar die zich op de een of andere manier in hem zal nestelen. Net zoals mooie melodieën zich in onze ziel nestelen.