Omgaan met het verlies van een kind

Ik zou graag willen dat mensen begrijpen dat het verliezen van een kind iets is waar niemand op is voorbereid. Daarom stel ik het volgende voor: we zouden moeten genieten van elk moment dat we hebben met de mensen van wie we houden. Niets is tenslotte veilig in dit leven. Niets is zeker. Zelfs niet het gegeven dat kinderen hun ouders zullen overleven.

De tragedie van het verlies van een kind is niet te bevatten. Veel mensen voelen zich alleen omdat ze het gevoel hebben dat niemand hun pijn kan begrijpen. Het verliezen van een kind is alsof we ons levensproject en de hoop zelf verloren hebben. Toch zal er altijd een dag komen waarop we ons zullen realiseren dat het leven nog altijd de moeite waard is, omdat het betekent dat we de herinnering aan hem of haar levend houden.

Ten eerste is het zo dat er geen tragedie is dat we allemaal op dezelfde manier ervaren, het verdriet dat we moeten confronteren als gevolg van het verlies van een kind is hierop geen uitzondering. Een ding dat echter zeker is, is dat we het nooit alleen zouden moeten confronteren. De familie zou verenigd moeten blijven en voor elkaar moeten zorgen, samen moeten helen en samen moeten leren leven met de leegte. Het is daarom belangrijk dat we de volgende simpele overwegingen in gedachten houden.

Ik moet elke dag vechten tegen de verlamming van mijn geest, mijn lichaam

Het verliezen van een kind betekent dat de wereld van de een op de andere dag ophoudt te bestaan. Het is iets dat tegen de natuur ingaat en waar onze geest niet mee om kan gaan. En dus blijven we stil, ademloos, alsof we geen ziel meer hebben, alsof ‘niets nog zin heeft’. En de verlamming van onze emoties en onze motivatie in het leven kan ons uiteindelijk chronisch doen lijden.

Onze geest is niet in staat om te verwerken wat er is gebeurd, wat leidt tot ontkenning, mentale blokkades en onbeweeglijkheid. We moeten ervoor zorgen dat we niet geïsoleerd raken, omdat ook deze eenzaamheid zelf ons kan verlammen. Het is van vitaal belang dat we rekenen op de hulp en steun van onze familie, vrienden, en deskundigen om ons door deze verschrikkelijke periode heen te slepen.

Ik moet leren leven met mijn verdriet

Zeggen dat je het verlies van een kind te boven kunt komen is niet waar. Iets te boven komen kunnen we alleen als we datgene verslaan, en niemand kan een afwezigheid, een leegte die zich vastklampt aan de essentie van wie jij bent als persoon, te boven komen, en niemand zou dit ook van ons moeten verlangen. Het overlijden van een kind moet worden erkend, er moet om worden gerouwd en het moet worden geaccepteerd. We leren leven met de leegte, maar we zijn ons ervan bewust dat het verdriet voor altijd in ons hart aanwezig zal zijn.

En of we het nu geloven of niet, er zal een dag komen waarop de pijn niet meer zo vernietigend is. We zullen in staat zijn om te ademen zonder dat het pijn doet, om te lopen zonder dat onze ziel ons verzwaart en te leven zonder dat ons hart steekt. Omdat opnieuw leven inhoudt dat we de herinnering aan degene die ons verlaten heeft in ere houden. Het betekent dat we begrijpen dat we diegene bij ons dragen, dat hem herdenken gelijkstaat aan hem eren, en dat de liefde zal overstijgen en het verdriet in ons zal blijven.

Ik moet mijn partner niet verwaarlozen

Het verlies van een kind zorgt voor het gevoel alsof onze levens- en familieprojecten plotseling wees geworden zijn. De leegte is immens en de banden zijn niet langer hetzelfde, maar dit betekent niet dat we moeten stoppen met vechten voor dat project.

We moeten de ander niets kwalijk nemen of verwijten. In deze situaties, kan zelfs stilte schadelijk en vernietigend zijn. We zouden de manier waarop elke persoon met zijn verdriet omgaat moeten respecteren. Sommigen zijn in staat zich open te stellen, terwijl anderen tijd nodig hebben om het tot zich te laten doordringen, en dat is iets dat we zouden moeten begrijpen.

Intimiteit, toewijding en passie zijn drie pilaren die altijd aanwezig zouden moeten blijven in je relatie. Als we deze blijven voeden, zal de relatie vooruit blijven gaan. Als jullie je door de leegte laten overnemen en elkaar de schuld geven van bepaalde dingen, zullen jullie waarschijnlijk uit elkaar beginnen te groeien.

Omgaan met het verlies van een kind zonder de andere kinderen te verwaarlozen

Kinderen gaan op een heel andere manier om met de dood dan wij. En we zouden hun proces niet mogen verwaarlozen, vooral niet als ze tussen de zes en tien jaar oud zijn.

De dood is iets dat niemand begrijpt. Het is iets dat volwassenen boos maakt en kinderen verwart. De dood laat niet altijd ruimte voor afscheid. En dus moeten we ons eerbetoon laten zien door te herinneren, door dagelijks liefde te tonen voor de herinnering aan die persoon.

Het wordt geadviseerd dat kinderen zichzelf uiten, dat we hun twijfels wegnemen en hun emotionele ontlading bevorderen zonder ons leed te verbergen. Pijn moet vorm aannemen om het te kunnen bevrijden en sturen.

Het is van vitaal belang dat we opnieuw projecten oppakken in ons leven, dat we onszelf toestaan om te lachen met onze kinderen, terwijl we de herinnering aan het kind dat er niet meer is in ere houden. We leren om zonder dit geliefde kind te leven, maar hij of zij zal zijn bevoorrechte plekje in ons hart nooit en te nimmer verliezen. Er bestaat geen twijfel over dat het leven anders zal zijn na dit verlies, maar het is van levensbelang dat we onszelf toestaan om weer gelukkig te zijn. Hier zou je je niet schuldig over moeten voelen.