Opgekropte emoties

Op bepaalde momenten in ons leven kunnen we ons op een emotioneel vlak geblokkeerd voelen en onzeker zijn over hoe we uit kunnen drukken wat we voelen. Misschien kunnen we niet eens ons humeur identificeren, maar het slechts waarnemen als een schim waarvan we de contouren niet uit kunnen maken.

Het punt is dat om verschillende redenen, op bepaalde punten in ons leven, onze emoties opgekropt raken. Alsof ze opgesloten zitten in een kooi en zich verzetten tegen ontsnapping terwijl ze een grote onrust in ons blijven creëren en zowel zowel ons lichaam als onze relaties met anderen beïnvloeden.

Is dit jou ooit overkomen?

Denk er eens een minuutje over na…

Misschien heb je een paar maanden met verdriet rondgelopen zonder in staat te zijn te huilen, het te uiten of te delen. Misschien heb je je machteloos gevoeld in een situatie waarvan je vond dat het oneerlijk was, maar ben je stil gebleven, wist je niet hoe je je woede kon identificeren vanwege een teleurstelling, heb je niet laten zien hoe gelukkig je was uit angst dat je iemands gevoelens pijn zou doen of had je gewoon het gevoel dat je niet wist hoe je je voelde, wat je wilde of waar je heen ging in het leven…

Je hield het voor jezelf, je hield je stevig vast aan gif, als een persoon die zijn schat bewaakt.

Wat de situatie of ervaring ook moge zijn, je wist niet hoe of je was niet in staat om jezelf volledig te uiten; je onderdrukte je emoties. Uiteindelijk raakten ze opgekropt, dat wil zeggen geblokkeerd en groeiend binnenin je.

Als je je emoties opkropt, blijft dat een last creëren, een gevaarlijk emotioneel gewicht vormen, dat moeilijk is te dragen en dat soms zijn weerslag op ons lichaam heeft.

We moeten dieper graven

Als we ophouden met weten en ervaren wat we voelen, bewust of onbewust, stoppen we verbonden te zijn met onszelf.

Emoties zijn nodig en het is nuttig om ze te voelen. Het is heel belangrijk om jezelf toe te laten ze te hebben; ze te laten zien is een voorrecht, want ze zijn de brug naar het kennen van onszelf en naar het weten wat we nodig hebben.

Wat er gebeurt, is dat we meestal vanaf onze jonge jaren hebben geleerd om ze te onderdrukken, ze als gevaarlijk te beschouwen en het dus als normaal te zien om ze te ontkennen of te beheersen. Zo leren we van jongs af aan om te stoppen met ze te beleven en om ze naar het onbewuste deel van onze geest te sturen. Maar emoties kunnen niet worden overwonnen als ze niet worden uitgedrukt, waardoor ze op een bepaalde manier in ons, in ons lichaam blijven en ons binnendringen.

Het probleem is dat opgekropte emoties uiteindelijk een manier van zijn of van het omgaan met het leven kunnen worden; dat laat een volwassene het gevoel hebben dat het volkomen normaal is om een emotionele blokkade te gebruiken als een vorm van bescherming tegen het voelen van zo veel pijn.

Dus gaan we door met het dragen van zware lasten met een grote hoeveelheid niet-herkende pijn die nooit wordt weggenomen, blokkeren we onze echte behoeften en vervangen we ze door valse behoeften en staan we onszelf niet toe te groeien of evolueren en beperken we onszelf dus.

We koppelen ons los van wat we voelen en we nemen er geen verantwoordelijkheid voor, onze innerlijke stem is aan dovemansoren gericht, we leven op de automatische piloot, oppervlakkig…

En hoewel het zo kan zijn dat voelen ons bang maakt, dat het moeilijk voor ons is om uit te drukken wat er met ons op emotioneel vlak gebeurt of dat we geen pijn willen voelen, is de mogelijkheid om dit te doen uiteindelijk fundamenteel voor onze genezing.

Het probleem komt, zoals we al hebben gezegd, wanneer we opkroppen of onderdrukken wat we voelen, wanneer we onze wonden niet herkennen, we gevoelloos door het leven gaan, alsof we in slaap zijn; want gevoelens, onze emoties, zijn energie en als we ze niet uitdrukken, hebben we ze uiteindelijk niet meer.

Het is niet slecht om onszelf af en toe eens af te vragen, in het bijzonder in situaties die bijzonder belangrijk voor ons zijn, wat we voelen en een paar minuten de tijd te nemen om op een volledig eerlijke manier over onszelf na te denken. 

Het is voor ons nodig om ons hele scala aan emoties te aanvaarden om een vervuld leven te hebben, maar wees ook voorzichtig om ze niet te uiten op een extreme manier. Het geheim is balans, de middenweg. Want het gaat niet zo zeer om de mate waarin we ze voelen, maar om het besef dat onze emoties werken als indicatoren en alarmen voor wat er van binnen gebeurt.