Lightyear: de taboe-doorbrekende film van Pixar
Na een onderbreking van twee jaar heeft Pixar eindelijk zijn nieuwste film, Lightyear, op grote schaal uitgebracht. Deze film is echter gedeeltelijk mislukt. Dat komt omdat verschillende landen, de meeste uit het Midden-Oosten en enkele uit de Aziatische sfeer, de vertoning ervan verboden hebben. De reden? Voor het tonen van een kus tussen twee vrouwen.
De ogenschijnlijk controversiële scène, die bedoeld was om seksuele diversiteit te normaliseren, heeft aangetoond dat er nog een lange weg te gaan is voor dit bereikt kan worden. Vooroordelen zijn inderdaad nog lang niet verdwenen, ze zijn nog steeds sterk aanwezig in onze samenleving.
Pixar zet zich al lang in voor een duidelijk inclusief perspectief en voor het afbreken van vooroordelen en taboes. In hun producties komen inderdaad vaak andere culturen en rassen aan bod. Bijvoorbeeld in Coco, Soul, Moana, Encanto, enz. Dat gezegd hebbende, hadden ze de LGTBIQ-gemeenschap nog niet in een van hun films opgenomen en vonden ze dat die een plaats verdiende in de animatiewereld.
Pixar streeft ernaar dat zijn personages steeds inclusiever en representatiever worden voor de moderne wereld.
Lightyear: een held met een overdaad aan zelfvertrouwen
Hoewel het waar is dat de kusscène onbetwistbare sociale relevantie heeft, is het niet het centrale thema van de nieuwste productie uit de Pixar-fabriek. Verre van dat. In feite heeft Lightyear een direct verband met Toy Story. Zoals je je waarschijnlijk herinnert, zagen we in deze film uit 1995 hoe Andy, de kinderlijke hoofdpersoon, de vertederende actiefiguur Buzz Lightyear cadeau kreeg.
Buzz Lightyear was de beste vriend van sheriff Woody. Hij was ook vermaard om het herhalen van het bekende zinnetje “To infinity and beyond!” Blijkbaar was Buzz het speelgoed dat vervaardigd werd naar aanleiding van een succesvolle film waar Andy door gefascineerd was. Lightyear is die film.
Dankzij de plot zou Lightyear bijna een ander Star Trek-avontuur kunnen zijn. In plaats daarvan doet het door zijn esthetiek en vormgeving denken aan de meest geliefde ruimte-opera van allemaal, niemand minder dan Star Wars.
Het is inderdaad een intergalactisch avontuur dat de volwassen kijker doet denken aan die grote sciencefiction-producties uit de jaren ’80 en ’90. Kinderen daarentegen zullen gefascineerd zijn door andere aspecten van de film.
Een hoofdpersoon die erop uit is een fout recht te zetten
Buzz Lightyear is een trotse Star Force-piloot. Zijn missie is de controle over te nemen over een schip met honderden mensen aan boord die in hyperslaap zijn gebracht.
De bedoeling is hen mee te nemen om verschillende planeten te koloniseren. Hij en zijn bemanning verkennen de Melkweg op zoek naar nieuwe werelden, net als kapitein Kirk deed met zijn Enterprise. Hoewel Buzz zijn schip de raap noemt vanwege de gelijkenis met deze groente.
De waarheid is dat onze hoofdpersoon wat verwaand, egoïstisch, en overdreven zelfverzekerd (Engelse link) is. In feite bestuurt hij het schip zo roekeloos dat hij op een gegeven moment een slechte manoeuvre maakt en ze op een onwelkome planeet stranden.
Hij wordt plotseling ondergedompeld in schuldgevoelens. Bovendien herkent hij de kortzichtige moed die hem eerder niet in staat stelde zijn risico’s en verantwoordelijkheden in te zien.
Vanaf dan probeert hij zijn fout goed te maken. Dit gaat echter ten koste van een prijs. Zijn doel is hypervelociteit te bereiken om van de planeet af te komen, maar hoewel elk van deze pogingen voor hem iets meer dan een paar minuten duurt, zijn er voor zijn bemanning jaren verstreken, voor sommigen van hen een mensenleven.
Buzz probeert koste wat kost thuis te komen, maar beseft uiteindelijk dat hij, door omringd te zijn door zijn vrienden, al thuis is.
Lightyear en de noodzaak mislukking te aanvaarden
Weinig Pixar personages zijn zo koppig en eigenzinnig als Buzz Lightyear. Zijn doel is nobel. Hij wil zijn fout oplossen, naar huis terugkeren en zijn bemanning redden. Hij wil die vijandige planeet in de diepe ruimte achter zich laten.
Daarbij luistert hij echter niet naar zijn collega’s en hun suggesties. Bovendien is zijn obsessie van dien aard dat hij mooie momenten in het leven van zijn vrienden begint te missen, zoals bruiloften en geboortes.
Zoals in de meeste van dit soort producties zijn sommige personages modellen die als spiegels dienen om ons aan te spiegelen. In Buzz ontmoeten we de gebrekkige en verwaande held die verlangt naar verlossing.
We vinden ook boosdoeners die geheimen verbergen, en jonge mensen vol dromen op zoek naar hun eerste kans om zich te bewijzen. Het vleugje humor wordt gegeven door een kat, een robotachtige katachtige die tot doel heeft Buzz emotionele steun (Engelse link) te geven.
De controversiële kus was een onbeduidende scène maar een grote vooruitgang
Buzz’s beste vriendin is commandant Hawthorne, een zwarte lesbienne. Daarom is het niet alleen een doorbraak dat Pixar een verwijzing maakt naar seksuele diversiteit. We zien ook een zwarte vrouw op een belangrijke ruimtemissie. Het doet ons denken aan die drie briljante Afro-Amerikaanse vrouwelijke wetenschappers die bij de NASA werkten en een sleutelrol speelden in de ruimtewedloop.
Al deze kleine aanrakingen op diversiteit en inclusie zijn essentieel. Ze zijn een manier om alledaagse werkelijkheden te normaliseren en zichtbaar te maken, gebeurtenissen die deel uitmaken van onze samenleving. Zeker in elk land dat zich democratisch of beschaafd wil noemen. Dat gezegd hebbende, moet opgemerkt worden dat zelfs Disney executives vroegen om de kus-scène te verwijderen.
Gelukkig zegevierden gezond verstand en gezond verstand. Het zijn kleine stappen vooruit zoals deze die zullen voorkomen dat we net als Lightyear en zijn bemanning op vijandige planeten stranden.