Kinderen die hun ouders niet bezoeken: een steeds vaker voorkomende realiteit
Er zijn veel kinderen die hun ouders niet bezoeken of hun ontmoetingen steeds meer uitstellen en uiteindelijk de banden helemaal verbreken. Bovendien komen deze realiteiten nu vaker voor en veroorzaken in veel gevallen groot leed.
Soms kan deze afstandelijkheid gerechtvaardigd zijn. Op andere momenten zijn de factoren moeilijk te verklaren.
Op het moment dat we ouders worden, beschouwen we het als vanzelfsprekend dat we de genegenheid van onze kinderen tot het einde van ons bestaan zullen hebben. We nemen aan dat onze relaties met hen altijd gezond, oprecht en solide zullen zijn. In dit leven is er echter geen solide garantie voor bijna alles, en soms is de moederlijke of vaderlijke kinderlijke band verbroken.
Situaties waarin ouders niet weten waarom hun kinderen ervoor gekozen hebben afstand te nemen veroorzaken onzekerheid en vaak grote angst. Ze wachten steeds tot de telefoon gaat. Daarnaast wachten ze op een bezoek dat nooit komt. Ze proberen contact op te nemen met vrienden van hun kinderen in de hoop dat die contact zullen opnemen of gewoon om zeker te zijn dat het goed met hen gaat.
Elk gezin en elk gezinslid is uniek. Hoewel sommige gedragingen gerechtvaardigd kunnen zijn, is het niet altijd duidelijk wat de oorzaak is van afstand in de relatie tussen ouders en kinderen. In feite is het eerste alarmsignaal vaak wanneer de bezoeken minder worden.
Onopgeloste wrokgevoelens tussen ouders en kinderen kunnen de band geleidelijk doen verbreken. Bezoeken worden steeds sporadischer en er is nauwelijks nog telefonisch contact.
Waarom sommige kinderen hun ouders niet meer bezoeken
De laatste jaren maken steeds meer kinderen het uit met hun ouders. Het gezinsmodel is aan het veranderen. Er is niet meer zo’n vaste ondergeschiktheid van kinderen aan hun ouders als in Oosterse landen, zoals Japan, blijft bestaan. Vaak, als er een schadelijke dynamiek is of de thuisomgeving zelf ongestructureerd is, is het gebruikelijk dat kinderen kiezen voor afstand nemen.
Een studie (Engelse link) van de artsen Glenn Deane en Glenna Spitz, gepubliceerd in The Journals of Gerontology beweert dat wanneer kinderen hun ouders niet bezoeken en er direct voor kiezen de relatie te verbreken, er niet één enkele factor is die dit verklaart. In werkelijkheid zijn er verschillende variabelen die bij de beslissing samenkomen. Hieronder onderzoeken we ze.
Voor veel kinderen is het duidelijk dat hun ouders (of een van hen) een fout gemaakt hebben in hun manier van vader- of moederschap uitoefenen. Autoritarisme of gebrek aan gehechtheid zijn dimensies die vaak onoverkomelijke afstanden scheppen.
Traumatische ervaringen en de behoefte om afstand te nemen
Het is duidelijk dat er vaak een specifieke oorzaak achter zit dat kinderen hun ouders niet bezoeken. Bijvoorbeeld, een opvoeding en onderwijs die plaatsvonden onder situaties van misbruik maken het moeilijk om harmonie in het gezin te laten bestaan.
Als kinderen er in deze situaties uiteindelijk in slagen het huis te verlaten, is het gebruikelijk dat ze behoefte hebben om weg te komen van de ouder of ouders die hen met een diepe traumatische wond achterlieten.
Verschillen in waarden en voortdurende ruzies
Het is heel gewoon dat een volwassen kind zich bewust wordt van het feit dat, telkens als het zijn ouders bezoekt, er een ruzie en onenigheid plaatsvindt. Verschillen in waarden of zelfs het feit dat het kind niet aan de verwachtingen van de ouders (Engelse link) heeft voldaan, zijn vaak bronnen van onenigheid en ongemak.
Om ongemakkelijke situaties te vermijden, besluiten kinderen daarom geleidelijk hun bezoeken meer te spreiden.
Ouders die de partners van hun kinderen niet accepteren
Sommige kinderen zijn de oogappel van hun moeder en vader, tot ze een relatie beginnen. Dan valt alles uit elkaar. De relatie wordt een slagveld omdat ze de levenspartners van hun kinderen niet accepteren.
De ouders dringen erop aan dat ze ‘beter verdienen’. Dit eindigt, vroeg of laat, met een bekoeling van de relatie. Aan de andere kant zijn het soms de partners van de kinderen die een slechte relatie hebben met de ouders van hun geliefde. Deze spanning in een paar met hun schoonfamilie kan zich vertalen in een radicaal besluit: ze stoppen met bezoekjes brengen.
Kinderen met psychische problemen of met moeilijke persoonlijkheden
Ouders kunnen meerdere kinderen hebben en met allemaal op goede voet staan, behalve met één. Een moeilijke, complexe en zelfs uitdagende persoonlijkheid kan de band tussen ouders en kinderen versterken.
Ook psychische problemen kunnen we niet uitsluiten. Borderline persoonlijkheidsstoornis (BPD) en zelfs verslavingen kunnen ten grondslag liggen aan een gebrek aan familiebezoek.
Kinderen met problematische karakters zorgen voor spanningen in het gezin. Het komt vaak voor dat ze lange perioden doorbrengen zonder hun ouders te zien.
Spanningen tussen broers en zussen en ouders met selectieve liefde voor hun kinderen
Het gouden (of voorkeurs) kind is vaak de oorzaak van zeer complexe dynamiek binnen een gezin. Inderdaad, wanneer ouders slechts één kind bevoordelen en de anderen zich gediscrimineerd voelen, zullen de anderen zich vaak distantiëren. Dit zijn situaties vol wrok als gevolg van selectieve genegenheid van de ouders.
Kinderen die hun ouders om gegronde redenen niet bezoeken, maar wel in contact blijven
Sommige kinderen bezoeken hun ouders niet omdat het voor hen niet mogelijk is. Wonen in andere gemeenschappen, steden en zelfs landen maakt het moeilijk om verrijkende fysieke ontmoetingen te hebben. Bovendien zorgen werk en het hebben van een eigen gezin er ook voor dat deze bezoeken soms sporadischer zijn dan ze zouden willen.
Maar ondanks de afstand houden kinderen die van hun ouders houden, altijd contact. Er is altijd wel een dagelijks telefoontje om te vragen “Hoe gaat het met je, mam? Hoe was je dag, pa?” Die gebaren en de behoefte om van elkaar te weten houden de band sterk ondanks de mijlen tussen hen in.
De harde werkelijkheid van kinderen die hun bejaarde ouders negeren
Dit is een hoogst onplezierige situatie. Kinderen die hun ouders negeren wanneer ze hen het meest nodig hebben. De bezoekjes houden op, de telefoon rinkelt niet meer, en de oudere volwassene wordt in eenzaamheid en verlatenheid gedompeld.
Wat zit er achter deze realiteit? Nogmaals, er kunnen veel bijdragende factoren zijn. Bijvoorbeeld, soms, wanneer ouders steeds afhankelijker worden, vinden kinderen het een last om voor hen te zorgen. Ze wachten tot de sociale diensten reageren, tot de gemeenschap de rol speelt die ze niet willen spelen. De tijd verstrijkt en niemand komt in actie.
Dit zijn portretten van de duistere werkelijkheid van de samenleving die nooit getolereerd zou mogen worden. Want voorbij de relatie die ieder van ons met zijn ouders heeft, ligt menselijkheid en de noodzaak om hulp te bieden als ze niet voor zichzelf kunnen zorgen. Dit mag nooit vergeten worden.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Ermisch, J. (2008). Adult child-parent relationships. In Changing Relationships (pp. 127–145). Routledge Taylor & Francis Group. https://doi.org/10.4324/9780203884591
- Lawton, L., Silverstein, M., y Bengtson, V. (2006). Afecto, contacto social y distancia geográfica entre hijos adultos y sus padres. Diario del matrimonio y la familia , 56 (1), 57. https://doi.org/10.2307/352701
