De rol van de geest bij auto-immuunziekten

Auto-immuunziekten blijven een mysterie voor de wetenschap. Tot nu toe zijn hun symptomen en de ontwikkeling daarvan bekend, maar wat ze veroorzaakt, is nog steeds onzeker. De meeste van hen kunnen worden behandeld, maar niet genezen. Er zijn hypotheses over, maar geen hiervan zijn volledig bewezen. Wat we wel weten, is dat de geest een belangrijke rol in deze pathologieën speelt.

Er zijn auto-immuunziekten die relatief bekend zijn, zoals reumatoïde artritis, fibromyalgie, type 1 diabetes en multiple sclerose. Andere komen iets minder vaak voor, zoals lupus erythematosus, auto-immune thyreoïditis of het syndroom van Guillaume-Barré.

Wat raadselachtig is, is dat auto-immuunziekten het resultaat zijn van een aanval van het lichaam op zichzelf. Het lichaam gedraagt zich alsof zijn eigen antigenen virussen zijn en valt ze aan. Met andere woorden: het herkenningssysteem herkent zichzelf niet meer en maakt geen onderscheid meer tussen zichzelf en vreemde voorwerpen. Dit komt voor bij mensen die perfect gezond zijn en de geneeskunde weet nog steeds niet waarom.

Auto-immuunziekten en psychosomatische mechanismen

De wetenschap zegt dat auto-immuunziekten het gevolg zijn van meerdere factoren, waarbij de genetica een belangrijke rol speelt. Er is echter tot nu toe geen hard bewijs dat dit waar is. In plaats daarvan is het bewezen dat de geest een beslissende rol in speelt als het gaat om dit soort ziekten.

Op dit moment worden auto-immuunziekten door de meeste deskundigen behandeld als psychosomatische aandoeningen. Dit betekent dat het aandoeningen zijn die hun oorsprong hebben in de geest en vorm krijgen door het lichaam.

Sommigen beweren dat ze het gevolg zijn van essentieel onvermogen om emoties te verwoorden. Anderen geloven dat het een defensieve reactie is op de emotionele desintegratie. Andere theorieën categoriseren het als “lichaamsdelirium”  dat voortvloeit uit een depressie of als reactie op een onoplosbaar conflict.

Er zijn werkelijkheden die bestaan in de geest van mensen en die een manier vinden om als ziekte in het lichaam te groeien.

Affectie in auto-immuunziekten

Auto-immuunziekte lanceren een zelfvernietigingsmechanisme. Het is het lichaam zelf dat de antigenen die het zelf aanmaakt niet herkent en zichzelf begint aan te vallen. Het is alsof wat het zelf bij zich draagt bedreigend of gevaarlijk is.

De geest is erg belangrijk in deze processen. Er is zelfs een nieuwe discipline ontstaan om deze ziekten, die bekend staat als psychoneuroimmunologie, aan te pakken. Het is een feit dat auto-immuunziekten vaak niet alleen chronisch zijn, maar ook slopend en zelfs kunnen leiden tot de dood van een persoon.

Studies suggereren dat mensen met deze ziekten vaak leiden aan een zware depressie, maar dit is niet altijd duidelijk. Met andere woorden: het kan zelfs gebeuren met mensen die vrolijk en energiek lijken, maar diep van binnen een grote ontevredenheid met zich mee dragen, die over het algemeen de persoon zelf niet eens ziet.

Een ander gemeenschappelijk kenmerk is een onvermogen om emoties te herkennen. Hetzij door overmatige intellectualisatie of het rationaliseren van situaties of omdat het mensen zijn die alles onder controle willen hebben en emoties als een bedreiging voor hun autonomie ervaren.

Op weg naar een oplossing…

Auto-immuunziekten zijn verraderlijk en iemands levenskwaliteit wordt aanzienlijk aangetast. Ze zijn meestal pijnlijk, moeilijk om aan aan te passen en bieden weinig hoop. Het ergste is dat degenen die eraan lijden naar de dokter gaan op zoek naar antwoorden en zij meestal alleen maar stil zijn en palliatieve oplossingen bieden, wat niet altijd effectief is voor hun lijden.

Westerse geneeskunde volgt van oudsher de overtuiging dat het lichaam en geest aparte realiteiten zijn en soms zelfs tegenstrijdig zijn. Het wordt echter steeds duidelijker dat gezondheid en welzijn integrale concepten zijn, waarbij het fysieke gebied even belangrijk is als het mentale.

De uitweg voor iemand met een auto-immuunziekte is niet altijd een pil, een vitamine of een wonderdokter die de gezondheid herstelt. Niet dat ze deze oplossingen moeten verwerpen, maar er is vaak ook een interventie door de professionele geestelijke gezondheidszorg nodig als basis voor de behandeling.

Alle ziekten bevatten een emotionele en mentale component, maar als het gaat om auto-immuunziekten is deze factor absoluut essentieel. Weerstand tegen de behandeling van de ziekte als onderdeel van de psyche is zeker een fundamentele reden waarom ze geen verlichting vinden voor hun fysieke lijden. Een weerstand die voortvloeit uit de misvatting dat degenen die lijden aan een ziekte met een mentale basis niet sterk genoeg zijn en die wordt ondersteund door nog een misvatting: deze pijn is uitgevonden door de patiënt zelf.