Mensen die denken dat alle anderen verantwoordelijk zijn voor hun problemen

“De schuld voor wat mij overkomt, ligt altijd bij iemand anders.” “Mijn problemen zijn altijd de fout van een ander. Het heeft niets met mij te maken.” Klinken deze woorden jou bekend in de oren? Herken je jezelf of iemand in deze woorden? Zijn alle anderen verantwoordelijk voor jouw problemen?

Veel mensen zijn niet in staat om te accepteren dat ze zelf verantwoordelijk zijn voor hun daden. Wanneer je niet kan aanvaarden dat jij eigenlijk de persoon bent die jouw leven stuurt, keuzes maakt en handelt, dan zal je het moeilijk hebben om initiatief te nemen en het stuur van je leven in handen te nemen. In deze situaties is er altijd iemand die de schuld krijgt voor wat er gebeurt. En natuurlijk ben jij dat niet.

Het is de schuld van mijn vriend, mijn moeder, de persoon die ik ontmoet heb… De lijst is enorm. We kunnen hem zo lang maken als we willen. De grootste blindheid is wanneer we de rol die wij spelen niet kunnen aanvaarden. Maar deze rol is gelukkig de onze en niet van iemand anders – of van het lot. Het is een absolute ontkenning en een koppige overtuiging die beweert dat de persoon die ik de “schuld” voor mijn problemen moet geven, altijd iemand anders is.

Ze projecteren de verantwoordelijkheid naar buiten toe zodat zij ze niet hoeven op te nemen

Sommige mensen zijn ware kunstenaars in het rommelen met de werkelijkheid. Ze slagen er zo in te rechtvaardigen wat ze tegen zichzelf zeggen: dat ze niet verantwoordelijk zijn voor wat hen overkomt. Ze voelen zich best oké met hun zelfbedrog. Dat komt deels omdat ze zo gewend zijn om dit te doen, dat het op een of andere manier onbewust gebeurt. Maar zelfbedrog is nog steeds een grote beperking die onze realiteit verdoezelt. En het wordt zelfs nog chaotischer en vijandiger.

Want we zijn de weg kwijt wanneer we onze verantwoordelijkheid op de schouders van alle anderen leggen. Het is ook een gevolg van op een impulsieve manier handelen. Of we raken gefrustreerd wanneer een andere persoon niet reageert zoals we zouden willen. Ze kunnen of willen het niet. Maar dat is niet onze strijd. Een andere persoon mag handelen zoals hij wil. Wij zijn het op de goede manier moeten reageren. We zullen verantwoordelijk moeten zijn voor onze eigen daden.

Deze mensen verspillen ook veel tijd met klagen. Niets is ooit genoeg. Ze kunnen zelfs over het onbelangrijkst ding klagen. En ze zijn ook totaal niet in staat om met hun frustratie om te gaan. In hun eigen kleine koninkrijkje worden ze tirannen. Maar het ergste van alles is dat ze uiteindelijk zichzelf en iedereen om hen heen pijn doen.

Andere mensen zullen niet altijd aan onze behoeften kunnen voldoen

Dit heeft veel te maken met het feit dat je jezelf niet kent en dat je niet nadenkt. Jezelf kennen en aanvaarden wie je op dit specifieke moment bent, is de eerste stap om jezelf te veranderen. Als je niet weet wat je behoeften en impulsen zijn of waar je daden vandaan komen, dan zal je het moeilijk hebben om een oplossing te vinden.

Als iemand geen aandacht aan ons schenkt, dan krijgen we net als een kind een woedeuitbarsting om hun aandacht te krijgen. In dit soort oorlog zijn alle methoden toegelaten, fair of niet. Want wanneer de andere persoon ons niet geeft wat we nodig hebben, dan worden we woest. We vervloeken hen en geven hen de schuld van onze frustratie. We maken hen verantwoordelijk zodat we onszelf niet ontgoochelen.

Als iemand ons niet geeft wat we willen en niet alles doet om tegemoet te komen aan onze behoeften, raken we gefrustreerd. Aan de andere kant lossen de mensen om ons heen alles soms zo snel op dat we niet eens doorhebben dat we hulp gevraagd hebben en dat zij het ons gegeven hebben.

Maar wanneer we het dan toch beseffen, is het niet ongewoon dat we het gevoel hebben dat we nergens dankbaar voor moeten zijn. Want de andere persoon was toch verplicht om op onze eisen te antwoorden.

Raap de pijlen op die je hebt afgeschoten, en je zal groeien

We zien de andere persoon niet als zelfstandig. We zien de ander als een slaaf die aan onze tirannieke behoeften moet voldoen. Ik beveel en jij gehoorzaamt mijn bevelen. En als je ze niet gehoorzaamt, zal ik jou het gevoel geven alsof mijn tegenslag jouw verantwoordelijkheid en jouw schuld is. Dit is onze onuitgesproken manier van denken.

Het moment waarop we alle pijlen oprapen die we afgeschoten hebben, zullen we de situatie begrijpen en ons inzicht herontdekken. Het was de kern van alle communicatie met de buitenwereld, het centrum van onze denkschema’s. We hebben het hier over een gewoonte die lang kan blijven bestaan en moeilijk te doorbreken is. Maar toch is het mogelijk te veranderen als we hulp zoeken.