Ogenblikken zijn het enige wat we hebben

We bestaan uit ogenblikken, vergankelijke momenten en een reeks herinneringen. We zijn tijdreizigers, in een fractie van de wereld waarin we onze levens opbouwden alsof ze eeuwig zouden duren. In werkelijkheid, zijn we tijdelijk. We zijn als sporen in het zand die op elk gegeven moment door de golven zouden kunnen worden weggespoeld. Maar ondanks dat, blijven we geloven dat we gemaakt zijn van cement, blijven we de vergankelijkheid van het leven ontkennen.

We fixeren op de dingen die ons gekwetst hebben, betreuren de dingen die we niet hebben, en nemen wat we wel hebben voor lief. We laten de tijd voorbijgaan, we vergeten dat niets voor altijd is – noch de dingen die je liefhebt, noch de dingen die jou gekwetst hebben. Omdat in werkelijkheid, wij slechts een opeenvolging van vluchtige momenten zijn.

We willen alles tegelijk. We geven onszelf geen tijd om te ademen. Alles moet snel en van niets wordt genoten. In een wereld van fastfood, speed dating en drukke schema’s, hebben we het perspectief verloren op de waarde van tijd, en maken we ons drukker om ons leed dan om het genot van de simpele dingen in het leven.

We weten niet hoe we in het moment kunnen leven

We zijn gekke mensen die niet weten hoe ze in het moment kunnen leven. We geven er de voorkeur aan om voorbij te razen, naar de grond te kijken in plaats van te genieten van waar we zijn. We geven er de voorkeur aan om naar onze bestemmingen te rennen in plaats van te lopen en onze omgeving in te ademen. We geven er de voorkeur aan om de tijd door onze vingers te laten glippen in plaats van het moment stevig vast te grijpen en het zonder angst te ervaren.

We willen alles snel omdat er altijd wel iets is dat nog belangrijker is, iets dat groter is dan genieten van het huidige moment. We vergeten te genieten van wat we hebben, omdat we nooit lang genoeg stilstaan om het op te merken. We leven in een tunnel van tijd, een donkere tunnel met een enkel licht aan het einde dat ons ervan weerhoudt om onze omgeving waar te nemen, en ons blind de kant van onze onzekere toekomst op duwt.

We zijn ogenblikken die denken dat ze eeuwig zijn. We zijn ogenblikken die niet genieten van wat ze om zich heen hebben. We gedragen ons alsof er genoeg tijd is om te genieten van de goede dingen terwijl ze ons in werkelijkheid langzaam ontglippen.

Masochisten vinden het prima om te lijden

Het lukt ons niet om door het lijden heen te kijken, om het in perspectief te zien. Als ware masochisten houden we vast aan het leed. We dompelen onszelf onder in de pijn en klagen alsof er niets anders in de wereld is dan onze eigen problemen. De pijn maakt ons blind, weerhoudt ons ervan om te zien wat er daarbuiten allemaal voor ons is.

In plaats van te zoeken naar oplossingen, wroeten we in onze wonden. Onze gesprekken worden monotoon omdat we geobsedeerd zijn door wat het ook is dat ons gekwetst heeft. Wanneer we lijden, zijn we minder vergankelijk; we worden eeuwig en beschadigd.

In dit zwarte gat van leed, waar we het prima vinden om te verblijven, sluiten we onze ogen voor het licht dat ons wegleidt van onze problemen, omdat dat het enige is wat wij kunnen voelen, aangezien we de goede dingen ons altijd laten ontglippen. We vergeten onszelf eraan te herinneren dat we vergankelijk zijn en dat ook pijn vergankelijk is.

Als ogenblikken het enige zijn wat we hebben, laten we ze dan beleven zonder angst

Het is daarom beter om onszelf eraan te herinneren dat als ogenblikken het enige zijn wat we hebben, het het beste is om deze ogenblikken volledig en zonder angst te beleven. Wij kiezen hoe we elk moment doorbrengen. Wij kunnen zeggen of het glas halfvol of halfleeg is. Beide standpunten zijn correct, maar het meest optimistische standpunt zal ervoor zorgen dat je meer van het leven kunt genieten.

Onthoud dat alles voorbijgaat, dat alles verandert, en dat alles kan worden veranderd. Jij kiest hoe je jouw eigen situaties ervaart, zowel de goede als de slechte. Je kunt elk moment opnieuw genieten van het huidige moment zonder het je te laten ontglippen, en je kunt je leed ontvluchten zonder het je te laten vangen. Accepteer beide simpelweg voor wat ze zijn.

Jij bepaalt hoe je elk moment doorbrengt, hoe je elke herinnering kleurt, en hoe je elke ervaring accepteert. Jij leidt je leven en vormt je heden. Je kunt genieten van elke stap van de reis of je kunt vasthouden aan je angst, de keuze is aan jou.

Alleen jij kunt kunt voorkomen dat je aan het einde om nog meer tijd moet vragen omdat er dingen zijn die je nog niet gedaan hebt. Niemand kan jou extra tijd geven. De vergankelijkheid van het leven is een feit, momenten gaan voorbij, en jij kiest of je je voordeel met ze doet of dat je ze laat ontglippen. Elke seconde telt, dus beleef ze stuk voor stuk en kijk niet achterom. Beleef ze, of je zult er spijt van krijgen.