Hoe moeilijk een kind ook is, probeer lief te blijven
Ik weet dat we soms heel moe zijn, stampvol informatie zitten en problemen en verantwoordelijkheden hebben. Al onze frustratie reageren we uiteindelijk met gefronste gezichten en harde woorden af op degenen waar we het meeste van houden. Veel van deze personen zijn kleine kinderen, kinderen die niet begrijpen waarom we kwaad zijn. In plaats van lief te blijven, gebruiken we harde woorden vol onnodige bijvoeglijke naamwoorden die op een wrede manier verwijzen naar ‘dat wat ze altijd doen’, of ‘dat wat ze zijn’.
Hoeveel ouders zien we niet dingen tegen hun kinderen zeggen zoals ‘je bent dom’, ‘gedraag je’ en zelfs ‘idioot’? Degenen die dit van buitenaf zien, vinden deze onvolwassen houding merkwaardig. We moeten ons echter in de betreffende ouder verplaatsen, die niet met zo’n hoog niveau van veeleisendheid kan omgaan. Misschien zouden wij zelf, op een gegeven moment, op dezelfde manier gereageerd hebben.
Je moet echter altijd moeite doen. De kinderen hebben niet de schuld en verdienen het ook niet dat we ons op zo’n oneerlijke manier op hen afreageren. Vooral omdat ze aan het begin van hun leven staan en de wijze waarop we nu met hen omgaan zal voor hen een positieve of negatieve boodschap zijn die ze altijd in hun hart zullen bewaren.
Lief blijven is beter dan een oorvijg geven
Een oorvijg, een gil, een straf; het lijkt altijd effectiever dan het lief blijven praten tegen een kind. Dit komt omdat de resultaten van de eerste drie dingen ogenblikkelijk zijn, maar ze brengen slechte bijwerkingen teweeg. Kinderen kunnen zich niet tegen de aanval verdedigen, ze zullen zich vernederd voelen en ze zullen zelfs voor de eerste keer proeven van, hetgeen ze op een dag zullen ontdekken, dat wat wrok genoemd wordt.
Lief blijven praten tegen kinderen lijkt iets dat op het eerste gezicht niet werkt, het lijkt of we er daarmee niet voor zorgen dat ze weten dat er iets niet goed is, als ze iets verkeerd doen. Dat is echter niet het geval. Communicatie zal altijd het belangrijkste zijn. De allerkleinsten, ondanks dat we het niet geloven, begrijpen meer dan we denken.
Als we hen uitleggen wat ze verkeerd hebben gedaan, hoe ze het beter hadden kunnen doen en ze daarna een knuffel geven, geven we hen de waardevolle les dat fouten menselijk zijn en dat het belangrijkste is om daar iets van te leren. We geven ze een duidelijke boodschap: ‘de volgende keer zal je het beter doen, en daar vertrouw ik op’.
Tederheid, liefde, mededogen en troost zullen in de diepten van de ziel van het kind, waar we zoveel van houden en dat nog zo veel te leren heeft, worden vastgelegd. Die boodschap, die we op hen proberen over te brengen, zal met de tijd rijpen. Het is mogelijk dat we het nu nog niet zien, omdat het effect niet zo ogenblikkelijk is als een mep. Maar op de lange termijn zullen we geweldige resultaten zien. Daarnaast zullen we zien dat onze kinderen hun kinderen op dezelfde manier opvoeden en we zullen trots op ze zijn.
Willen we dat onze kinderen bang voor ons zijn? Willen we respect afdwingen door middel van angst? Dit is niet de leerstijl die we moeten overbrengen. Een negatief woord of een belediging kan onzekerheid, weinig zelfvertrouwen en onnodige angsten veroorzaken. Ik weet dat we het heel erg druk hebben, maar we hebben dit mensje op de wereld gebracht die al onze aandacht, al onze liefde en al onze goede daden verdient.
De kracht van positieve discipline
Agressiviteit zal meer agressiviteit en ongewenst gedrag stimuleren. Als onze zoon bijvoorbeeld ons geschreeuw niet begrijpt, zal hij leren om niet naar ons te luisteren. Maar, als we positieve discipline in de praktijk brengen, waar we hem op een subtiele en tedere manier tot de orde roepen, zullen de resultaten veel beter zijn. Het is echter moeilijk om dit uit te voeren als onze eigen ouders handelden op de manier die we nu onder de loep nemen. Als dat zo is, herhalen we vaak hetzelfde gedragspatroon.
Op dezelfde manier handelen als onze ouders deden, willen we niet graag. Maar misschien gebeurt dit omdat we er niet bij stil staan en omdat we niet analyseren hoe we onze kinderen behandelen. Het is belangrijk om daarover na te denken. Misschien voelen we nostalgie omdat we van onze ouders niet alle liefde hebben gekregen die ze konden geven. Of misschien wisten ze niet goed hoe ze dat op een geschikte manier konden doen.
Dat is normaal. Geen enkele ouder heeft een gebruiksaanwijzing die precies vertelt wat de beste manier is om te handelen. Desondanks is het erg belangrijk dat we aandacht schenken aan alles wat ons kind in zijn kinderjaren beleeft. Lief blijven praten zal hem op een bepaalde manier beïnvloeden en op een andere manier als we ons op hem afreageren.
Alles wat er gebeurt in de kindertijd markeert ons sterk in latere fases van het leven. Kinderen worden geboren en zijn bereid om lief te hebben. Laten we ze leren kennen, laten we voor ze zorgen en laten we op zoek gaan naar dat punt waarop we hun aandacht kunnen krijgen om ze te leren wat goed is en ze daarin te begeleiden. Dat wel, dit moet worden gedaan op basis van liefde, niet op basis van angst. Lief blijven zal een geweldige beslissing zijn.
