Hoe de serie Friends bepalend geweest is voor een generatie
De serie Friends is bepalend geweest voor een generatie van jonge mensen. In 1994 verscheen het voor het eerst op de televisie. Het vertelt het verhaal van zes vrienden die allemaal rond 20 jaar oud zijn. Ze komen samen in een kleine bar. Omdat ze als jonge mensen in New York leven, is hun leven tegelijkertijd eenvoudig en ingewikkeld.
De oorspronkelijke naam van de serie zou Insomnia Cafe geweest zijn. Het publiek waar men met de serie op richtte, was het soort mensen die Seinfeld en films van Woody Allen bekeken. Friends nam echter een onverwachte wending die de serie tegelijkertijd iets uniek maakte.
De serie Friends had dezelfde neurotische humor als Seinfeld. Toch was het eigenlijk een heel hoopvolle serie. Deze zes personages leken een prachtige toekomst te hebben. Het was een reeks over liefde, seks, relaties en het beroepsleven. Friends was vooral een televisieserie over vriendschap en hoe je vrienden de familie worden die jij kiest.
Hoe de serie Friends een generatie met onrealistische verwachtingen bepaald heeft
De serie Friends was een klinkend succes wegens de ontwikkeling van de personages. Tot op vandaag blijft men herhalingen van de serie op de televisie tonen. 25 jaar lang heeft deze reeks de manier veranderd waarop een hele generatie jonge mensen de wereld zien. Friends heeft bij de millenials enkele onrealistische verwachtingen over het leven gecreëerd.
1. De leefsituatie
Behalve Chandler en Ross heeft geen enkele van de voornaamste personages een goed betaalde baan. Joey was een acteur die nooit werk had. Monica was een deeltijd-kok. Rachel was een serveerster in een koffiebar en Phoebe was een parttime-masseuse. Niemand van hen zou ooit genoeg geld hebben om een appartement te kopen of er zelfs maar één te huren.
In de moderne wereld is het voor een jonge persoon heel moeilijk om zonder een vaste baan zijn levensstijl te behouden. De grootte en de inrichting van de appartementen bepaalde in de jaren ’90 en 2000 de ambities van jonge mensen. Dit soort onrealistische verwachtingen kunnen echter een belangrijke bron van frustratie zijn.
2. Een neurotisch seksleven
De serie schildert het liefdesleven en het seksleven van de personages nooit als iets aantrekkelijk af. Altijd hebben ze romantische problemen. De mannen in de serie Friends waren pathetisch en de vrouwen neurotische perverselingen.
Ross en Chandler waren altijd seksueel gefrustreerd. Joey leek te geloven dat hij alleen maar onenightstands kon hebben. Aan de andere kant waren Rachel, Monica en Phoebe altijd bezig met de daden van hun vriendjes te ontleden. Friends maakte van seks een afstandelijk en bijna bureaucratisch proces.
3. Joey Tribbiani: de grenzen van seksuele intimidatie
Dit punt is nauw verbonden met het vorige. De meeste vrouwen zijn ooit het doelwit geweest van vermeende “complimentjes” van vreemde mannen in de sportschool, de kruidenierswinkel, het park, bij het kopen van een krant, enzovoort. Deze interacties zijn vervelend. Het is echter ook de manier waarop Joey vrouwen oppikte.
Joey is de reden geweest waarom zovele jonge mannen met het verkeerde idee opgegroeid zijn. Joey was een uitermate zelfverzekerde kerel die zogenaamd heel “succesvol” bij vrouwen was. Deze zelfzekerheid heeft jonge mannen tot een bepaald gedrag aangezet.
Deze mannen zouden in het andere geval op een andere manier met vrouwen omgegaan zijn. De “Tribbiani-methode” om vrouwen op te pikken bevindt zich op het randje van seksuele intimidatie. Dat is niet oké.
4. De juiste hoeveelheid tijd om in een koffiebar door te brengen
Koffiebars zijn tegelijkertijd leuk, ontspannen, druk en rustig. In tegenstelling tot andere soorten restaurants en zaken bieden ze een plek om met vrienden samen te komen. In de jaren ’90 waren koffiebars een redelijk nieuw fenomeen. De serie Friends was deels verantwoordelijk voor het feit dat koffiebars zo populair geworden zijn als ze vandaag.
Toch is er ook een negatief aspect aan dit fenomeen van cafés. Friends leek dit bevorderd te hebben. We hebben het over de mensen die zich uren aan een stuk in een café vermaken.
Of ze nu in gesprek zijn, Wifi gebruiken of een boek lezen, deze mensen komen niet uit hun stoel. Het is bijna net alsof ze gereserveerde ruimtes hebben in hun vaste koffiebar. Dit lijkt misschien schattig in de serie Friends. Dit gedrag kan echter heel slecht zijn voor zaken.
5. Giftige relaties zonder einde
De serie Friends heeft een generatie bepaald met deze negatieve nalatenschap. Tegenwoordig zouden we vinden dat de relatie van Ross en Rachel giftig is. Haar vrienden hebben haar gezegd om het te beëindigen. Zijn vrienden adviseerden hem dat hij ermee moest stoppen. Niemand steunde de relatie.
Bovendien leek ook geen van beiden ooit gelukkig. Ze hadden voortdurend ruzie. Later maakten ze gedeeltelijk een einde aan de relatie omdat ze bang waren om moeilijke beslissingen te nemen.
Ze bedrogen elkaar ook met andere mensen. Alles was heel verwarrend. Ondanks al deze dingen vonden vele mensen hen het ideale paar. Hun langdurige en ingewikkelde relatie wordt als “romantisch” afgeschilderd.
Ross en Rachel bleven te lang in een relatie die op romantisch vlak dubbelzinnig was. Bovendien opende deze eeuwig relatie de deur voor even eindeloze gesprekken over “waar de relatie heen gaat.”
In elke relatie is communicatie belangrijk zodat elke persoon weet wat hij of zij van de ander kan verwachten. Relaties bereiken echter een punt waarop beide partners de dingen gewoon moeten laten stromen. Ross en Rachel leken integendeel vastberaden om te blijven vechten tegen windmolens.
De serie Friends is dus bepalend geweest voor een generatie. Het is ook absoluut een leuke serie om naar te kijken. De dialogen zijn grappig en de situaties zijn dwaas. Toch is het belangrijk dat we televisieseries met een kritische blik bekijken. Op die manier kunnen we voorkomen dat we problematische ideeën en gedragspatronen nabootsen.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Dynel, M. (2011). “I’ll be there for you!” On participation-based sitcom humour. In The pragmatics of humour across discourse domains. https://doi.org/10.1075/pbns.210.20dyn
- Quaglio, P. (2009). Television dialogue : the sitcom Friends vs. natural conversation. Studies in corpus linguistics,. https://doi.org/10.1017/CBO9781107415324.004
