10 redenen waarom een volwassen zoon zijn moeder afwijst

Je wenden tot je moeder wordt meestal gedaan op zoek naar steun. Er zijn echter gezinnen waarin kinderen op volwassen leeftijd terugdeinzen. Ontdek de belangrijkste oorzaken en wat eraan gedaan kan worden.

Ouder-kind relaties zijn de vroegste en diepste banden die we aangaan. Ze markeren en conditioneren de verschillende banden die we in elke levensfase aangaan. Hoewel deze invloed meestal bijzonder is vanaf de kindertijd, gebeurt dit soms niet. Dat resulteert in gevallen zoals een volwassen zoon die zijn moeder afwijst.

Hoewel het voor sommigen onmogelijk lijkt om de moederfiguur niet te hebben, wordt dit soms als iets negatiefs ervaren. Waar is deze boosheid aan te wijten? Misschien komt het door tegenslagen uit het verleden, onopgeloste conflicten of wrok. Hieronder gaan we in op deze en andere redenen en op wat we kunnen doen om de band te herstellen.

1. Trauma’s en ongunstige situaties in de kindertijd

De ervaringen die we in onze kindertijd hebben meegemaakt, tekenen zich af op volwassen leeftijd. Vooral als het om zeer intense of negatieve gebeurtenissen gaat. Zo veroorzaken gebeurtenissen met ouderlijke verwaarlozing of misbruik in de familiale omgeving een diepe wond die moeilijk te genezen is.

Als het misbruik door de moeder werd gepleegd, of als ze ervan wist maar er niets aan deed, is de meestvoorkomende reactie tijdens het opgroeien het afwijzen van elke vorm van contact. Uiteindelijk is het een vorm van bescherming tegen een gebeurtenis en een persoon die veel pijn heeft veroorzaakt.

2. Geestelijke gezondheidsproblemen

Geestelijke gezondheidsproblemen hebben de neiging om relaties met anderen te beperken. De kans is het grootst dat dit zich manifesteert bij de mensen die het dichtst bij je staan, zoals je moeder of andere familieleden. Isolatie en afkeer van anderen komt vaak tot uiting bij mensen met een psychische stoornis, zoals depressie, angst of psychose.

Toegepast op het geval van een volwassen zoon met een diagnose, komt dit tot uiting in de afwijzing van de zorg en hulp die een moeder kan bieden.

3. Moeilijkheden bij het tot stand brengen van vloeiende communicatie

Moeilijke communicatie is een van de meestvoorkomende stoornissen in gezinnen. Het kan tussen alle gezinsleden voorkomen, maar als het tussen ouders en kinderen voorkomt, vallen bepaalde gevolgen vaak op.

Kinderen hebben bijvoorbeeld het gevoel dat hun moeder hen niet begrijpt of dat het zinloos is om hen dingen te vertellen, maar ze ervaren het in het idee dat hun kinderen opstandig, wantrouwend of onverschillig zijn. In de meeste gevallen kunnen deze problemen echter worden opgelost door een proces van therapie of bemiddeling.

4. Onopgeloste conflicten

Als problemen niet worden aangepakt, verschansen ze zich en wordt het oplossen ervan ingewikkelder.

Jaloezie, bezitterigheid of een controlerende houding ten opzichte van de kinderen zijn enkele voorbeelden van familieconflicten die ten grondslag liggen aan de minachting en afwijzing van de moeder.

5. Gevoelens van boosheid of wrok

Negatieve gevoelens ten opzichte van een ander maken het moeilijker om een relatie aan te gaan. Met name emoties als boosheid, woede of wrok lokken een sterke afwijzing en defensiviteit uit. Het is normaal dat een kind af en toe boos wordt op zijn of haar moeder, net als andersom.

Toch zijn deze momenten meestal tijdelijk en vindt verzoening later plaats. Maar als het conflict lang aansleept, wordt het een probleem dat moet worden aangepakt. In feite zijn deze gevoelens een veel voorkomende reden voor consultatie in gezinstherapie.

6. Gebrek aan steun

In moeilijke tijden wenden we ons tot degenen van wie we weten dat ze ons zullen helpen om beter te worden. Als we klein zijn, kijken we in de eerste plaats naar onze ouders, omdat zij onze referentiefiguren zijn. En als we opgroeien, houden we rekening met andere mensen, zonder onze ouders te verwaarlozen.

Als het kind zijn of haar moeder echter niet als een steunfiguur ziet, is het waarschijnlijk dat hij of zij, als hij of zij opgroeit, haar zal afwijzen en naar andere mensen zal kijken als hij of zij hulp nodig heeft. Hij of zij kan zelfs terughoudend zijn om zijn of haar moeder te helpen als ze dat nodig heeft.

7. Generatiekloven

Er zijn generatiekloven tussen ouders en kinderen die niet overbrugd kunnen worden. Deze zijn op zich niet slecht, want iedereen heeft een ander gezichtspunt, afhankelijk van het tijdperk waarin ze leven. Op basis hiervan kunnen kinderen het gevoel hebben dat de problemen waarmee ze geconfronteerd worden niets te maken hebben met die van hun moeders.

Het is waar dat elke generatie te maken heeft met andere omstandigheden, maar de ervaring van de jaren levert een kennis op die, als die op waarde wordt geschat, een grote hulp is.

8. Onvervulde verwachtingen

Alle ouders hebben verwachtingen over de ontwikkeling en prestaties van hun kinderen. Als deze verwachtingen realistisch en reëel zijn, versterken ze de motivatie en genegenheid, maar als ze te veeleisend zijn, hebben ze het tegenovergestelde effect.

Bovendien bestaat het risico dat het opleggen van doelen gevoelens van minachting opwekt en de relatie met kinderen verslechtert. Wat er gebeurt, volgens een artikel (Spaanse link) van de Nationale Universiteit van Colombia, is dat de verwachtingen van ouders over hun kinderen worden beïnvloed door hun eigen ervaringen.

Als een cascade worden overtuigingen over hoe iemand zou moeten zijn van generatie op generatie doorgegeven. En soms, om het patroon te doorbreken, is dit een van de redenen waarom een kind zijn of haar moeder wegduwt.

9. Behoefte aan autonomie

Soms, wanneer volwassen kinderen hun moeder afwijzen, wordt gesuggereerd dat aan deze actie een behoefte aan autonomie ten grondslag ligt. Wat uiteindelijk overheerst is een vorm van rechtvaardiging en afscheiding. Vooral als de dynamiek een hoge dosis overbescherming en controle door de moederfiguur heeft.

Houd in gedachten dat het proces van individuatie positief is, omdat we zo leren om volwassen te zijn. Dit bestaat echter niet uit het afwijzen of ontkennen van onze ouders, maar uit het op een meer autonome manier op hen leunen. Wanneer dit proces de vorm aanneemt van afwijzing, is de gebruikelijke reactie van de moeder om de controle en waakzaamheid te vergroten.

10. Triangulatie of afstemming op de andere ouder

Scheiding is een gebeurtenis die impact heeft op kinderen. Als de ouders weten hoe ze ermee om moeten gaan, zal het kind genegenheid tonen voor beide ouders en een goede relatie met hen hebben.

Aan de andere kant is het ook mogelijk dat de ouders ertoe bijdragen dat het kind een ongelijke relatie ontwikkelt. Dat het kind een te grote voorkeur heeft voor de ene ouder en de andere ouder devalueert.

In de context van conflictueuze scheidingen staat dit bekend als het ouderlijke afstemmingssyndroom. Deze term moet echter met voorzichtigheid worden gebruikt. De term syndroom kan situaties van misbruik of familieconflicten maskeren, alsof het een individueel probleem is dat door het kind is ontwikkeld.

Hoe de relatie tussen een moeder en haar volwassen zoon dat haar afwijst te verbeteren

Zelfs als je het gevoel hebt dat je volwassen zoon jou als moeder afwijst, is het goede nieuws dat de relatie niet verloren is. Het is mogelijk om te proberen het te herstellen met kleine veranderingen. Hier zijn enkele suggesties voor wat je eraan kunt doen.

• Doe samen vrijetijdsactiviteiten. Het vinden van gemeenschappelijke ruimtes om een leuke activiteit te doen is een geweldig idee om dichter bij je kinderen te komen. Het hoeft niet buitengewoon te zijn, elk plan dat plezierig is voor jullie allebei is genoeg.
• Zorg voor open communicatie. Probeer de kwantiteit en kwaliteit van de communicatie te verbeteren. Het gaat er niet om hen te dwingen je alles te vertellen, maar om beschikbaar te zijn om ongemakkelijke kwesties te bespreken die jullie allebei aangaan. Om dit te doen is het essentieel om empathie en actief luisteren te bevorderen.
• Valideer gevoelens. In elk conflict zijn er twee standpunten en elke partij heeft de neiging om star vast te houden aan haar eigen standpunt. Deze houding leidt echter tot het bestendigen van de schadelijke dynamiek en is niet bevorderlijk voor de relatie. Integendeel, moeite doen om je in te leven en elkaars redenen proberen te begrijpen is een betere manier om de band te verbeteren.
• Geef ruimte en afstand. Soms als een kind afstand neemt, is dat omdat het behoefte heeft aan intimiteit of tijd om contact te maken. Hoewel dit voor sommige moeders verontrustend kan zijn, moet deze beslissing worden gerespecteerd. Ook zal in deze gevallen het onder druk zetten van het kind de afstand en afwijzing van de moederfiguur vergroten.

Als al het andere faalt, kun je altijd nog therapie proberen

Relaties met kinderen zijn een ingewikkelde kwestie, vooral als ze volwassen zijn en van jongs af aan problemen hebben gehad met hun ouders. De band kan echter worden hersteld door inspanningen te leveren om open communicatie te onderhouden en elkaars ruimte te respecteren.

En als het hier gegeven advies niet genoeg is, is er altijd nog de mogelijkheid om naar gezinstherapie te gaan onder begeleiding van een deskundige.

Houd in gedachten dat wanneer een volwassen zoon zijn of haar moeder afwijst, dit is omdat er aspecten zijn waar aandacht aan besteed moet worden. Als je dat niet doet, zal dat de toenadering alleen maar bemoeilijken en het wantrouwen accentueren.