Ouders die schuld gebruiken bij het opvoeden van hun kinderen

Er zijn nog steeds veel ouders die het gebruik van schuld gebruiken als opvoedingsstijl. Ze denken dat beloningen en straf de fundamentele basis vormen voor een goede manier van leren. Dit is waar, maar vooral in de vroege jaren van een kind. Het is echter noodzakelijk om te begrijpen dat dit een opstap is die ze moeten overwinnen.

Schuld leidt tot emotionele stress. Het komt van een symbolische en sociale straf. Het leidt echter niet tot verantwoordelijkheid, het bevordert de autonomie niet, noch stelt het de persoon in staat de beslissing te nemen waarbij zijn waarden volgt. Schuld gebruiken om kinderen groot te brengen, voedt hen echter niet op, het conditioneert hen alleen.

Het is waar dat het gebruik van schuld de controle over een kind verhoogt.  Dit vergemakkelijkt het werk van een autoritaire ouder. Het kind is vervuld van angsten, morele conditionering en wordt daardoor beter beheersbaar. 

Kinderen volgen gemakkelijker aanwijzingen op omdat ze zwakker zijn. Ook blijven ze binnen de normen omdat de angst sterk is. Ze worden volgzame personen, maar niet vrij en gelukkig.

Schuld gebruiken als een opvoedingsstijl verbrijzelt het zelfrespect van kinderen

Kinderen hebben oriëntatie nodig en ouders moeten dat aanbieden in termen die hen in staat stellen om zichzelf te versterken. Schuld gebruiken om een ​​kind groot te brengen doet precies het tegenovergestelde daarvan.  Het doel is om hen te laten denken dat wat ze doen, voelen, verlangen en denken onaanvaardbaar is.

Laten we een voorbeeld bekijken om het beter te begrijpen. Het kind wil geen groenten eten omdat ze een bittere smaak hebben die hij niet lekker vindt. Vanuit een schuldperspectief vertelt de ouder het kind om de groenten gewoon op te eten zonder te klagen.

Vanuit een perspectief dat erop gericht is om hem te versterken, vertelt de ouder het kind dat kampioenen groenten eten omdat ze ze veel goeds geven.

Geen enkel kind handelt om hun ouders te belasten. Integendeel, ze handelen om hen te behagen en om hen trots te laten voelen. Hun morele onrijpheid maakt ze niet geschikt voor bepaalde leefregels of normen. Ouders moeten hen helpen begrijpen waarom die normen bestaan ​​en waar ze vandaan komen.

Schuld gebruiken voorkomt de ontwikkeling van het geweten

Een kind opvoeden is niet simpelweg hen leren om blindelings regels te volgen.  Schuld gebruiken leidt daar precies heen. Het laat het kind geloven dat het zich moet gedragen zoals de gezagsdragers dat voorschrijven. Bovendien doen ze denken dat alle regels onbetwistbaar zijn en dat het overtreden van hen een immoreel gedrag is.

Wat ouders hiermee bereiken, is slechts een breuk markeren tussen verlangen en verantwoordelijkheid. Het probleem hiermee is dat het het kritisch vermogen van het kind verslechtert. Er is dus geen echte ontwikkeling van hun geweten wat betreft hun gedrag.

Geweten ontwikkelt zich wanneer iemand kan kiezen hoe hij zich moet gedragen. Als iemand een groot geweten heeft, dan is deze persoon moeilijker te manipuleren, naar beneden te halen en te gebruiken.

Aan de andere kant, als iemand geconditioneerd is door schuld, bereikt hij nooit het punt waarop hij zijn waarden rationaliseert. Hij is afhankelijk van de goedkeuring van zijn autoriteit voor zijn acties.

Kinderen opvoeden zonder de schuld te geven

Mensen zijn egocentrisch als ze worden geboren. Voor een klein kind of een baby is het onmogelijk om de wereld buiten hun eigen behoeften te zien. In dit stadium moeten de ouders aan deze behoeften voldoen en het kind helpen om zich veilig te voelen. Dit zal vertrouwen en zelfliefde vergroten.

Met speen- en zindelijkheidstraining begint een lange weg naar de invoeging van een normatief kader in de cultuur. Het is duidelijk dat beperkingen frustratie veroorzaken en daardoor afwijzing.

Het is moeilijk voor het kind om te begrijpen dat ze niet het centrum van hun wereld zijn. Dit levert problemen op die onder geen enkele omstandigheid schuld mogen rationaliseren als opvoedingsstijl.

In dit lange proces is het ideaal dat ouders hun kinderen leren om na te denken over de gevolgen van hun acties. Daarom is het belangrijk dat ouders hun kinderen ook leren hun emoties, verlangens, grenzen en de redenering erachter te herkennen.

De marge om keuzes te maken en beslissingen te nemen, moet geleidelijk worden verbreed. Ouders doen dit nooit perfect, maar hun bedoelingen moeten altijd oprecht zijn.