Schrijfster Mary Shelley: advies voor het overwinnen van donkere momenten

Mary Shelley schreef 'The Last Man' in haar donkerste momenten, net na de dood van haar man en drie van haar kinderen. In dit boek gaf ze waardevol advies voor momenten waarop het leven geen zin lijkt te hebben.

Geschreven en geverifieerd door de psycholoog Valeria Sabater.

Laatste update: 04 april, 2023

Sommige levensverhalen, zelfs als ze doordrenkt zijn van verdriet, zijn inspirerend. Eén zo’n voorbeeld was de figuur van de schrijfster van Frankenstein en The Modern Prometheus, Mary Shelley. Haar bestaan werd gekenmerkt door een hartstochtelijke maar tragische liefde, die van Percy B. Shelley. Het was een relatie die getint was met ontelbare ups en downs door de flirt van de dichter met andere vrouwen.

Een van Mary’s voortdurende inspanningen was om de poëzie van haar man erkend te krijgen. Sterker nog, ze gaf zijn werk vaak voorrang boven haar eigen werk. Toch hield ze nooit op met creëren en haar eigen gedachten en creativiteit de vrije loop te laten. Ze kreeg een uitstekende opleiding en een van de obsessies van haar vader was dat ze in de meest uiteenlopende vakken opgeleid moest worden.

Haar moeder was de feministische filosofe en schrijfster Mary Wollstonecraft, die kort na haar geboorte overleed. Haar vader was de romanschrijver, journalist en filosoof William Godwin.

Mary Shelley verblindde de wereld als schrijfster met haar klassieke gotische werken, maar ze was ook een voorbeeld van hoe het lijden ons lot met onzichtbare inkt tekent. In feite werd haar leven gekenmerkt door verschillende tragedies die ze tegemoet trad met een nogal bijzondere mentaliteit die het onthouden waard is.

Schrijfster Mary Shelley en waarom het leven altijd de moeite waard is

“Frankenstein is het prachtigste werk dat in twintig jaar is geschreven. Je hebt je geest op zo’n bewonderenswaardige manier gecultiveerd dat je een groot en succesvol auteur bent geworden. Als jij niet onafhankelijk kunt zijn, wie dan wel?” Deze woorden sprak William Godwin uit tegen zijn dochter. Hij was zich er duidelijk van bewust dat haar werk deel zou gaan uitmaken van de literatuurgeschiedenis.

Behalve Frankenstein is er echter nog een boek van Mary Shelley dat onze aandacht meer dan waard is. Het is The Last Man, gepubliceerd in 1826. Dit is een geweldige dystopische roman die zich afspeelt in 2092. Dat is de datum waarop de tachtigste verjaardag van de geboorte van haar geliefde man, Percy B. Shelley, wordt gevierd.

Het boek gaat over een verschrikkelijke pandemie die een einde maakt aan de mensheid. Slechts één jongeman, Lionel Verney, heeft het overleefd. Dit eenzame en idealistische wezen herinnert zich zijn verleden en maakt een profetische analyse van waar de maatschappij toe kan leiden. Deze bladzijden bevatten zowel pessimisme als hoop (Engelse link).

De schrijfstijl is poëtisch en tegelijkertijd stoïcijns. Het werkt als een verzachtende balsem, die het idee overbrengt van het overwinnen van tegenslag.

Te midden van de duisternis, een doel vinden

Toen Mary Shelley The Last Man schreef, maakte ze het slechtste moment van haar leven door. Ze had te maken met depressies door verschillende miskramen, de dood van drie van haar jonge kinderen door besmettelijke ziekten, en diep verdriet over het verlies van haar man.

Percy B. Shelley vertrok op 8 juli 1822 met twee vrienden op een zeilschip vanaf de kust van Livorno. Tien dagen later spoelden hun lichamen aan op de kust van Viareggio. Lord Byron cremeerde zijn vriend op datzelfde strand. Op dat moment begon de donkerste fase van Mary’s leven. Hoewel ze actief bleef, haar overlevende zoon opvoedde, en schreef en tijd deelde met haar vrienden, was niets meer hetzelfde.

In feite vroeg de hoofdpersoon van The Last Man zich voortdurend af of het leven wel de moeite waard was. Het verhaal suggereert hoe belangrijk het is om in een totaal verwoeste wereld terug te keren naar huis om je doelen te herformuleren. Mary Shelley’s doel was om als schrijfster van haar man een poëtisch icoon te maken door postume publicatie en promotie van zijn werk.

Verbeteren en anderen gelukkig maken

De hoofdpersoon van The Last Man, Lionel Verney, was het alter ego van Mary Shelley. In een eenzame wereld in puin, zonder enig teken van een ander mens, wijdt de hoofdpersoon zich aan het observeren van de schoonheid van de natuur. Het duurt niet lang of hij raakt betoverd door de beekjes, bomen, bloemen en loofbossen en door de subtiele transformatie met het verstrijken van elk seizoen.

Het is daar, in het scenario van natuurlijk evenwicht, waar hij ontdekt hoe veerkrachtig de aarde is. Hij ontdekt dat, ondanks de desolaatheid om hem heen, schoonheid op een bewonderenswaardige manier tevoorschijn komt. Bovendien wordt hij zich ervan bewust dat ook de mens het vermogen heeft om op te bloeien en zich om te vormen tot iets goeds, tot iets moois.

In donkere momenten hebben we allemaal de mogelijkheid om op te bloeien en onszelf te verbeteren. In plaats van gevangen te zitten in gevoelens van wrok over onze verliezen, of woede over wat ons is afgenomen, is het beter het beste van onszelf te geven en te proberen anderen gelukkig te maken.

Het leven zal altijd een ingewikkeld raadsel blijven. Maar als we bijdragen aan het algemeen belang, zal het meer betekenis en betekenis krijgen. Dat is de sleutel.

Slotopmerking

Mary Shelley overleed op 53-jarige leeftijd aan een hersentumor. Ze had een vol leven geleid, toegewijd aan datgene waar ze nog meer van hield dan van haar man – literatuur. Haar vader leidde haar op zodat ze een vrije geest zou hebben. Daarom kon ze van schrijven haar manier van leven en haar vrijheidsmechanisme maken.

Percy B. Shelley moedigde Mary ook aan om haar eigen reputatie in de wereld van de literatuur te verwerven. Dat lukte haar. Ze was ook succesvol in haar doel om van haar man een icoon van de poëzie te maken. Mary Shelley was niet alleen de schrijfster van Frankenstein. Ze was een van de meest markante figuren van de romantiek, te bewonderen om haar houding, charisma en intelligentie.